Γράφει ο Δημήτρης Μασούρης
Λένε πως ο κροκόδειλος πριν κατασπαράξει το θύμα του βγάζει κραυγές θρηνητικές και δάκρυα καυτά αποθέτει πάνω του, συνοδευόμενα από βόγγους και σφυρίγματα διαπεραστικά ωσάν να συνθέτει με τον τρόπο του αυτόν ένα είδος μανιάτικου μοιρολογιού, που θυμίζει ίσως το μοιρολόγι της Φώκιας του δικού μας Παπαδιαμάντη. Όμως εμείς οι στερνοί της βαλκανικής στις πολλαπλές θριαμβικές ειδήσεις μας από τα μέσα της αγελαίας πληροφόρησης, αποφύγαμε να μιλήσουμε ή να γράψουμε ευρύτερα για την είδηση αυτή, που σαν ένα είδος άσχετου προλόγου στη συμφωνία των Πρεσπών μάς εισήγαγε στο θέμα ο κύριος πρωθυπουργός και επικρότησε ο συνοδοιπόρος του με το λόγο του που ηχούσε σαν ισπανικές καστανιέτες σε ρυθμό αμερικάνικου ροκ ο περιχαρής Ζόραν Ζάεφ και εδώ να δις ποιος ήταν το θύμα, ποιος ο κροκόδειλος, και ποια η Historia Arcana=των φιλελληνικών υποθέσεων, θα δείξει ο χρόνος.
Αλλά και διαπρεπείς δημοσιογράφοι, που αρθρογράφησαν στις εφημερίδες και τα λογοτεχνικά έντυπα, απέφυγαν να καταγράψουν το μοιρολόγι -δεν ξέρω γιατί- περιορισθέντες μόνο στη συμφωνία, όχι φυσικά μουσικοσυμφωνητικής ορχήστρας κάτω από το σεληνόφωτον αλλά από το ηλιόφωτον του ντάλα μεσημεριού της λίμνης των Πρεσπών.
Όμως ποια ήταν η συμφωνία που γι’ αυτήν τόσος λόγος έγινε; Με ρώτησε ο παλαίμαχος του αλβανικού και έτι επιζών, σε πείσμα του λογιστηρίου οικονομικών αναπηρικής σύνταξης και ακμαίος στις φρένες μπάρμπα Σταύρος, που έφερνε βόλτα να μουλιάσει ένα ξεροκόμματο μέσα στο αφυδατωμένο και ξεδοντιασμένο στόμα του.
– Τι συμφώνησαν; Για πέ μου;
Ο ήρωας ήταν καθισμένος σ’ ένα πάγκο ξύλινο, που η σιδερένια βάση του είχε αφαιρεθεί από τους πλανόδιους αναζητητές παλαιών αντικειμένων ιδιαίτερα σιδερένιων πορτών των περιφραγμένων κήπων και αγρών. Είχε ζήσει δικτατορίες, πολέμους παγκόσμιους, εμφυλίους, είχε ζυμωθεί με όλες τις φάσεις της ιστορίας μας, ως και αιχμάλωτος από το Νταχάου είχε διασωθεί. Ήταν ένα ερείπιο υπόστασης ανθρώπου, όμως φιλομάθειας και οξύτητας σκέψης. Πώς να αρνηθείς;
– Συμφωνήσαμε εμείς να πάρουν οι Σκοπιανοί το όνομα Βόρεια Μακεδονία, υπηκοότητα και διάλεκτο μακεδονική, του απάντησα γρήγορα περιληπτικά.
– Μπα και γιατί δε γίνονται Έλληνες και να τα πάρουν; έκανε. Και αυτοί τι θα μας δώκουν;
Δεν είχα περιθώριο για παραπέρα συζήτηση.
– Τα λέμε άλλη φορά, είπα, τον χαιρέτησα και έφυγα.
Αλήθεια, με πιο αντάλλαγμα συμφωνήσαμε; Ο όρος δεν είναι ακριβής: «Παραχωρήσαμε» πρέπει να πούμε. Ο φάκελος των Πρεσπών με τα καρφιτσωμένα χαρτιά δείχνει αλλογιστία. Είναι ελλιπής. Είναι ένα πρεσπαπιέ ελλιπές που χρειάζεται συμπλήρωμα. Έτσι δηλώνει υποταγή «γην και ύδωρ» είναι απρεπές. Διευκρίνιση των όρων δεν έγινε. Επαληθεύσαμε κάτι που οι Βόρειοι γείτονές μας ονειρεύονταν. Υπακούσαμε πειθήνια σε εντολές χωρίς αντάλλαγμα, υποταχτήκαμε και ρυμουλκηθήκαμε, υπνωτισμένοι. Το «Βόρεια» απαλείφθηκε αμέσως και οι Σκοπιανοί πανηγύρισαν αμέσως τον τίτλο της «Μακεδονία» και «Μακεδόνες» (ο ίδιος ο Ζάεφ στην ομιλία του) και παρουσίασαν τις αλυτρωτικές τους διαθέσεις. Τους ενδιαφέρει έντονα το έδαφος της Μακεδονίας. Αμέσως τραγούδησαν αυτοί την επιτυχία τους π.χ. «Ελένη κόψε κεράσια από την Έδεσσα και πάρε γούνα Καστοριάς» μας πικάρουν κιόλας ασύστολα. Αυτές είναι επωνυμίες τους από το παρελθόν. Αφού σ’ ένα χαρτονόμισμά τους -δηνάριο- που κατέχω και που εκδόθηκε το 1955 στο Βελιγράδι, πριν διαλυθεί η Γιουγκοσλαβία, αναγράφεται καθαρά ανάμεσα σε άλλα γεωγραφικά διαμερίσματα: Τσέρνα Γκόρα, Σλοβενία, Βοσνία κ.λπ. και το «Μακεδονία». Ήταν τότε η «Μακεδονία» Βαρντάρσκα όπως δηλώνουν και τα γραμματόσημά τους. Έπειτα και οι σχολικοί χάρτες όριζαν το όνομα Μακεδονία μέχρι τα Σκόπια. Και εμείς γιατί το ανεχόμαστε;
Για τη Μακεδονία μας γράφτηκαν και γράψαμε πολλά κατά το παρελθόν. Αποταθήκαμε και σε υπουργούς. Λαοί που δεν τιμούν τα δικά τους ντόπια τοπωνύμια, όπως οι Σλάβοι αυτοί, π.χ. Βαρντάρσκα κλπ. είναι καταδικασμένοι. Είδατε τι έπαθαν οι λαοί της Νότιας Αμερικής, οι Έλληνες κάτοικοι της Κάτω Ιταλίας, που ο Ισμαήλ Κανταρέ, ο Αλβανός συγγραφέας τούς θέλει Αλβανούς; ή της Ρουμανίας κ.λπ. που έχασαν την πολιτική τους συνείδηση. Δεν λάβαμε υπόψη την έκφραση της σπουδαίας ποιητικής ρήσης «Ούτε μια χούφτα απ’ το χώμα μας δε δίνομε / και απ’ τα νερά μας ούτε μια σταλαγματιά», που γι’ αυτά έχουμε πολεμήσει.
Εμείς έπρεπε με την παραχώρηση του τίτλου «Μακεδονική διάλεκτος» να ζητήσουμε διδασκαλία της Ελληνικής γλώσσας (αρχαίας και νέας στα σχολεία τους) και έδρα Κυριλλομεθόδειων σπουδών στα πανεπιστήμιά τους (με αναφορά στον Ιουστινιανό και τον Στοβαίο). Αλλά προ πάντων, κοντά στη γλώσσα να προσέξουμε πολύ και τα χερσαία σύνορά μας. Και οι προσβάσεις μας προς τα δυτικά της αιγιαλίτιδας ζώνης δεν διατρέχουν τόσο μεγάλο κίνδυνο από την Αλβανία, προφανώς ούτε από την Ιταλία και τη Λιβύη, όσο στα ανατολικά της χώρας μας από την Τουρκία. Κυρίως για την αιγιαλίτιδα (ΑΟΖ).
Έχουμε γίνει μονομερείς, ασχολούμαστε με την εύρεση οικονομικών πόρων από αποδοχές που έχουν υποστεί πολλαπλές αφαιμάξεις μέχρις απαράδεκτης αφυδάτωσης ορισμένων τάξεων του λαού και δεν ερευνάμε ούτε πόρους γήινους ή θαλάσσιους παραγωγικούς γιατί στερούμαστε ευνοίας παραγόντων, που να καθοδηγούν με την προσωπική τους έμπνευση το λαό. Χρειαζόμαστε Έλληνες που να ονειρεύονται το «αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων»˙ αλλά τώρα αυτό μας ενόχλησε και το καταργήσαμε˙ τι να γράφουμε τώρα;
