Μεταπολίτευση μέσα στη μεταπολίτευση

Γράφει ο Πάνος Χατζηγεωργιάδης, Μουσικοσυνθέτης, Τακτικό Μέλος μέλος Του Φιλολογικού Συλλόγου «ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ» και της Εθνικής Εταιρείας των Ελλήνων Λογοτεχνών.

Άφησα ομολογουμένα τεχνιέντως τις ημέρες από το πρώτο αρχικό ξάφνιασμα να περάσουν πριν συντάξω έπειτα και από τις κινητοποιήσεις των πολιτών αυτό εδώ το μικρό σε έκταση σημείωμα, το οποίον όμως θεωρώ αρκετά σημαντικό, τουλάχιστον στα σημεία όπου θα ήθελε να τονίσει.

Ότι συνέβη στα Τέμπη πριν λίγο καιρό, αποκάλυψε μια ακόμη κακοδαιμονία του ελληνικού μας κράτους, διότι κυρίες και κύριοι, το κράτος ανήκει πρωτίστως σε εμάς και εμείς είμαστε το κράτος, όσο και αν θέλουμε να αποτραβήξουμε από επάνω μας τις δικές μας ευθύνες.

Με τον αρχικό αυτόν στοχασμό, ήτοι πως το κράτος ανήκει στους πολίτες του και πως αυτοί το διαμορφώνουν ή αν θέλετε το συνδιαμορφώνουν μαζί με το πολιτικό τους σύστημα το οποίο οι ίδιοι δημιούργησαν, τίθεται επί ακριβώς αυτού του σημείου η προβληματική την οποία θα ήθελα να αναπτύξω στο παρόν κείμενο – προτροπή.

Είναι η αλήθεια πως οι παθογένειες αυτού του ελληνικού μας κράτους, κρατούν από την ίδρυσή του και εντεύθεν. Το αρρωστημένο δίπολο, Πολίτη – Πολιτικού, ένα από τα αρρωστημένα μας δίπολα, γέννησε μιά κατάσταση μιάς άτυπης, μιας αδιόρατης συμφωνίας όπως την ορίζει το γνωστό ρηθέν «Ο σιωπών δοκεί συναινείν». Επάνω σε τούτο το νοσηρό θεμέλιο εδράζεται σήμερα το ελληνικόν φρενοκομείον με βάσεις, ως προανέφερα ήδη, από την εθνεγερσία.

Και τούτο το θεμέλιο μοιάζει να μη μπορεί κανείς μας, είτε ως πολίτης, είτε ως ασχολούμενος με την πολιτική, να το κλονίσει ουσιαστικά, να επανακαθορίσει τη σημασία της υγιούς δημοκρατίας, να επαναθέσει τα όρια της ασυδοσίας και της ατιμωρησίας, να διασπάσει όλα αυτά τα αρρωστημένα δίπολα της συνδιαλλαγής κάτω από το τραπέζι, να συζητήσει εκ νέου αυτό το αιώνιο quo vadis που ταλαιπωρεί τον τόπο μας.

Παρακολούθησα με ενδιαφέρον, τόσο τα πρόσφατα γεγονότα, όσο και τις κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα, τις σιωπηρές ή όχι και τόσο σιωπηρές διαμαρτυρίες, τις αυθόρμητες ή τις υποστηριζόμενες από πολιτικά κόμματα και κινήσεις πολιτών. Μακάρι πραγματικά το πρόβλημά μας ως χώρα και ως νεοελληνική κοινωνία, να λυνόταν με μερικές πορείες, με ορισμένες φωνασκίες και διαμαρτυρίες.

Όμως η ουσιαστική, η πραγματική λύση δεν είναι αυτή και δεν μπορεί να είναι αυτή. Η λύση είναι και θα είναι σαφώς η αλλαγή νοοτροπίας των πολιτών πρωτίστως και των πολιτικών, οι οποίοι θα ακολουθήσουν αναγκαστικά το ρεύμα του λαού. Η αλλαγή ακόμη ακόμη και του πολιτικού προσωπικού αν αυτό δεν μπορεί να ικανοποιήσει την ανάγκη της κοινωνίας μας για δικαιοσύνη, για ειλικρίνεια και για πραγματική, ουσιώδη αλλαγή με όρους πάντοτε δημοκρατικούς, μετριοπαθείς και καλών προθέσεων λόγους και πράξης μέσα στα πλαίσια της δημοκρατίας που ο καθένας σέβεται τον άλλον. Λύση δεν είναι η ανυπακοή προς τους νόμους, οι φασαρίες και τα έκτροπα, οι καταστροφές, το οφθαλμόν αντί οφθαλμού, η κακώς εννοούμενη ελευθερία που καταντά ελευθεριότητα.

Η ανάγκη μιας μεταπολίτευσης μέσα στην ίδια τη μεταπολίτευση, κρίνεται τόσο αναγκαία όσο ποτέ. Αυτή η ουσιώδης αλλαγή, θα ωφελήσει τόσο το πολιτικό μας σύστημα και την εξυγείανσή του, όσο και τους πολίτες αυτής της χώρας. Να σταματήσουμε να επιρίπτουμε αενάως την ευθύνη στους άλλους, να αναλάβουμε επι τέλους τις προσωπικές μας ευθύνες απέναντι στον εαυτό μας και στους γύρω, να ωριμάσουμε ως κοινωνία. Η ανάγκη μιας νέας μεταπολίτευσης μέσα στη μεταπολίτευση, μέλλει να αποτρέψει την εκτροπή προς τα άκρα, θα βοηθήσει την Ελλάδα να αποκτήσει επιτέλους ένα ουσιαστικό κοινωνικό όραμα και θα αποκαταστήσει το όνομα της χώρας στην παγκόσμια κοινότητα. Μα το ουσιαστικότερο από όλα είναι πώς μια μεταπολίτευση τώρα μέσα στη μεταπολίτευση, θα δώσει προοπτική στους νέους μας, σαν κι αυτούς που χάθηκαν στην τραγωδία των Τεμπών. Τα Τέμπη, είναι το σύμπτωμα της ασθένειας. Ας μην τα λησμονούμε μα και την ίδια στιγμή ας μην επιτρέψουμε ποτέ να επαναληφθούν. Αυτό θα είναι το καλύτερο μνημόσυνο προς όλους όσους χάθηκαν και όσους θα κληθούν να ζήσουν το υπόλοιπο της ζωής τους ως ανάπηροι ψυχικά και σωματικά αυτής της σημερινής, της σύγχρονης νεοελληνικής μας τραγωδίας δίχως κάθαρση.

Γιατι από μηχανής Θεοί δεν υπάρχουν και τίποτε δεν μπορεί να λυθεί και να γίνει δίχως κόπο, ενσυναίσθηση και ωριμότητα.