Επιμέλεια Λία Βαλάτα – Τσιάμα, Iστορικός – Ερευνήτρια
Γράφει ο Θεοδόσης Π. Τάσιος, Ομότιμος καθηγητής του ΕΜΠ
«Ήμουνα νιος, και (λένε ότι) γέρασα: Η χώρα μας διαθέτει άλλη μια πρωτιά διεθνούς πολιτισμικής καθυστέρησης. Με ρυθμό ετήσιας ιεροτελεστίας (δις κατ’ έτος), τα ελληνικά πανεπιστήμια «κλείνουν» για 10 έως 20 μέρες κάθε φορά. Καμιά κρατική υπηρεσία ή κομματική οργάνωση δεν έχει καταδεχθεί (50 χρόνια τώρα) να ενημερώσει τον «κυρίαρχο» ελληνικό λαό για την αντίστοιχη ιλιγγιώδη απώλεια εθνικού πλούτου – δηλαδή για την κλοπή μελλοντικού εισοδήματος των φτωχών τάξεων (αφού η καθημερινότητα των πλουσίων δεν πρόκειται να θιγεί): Μερική απώλεια μορφωτικής, παραγωγικής και καινοτομικής ικανότητας συνεχών γενεών, διακοπή τρεχουσών υποχρεώσεων των πανεπιστημίων έναντι τρίτων, μείωση αποτελεσματικότητας ερευνητικών προγραμμάτων, διεθνής δυσφήμιση του ελληνικού κρατικού πανεπιστημίου, δηλητηρίαση σχέσεων μέσα στις κοινότητες του πανεπιστημίου (φοιτητές προς φοιτητές, φοιτητές προς καθηγητές, εργαζόμενοι), φθορά λαϊκής περιουσίας, περιστασιακή ενθάρρυνση εισβολής εγκληματικών παραγόντων – και βάλε.
Πρόκειται για μια δυσυπολόγιστη εθνική αιμορραγία.
Καλά. Αλλά περί τίνος πρόκειται; α) Πρόκειται άραγε περί εργατών που διαφώνησαν, και τιμωρούν τον εργοδότη τους (απεργία); Οχι βέβαια. β) Μήπως τα συνδικαλιστικά σωματεία των καθηγητών, των διοικητικών και των εργαζομένων στο πανεπιστήμιο αποφάσισαν απεργία – κι έτσι άδειασε το πανεπιστήμιο; Οχι βέβαια· απλώς, έρχεται ένα καλόπαιδο και σε «απεργίζει», βασιζόμενο σε απόφαση… άλλου σωματείου. γ) Μήπως οι φοιτητές έχουν διαμορφώσει ένα αίτημα κατά πλειοψηφίαν, και επειδή (λόγω δικτατορίας) στερούνται άλλων τρόπων διαμαρτυρίας (στον Τύπο, στο Διαδίκτυο, στις διαδηλώσεις), οχυρώνονται μες στο πανεπιστήμιο; Και πάλι όχι· τέτοιο ενδεχόμενο σε καιρό δημοκρατίας δεν υπάρχει.
Ναι, λέει, αλλά την κατάληψη «την αποφάσισε η γενική συνέλευση του συλλόγου μας». Σαράντα χρόνια τώρα, ζητώ να διαβάσω καταστατικό φοιτητικού συλλόγου (εγκεκριμένο απ’ το Πρωτοδικείο, όπως συμβαίνει με όλους τους άλλους συλλόγους πολιτών οιονεί – δεύτερης κατηγορίας), όπου στην παράγραφο περί μέσων επίτευξης των σκοπών του φοιτητικού συλλόγου, να καταγράφεται και η εμφανέστατα παράνομη «παρεμπόδιση λειτουργίας δημόσιας υπηρεσίας, και η εξωπέταξη εργαζομένων». Και διότι, πάντως, η κατάληψη των θερινών ανακτόρων του τσάρου δεν μπορεί να επαναλαμβάνεται ανά τετράμηνον.
Δυσυπολόγιστη εθνική αιμορραγία από το δις κατ’ έτος «κλείσιμο» των ελληνικών πανεπιστημίων για 10 έως 20 μέρες κάθε φορά.
Κι ας μη γίνεται λόγος εύκολος γι’ αυτές τις συνελεύσεις: Χρόνια τώρα αμφισβητείται ακόμη κι η νομιμότητα των σχετικών συνεδριών (προσχεδιασμένες μεταμεσονύκτιες διάρκειες, ανέλεγκτη παρουσία μη μελών, ατελείωτα εκτός ημερήσιας διάταξης κηρύγματα, κατηγορίες για επεισόδια τρομοκράτησης διαφωνούντων, κ.ά.). Άσε που δεν έχω ακούσει συνταγματολόγους να βεβαιώνουν ότι επιτρέπεται να τίθεται καν σε ψηφοφορία η στέρηση του συνταγματικού δικαιώματος της μειοψηφίας στη μόρφωσή της.
Επομένως, η επίκληση τέτοιων «αποφάσεων» δεν συνιστά υπόδειγμα δημοκρατικού επιχειρήματος…
Εξάλλου, εκτός απ’ την ικανοποίηση μιας σύντομης αίσθησης εξουσίας, τίποτε σπουδαίο δεν φαίνεται να πετυχαίνουν οι πρωταγωνιστές της κατάληψης: Το αίτημά τους θα μπορούσε να υποστηριχθεί με αποδοτικότερα μέσα (διαδηλώσεις τόσων χιλιάδων φοιτητών, συνεντεύξεις Τύπου, συναυλίες, κ.λπ.), χωρίς να προκαλούν τις εκτεταμένες αντιδράσεις των βλαπτομένων απ’ τις καταλήψεις. Γι’ αυτό και διεθνώς, εδώ και δεκαετίες, οι καταλήψεις πανεπιστημίων δεν είναι πια της μόδας.
Τώρα λοιπόν, ήρθε καιρός, αυτό το παλιοημερολογίτικο θέατρο των καταλήψεων στο ελληνικό πανεπιστήμιο να γίνει επειγόντως αντικείμενο μιας ντόμπρας πρόσκλησης προς όσα κόμματα υποστηρίζουν ή ανέχονται διά των φοιτητικών νεολαιών τους τις καταλήψεις: «Ποιο κόμμα νιώθει ότι δεν του αρκούν τα μέσα που του διαθέτει το Σύνταγμα και η ισχύουσα νομοθεσία προκειμένου να ασκήσει το δημοκρατικό του λειτούργημα, και επομένως αναγκάζεται να ανεχθεί παρανομίες, αντιδημοκρατικές συμπεριφορές και εθνικές οικονομικές και ηθολογικές απώλειες, που τυχαίνει να ευνοούν τους πολιτικούς σκοπούς του;»
Συζήτηση μέσα στη Βουλή, φωναχτά και καθαρά στ’ αυτιά του λαού, χωρίς αερολογίες. Κι ας προστεθεί στην πρόσκληση και η παράκληση να υποδείξουν συγκεκριμένα τα σφάλματα που πιθανώς περιέχονται στις τρεις πρώτες παραγράφους αυτού εδώ του ατελέστατου άρθρου.
