Γράφει η Ξένια Γιαννάκου – Από την έντυπη έκδοση της καθημερινής ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ Κηφισιά – Νέα Ερυθραία – Εκάλη, Διόνυσος 13/05/2022
«Δύο ανήλικες πιάστηκαν στα χέρια το βράδυ του περασμένου Σαββάτου σε ένα από τα πιο κεντρικά σημεία της Κηφισιάς αλλά κανείς δεν ενεπλάκη για να τις χωρίσει. Το περιστατικό έληξε με την επέμβαση της αστυνομίας». Αυτό ήταν ένα ακόμα περιστατικό βίας μεταξύ ανηλίκων που καταγράφηκε στην Κηφισιά, όχι βέβαια ότι η αγαπημένη μας πόλη έχει το αποκλειστικό προνόμιο τέτοιων ειδήσεων. Περιστατικά σαν κι αυτό ή σαν τον άγριο ξυλοδαρμό επί 20 λεπτά ενός δεκατετράχρονου από ανήλικους στην πλατεία Πλατάνου τον περασμένο Ιανουάριο, μπροστά στα μάτια δεκάδων περαστικών, συμβαίνουν δυστυχώς συχνά και επίσης δυστυχώς, σε πολλά σημεία της Επικράτειας.
Ας αφήσουμε όμως για λίγο στην άκρη, το εξαιρετικά σοβαρό θέμα της βίας μεταξύ ανηλίκων και γιατί παιδιά που πηγαίνουν ακόμα σχολείο διαλέγουν να λύσουν τις διαφορές τους, με μπουνιές, κλωτσιές, σιδερόβεργες κλπ., στους δρόμους αλλά και μέσα στους σχολικούς χώρους. Κι ας αναρωτηθούμε ως γονείς και κηδεμόνες, ως εκπαιδευτικοί, ως Κοινωνία ολόκληρη, πώς έχουμε διδάξει αυτά παιδιά να αντιδρούν όταν γίνονται μάρτυρες ενός τέτοιου περιστατικού;
Το ρεπορτάζ αλλά και οι εικόνες που το συνοδεύουν προκαλούν το λιγότερο αμηχανία, το περισσότερο απελπισία. Δεκάδες -κυρίως νέοι- έχουν περικυκλώσει τα δύο κορίτσια σαν αυτά να βρίσκονται σε ρινγκ κι εκείνοι παρακολουθούν αγώνα. Τα κορίτσια τραβούν μαλλιά, κλωτσούν, φτάνουν στο σημείο να μείνουν ημίγυμνες προσπαθώντας να λύσουν τις διαφορές τους με τη βία. Μεταξύ αυτών των δεκάδων ατόμων, δεν βρίσκεται ούτε ένας να μπει ανάμεσά τους και να τις χωρίσει, να σταματήσει τη βία αλλά και την έκθεση των δύο ανήλικων στα αδηφάγα μάτια… Τα φυσικά αλλά και τα «μάτια» των κινητών τηλεφώνων που έχουν σηκωθεί, με τις κάμερες ανοιχτές για να καταγράψουν τα «διασκεδαστικά» και αξιομνημόνευτα -προφανώς για κάποιους- που εκτυλίσσονται μπροστά τους.
Αντίθετα αλαλάζουν σαν άλλοι Ρωμαίοι στη αρένα του Κολοσσαίου, επευφημώντας, ζητώντας πιο άγρια χτυπήματα και… παίζοντας «άσσο – διπλό», τον «αγώνα» που παρακολουθούν. Όπως διάβασα σε σχετικά σχόλια, μόνο το… ποπκορν τους έλειπε για να ολοκληρώσουν την απόλαυση του θεάματος.
Και όχι, η απάντηση ενός νεαρού στο ρεπορτάζ, «δεν επεμβαίνουμε για να μην βρεθούμε κι εμείς μπλεγμένοι», δεν είναι δικαιολογία.
Εμπλέκεσαι, χωρίζεις τις δύο «αντιπάλους», προσπαθείς να ηρεμήσεις τα πνεύματα, τους δίνεις τη δυνατότητα να βγουν από τη νοητική και ψυχολογική κατάσταση στην οποία προφανώς έχουν «βουλιάξει» για να φτάσουν σε αυτό το σημείο, την ευκαιρία να φορέσουν τα ρούχα τους και να απομακρυνθούν από τα αδηφάγα βλέμματα και τις κάμερες που τις παρακολουθούν.
Όχι δεν θα «μπλέξεις». Κι αν «μπλέξεις», θα ξεμπλέξεις άμεσα, γιατί στην ουσία θα έχεις κάνει αυτό που πρέπει. Αυτό που αρμόζει στους πολιτισμένους ανθρώπους.
Θα έχεις παρέμβει για να επανέλθει εκείνη τη στιγμή, η κοινωνία στον πολιτισμένο δρόμο που της πρέπει.
Γιατί αν σε ένα τέτοιο σχετικά απλό περιστατικό, το ένστικτό σου σε οδηγεί να ζητωκραυγάζεις ή να μαγνητοσκοπείς, τότε στα πιο δύσκολα που ίσως εμφανιστούν μπροστά σου στην πορεία της ζωής, δεν θέλω καν να φανταστώ ποια θα είναι η αντίδρασή σου και οι επιπτώσεις που αυτή θα έχει.
