Γράφει ο Απόστολος Κακλαμάνης: Πρ. Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων
Ήταν αχρείαστη, το λιγότερο, η δημοσιοποίηση της διαφωνίας μεταξύ Φ. Γεννηματά και Ε. Βενιζέλου για τη μετεκλογική στρατηγική του ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής. Αν, όντως, περί αυτού πρόκειται. Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν υπάρχουν άλλα χρονικά περιθώρια εσωστρέφειας. Έχω ζήσει, ήδη από τη δεκαετία του ’50 «ρήξεις κορυφής» στην προοδευτική δημοκρατική παράταξη, της οποίας συνέχεια αποτελεί το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής (κι όχι Κινάλ, όπως «αθώα» γράφεται και λέγεται…). Αρχίζοντας από τις αλλεπάλληλες τότε, «ρήξεις» μεταξύ Γεωργίου Παπανδρέου και Σοφοκλή Βενιζέλου και καταλήγοντας σ’ εκείνες της μετΑνδρεϊκής περιόδου. Το φαινόμενο δεν είναι ασύνηθες και στα άλλα κόμματα. Όπως, για να μην πάμε πιο πίσω, οι «ρήξεις» Κ. Καραμανλή – Γ. Σουφλιά, Στ. Μάνου κ.ά. ή Α. Σαμαρά – Ντ. Μπακογιάννη με αλλεπάλληλες διαγραφές ή αποχωρήσεις, ως την πιο «μαζική» Α.Τσίπρα – Π. Λαφαζάνη κ.ά. στο ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για φαινόμενο σύμφυτο με τα αρχηγικά κόμματα. Κατά κανόνα, όμως, την «τρικυμία» ακολουθούσε σύντομα νηνεμία. Κι αυτό, όπως φαίνεται, έχει κατανοηθεί από κάθε πλευρά στο ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής. Οι τόνοι έπεσαν. Η καταλλαγή είναι γεγονός. Θ’ αποδειχθούν, λοιπόν, αλυσιτελείς οι προσπάθειες τόσο εκ δεξιών, όσο κι εξ ευωνύμων, να καταφέρουν ένα τελειωτικό πλήγμα στο ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής. Με την υπονόμευση της ενότητας και του αξιόμαχου της παράταξής μας στις επερχόμενες εκλογές.
Η διάλυσή του ΠΑΣΟΚ, ήταν, άλλωστε και είναι ο μόνιμος στόχος Δεξιάς και «Αριστεράς» από την επομένη της Ίδρυσής του, στις 3 Σεπτέμβρη 1974, από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Γιατί αμφισβήτησε την «ιδιοκτησία» της Δεξιάς στο Κράτος και την «εξ επαγγέλματος» πρωτοπορία της ποικιλώνυμης «Αριστεράς» στους κοινωνικούς αγώνες! Αυτόν τον στόχο υπηρέτησαν έκτοτε, με πιο κραυγαλέα τη συνωμοσία του «βρώμικου ‘89». Και με το «αντιμνημονιακό» μέτωπό τους, το 2010 – 11, υπονομεύοντας και την Πατρίδα. Αυτά έχουν καταγραφεί στο DNA της παράταξής μας, που επανασυσπειρώνεται και τώρα ενόψει της εκλογικής μάχης της 7ης Ιουλίου. Απομένουν τέσσερις, μόλις, εβδομάδες γι’ αυτή την πιο κρίσιμη αναμέτρηση με τους δύο, έκπαλαι, κύριους αντιπάλους της προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης, τη Δεξιά και την «Αριστερά».
Καθήκον της ηγεσίας και κάθε στελέχους μας είναι η ενίσχυση της ενότητας της κομματικής και κοινωνικής μας βάσης. Εκεί, παραμένουν «ετοιμοπόλεμοι», όλοι οι συνειδητοί δημοκρατικοί πολίτες, που εξακολουθούν να πιστεύουν στις αναλλοίωτες αξίες του ΠΑΣΟΚ, με πρώτη αυτή του πατριωτισμού. Γι’ αυτό έμειναν πιστοί όταν ξέσπασε η μεγάλη κρίση του 2010 και το ΠΑΣΟΚ κλήθηκε να κρατήσει όρθια την πατρίδα. Δεν ακολούθησαν τους λιποτάχτες βουλευτές και άλλους κορυφαίους «παράγοντές» του, που είχαν, ήδη, σπιλώσει το Κίνημά μας με τα «έργα και τις ημέρες» τους. Δεν εκμαυλίστηκαν με δοτούς τίτλους και ωφελήματα από το ΣΥΡΙΖΑ. Άντεξαν τις λοιδορίες και τους προπηλακισμούς των φανατικών οπαδών της «αντιμνημονιακής» αριστεροδεξιάς πολιτικής συμμορίας. Είναι, λοιπόν, αυτοί που δεν κιότεψαν κι ετοιμάζονται να επιβεβαιώσουν με τον αγώνα τους για μια ακόμη φορά, στις 7 Ιουλίου, την παρακαταθήκη του Ανδρέα Παπανδρέου: «Το ΠΑΣΟΚ δεν ιδρύθηκε για ν’ αποτελέσει διάττοντα αστέρα στα δημόσια πράγματα του τόπου…». Και αγρυπνούν για τη συνέχειά της: «Δε δωρίζεται, δεν κληρονομείται, δεν τεμαχίζεται σε τιμάρια».
