Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας Νέας Φιλαδέλφειας/Νέας Χαλκηδόνας-Ηρακλείου-Νέας Ιωνίας-121021
Από παιδί ήμουν πάντα υπέρ του να διεκδικείται το δίκαιο και το ορθό με δυναμισμό και πάθος. Κάθε τι που βρίσκεται στη ζώνη κάτω του μετρίου σε κάθε επίπεδο, οφείλουμε ως κοινωνία και ως άτομα να παλεύουμε να τα αλλάξουμε. Κάθε τι που δεν κινείται προς όφελος της προόδου της κοινωνίας, έχουμε χρέος να αγωνιστούμε με όσα μέσα διαθέτουμε να αλλάξουμε το ρότα του προς το βέλτιστο. Σε όποιον τομέα και αν αναφερόμαστε. Αυτή είναι η αποστολή μας και όχι τα μηδενικά στους λογαριασμούς μας που, μεταξύ μας, κι αυτά μηδενικά παραμένουν, με την κυριολεκτική έννοια του όρου.
Έχοντας καταγράψει τα παραπάνω, ποτέ μου δεν μπόρεσα να δικαιολογήσω την διεκδίκηση με όρους καταστροφών. Οι βανδαλισμοί και η καταστροφή δημόσιας περιουσίας κατά τα ανωτέρω γραφθέντα, με έβρισκαν πάντα φύσει, θέσει και ιδεολογία αντίθετο. Και αυτό επίσης είναι από τα πράγματα που δεν θα αλλάξουν ποτέ.
Η επίθεση με μπογιές στο δημαρχείο της Νέας Ιωνίας, που σημειώθηκε τα ξημερώματα της Δευτέρας, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια τεράστια ηλιθιότητα. Και, προς Θεού, δεν έχει να κάνει ούτε με την πολιτική ούτε με την ιδεολογική προέλευση αυτής της ενέργειας. Το κόκκινο χρώμα της μπογιάς που χρησιμοποιήθηκε στην επίθεση, επ ουδενί δεν χρωματίζει κομματικά και δεν στιγματίζει έναν πολιτικό φορέα που, με όσες διαφωνίες κι αν έχει κάποιος – και, πράγματι, υπάρχουν πολλές – έχει αποδείξει ότι τους δικούς του αγώνες ξέρει και να τους υπερασπιζεται και να τους θωρακίζει.
Η ομόφωνη καταδίκη ήταν αυτονόητη. Από εκεί και πέρα, θα πρέπει να αναρωτηθούμε, αν τελικά οι μορφές διεκδίκησης που χρησιμοποιούνται, έχουν πράγματι αξία ή εξυπηρετούν άλλους σκοπούς. Ποιον ήθελαν να τιμωρήσουν οι δράστες μιας τέτοιας πράξης και ποιον τελικά τιμώρησαν; Από ποιο ταμείο θα βγουν οι πόροι για την αποκατάστασή τους και ποιος θα στερηθεί υπηρεσίες αντάξιες του σχετικού αντιτίμου; Αν ο δέκτης της επίθεσης είναι η δημοτική Αρχή, ποια ήταν τελικά η «τιμωρία» προς αυτήν; Έτσι εκφράζονται οι διαφωνίες; Ας είμαστε σοβαροί.
Η πράξη αυτή, όπως και πολλές άλλες αντίστοιχες, το μόνο που αντικατοπτρίζουν είναι η απύθμενη βλακεία που χαρακτηρίζει ένα – όχι αμελητέο, δυστυχώς – κομμάτι της κοινωνίας. Ένα κομμάτι που έχει μάθει να «αγωνίζεται» εν κρυπτώ, χωρίς κανένα ουσιαστικό έρεισμα εντός εκείνων που υποτίθεται ότι υπερασπίζεται και δρώντας πάντα με τις πιο ανούσιες πράξεις «επανάστασης».
Με αυτό το κομμάτι της κοινωνίας θα πρέπει να είμαστε πάντα αντίθετοι. Δεν χωράει αμφιβολία και διχογνωμία σε καμία περίπτωση. Δεν υπάρχουν αστερίσκοι, ίσες αποστάσεις, συγκρίσεις και λοιπά. Ο βανδαλισμός είναι μια πράξη βλακείας. Και η βλακεία θα πρέπει να έχει όρια.
Ο ίδιος ο λαός που κάποιοι πιστεύουν ότι εκφράζουν τα “θέλω” και τις διεκδικήσεις του, να τους απομονώσει και να βγει μπροστά με δημοκρατικούς τρόπους να αλλάξει όσα οφείλει να αλλάξει. Κανένας δεν νομιμοποιείται να βανδαλίζει και να καταστρέφει δημόσια περιουσία στο όνομα του ίδιου του λαού που καταδικάζει αυτές τις ενέργειες.
Στα θετικά ότι η αντίδραση στην πόλη της Νέας Ιωνίας ήταν ομόφωνη και καταδικαστική από κάθε πλευρά. Ίσως αυτό να είναι και μια ένδειξη ότι, ακόμα και στις ιδεολογικές διαφωνίες, υπάρχουν πράγματα που ενώνουν κάθε γωνιά του πολιτικού τραπεζιού. Τρόποι να διεκδικήσεις υπάρχουν πολλοί. Αυτοί πρέπει να βγουν μπροστά. Είπαμε, η βλακεία πρέπει να έχει και όρια. Και σε μια – ακόμα τουλάχιστον – δημοκρατική κοινωνία, αυτά τα όρια πρέπει να είναι πολύ λεπτά.
