Ζούμε, εδώ και περίπου τρεις μήνες, την περίοδο που «περισσεύουν» τα συγχαρητήρια σχεδόν όλων από οποιοδήποτε αξίωμα ή πόστο προς καθένα και καθεμία που λίγο – πολύ »έβαλε πλάτη» από το ξεκίνημα της πανδημίας. Τα λόγια ξαφνικά «στερεύουν» όταν έρχεται η ώρα της ανταμοιβής και έμπρακτης αναγνώρισης όσων κράτησαν στη ζωή πόλεις, γειτονιές, σπίτια και τελικά συνανθρώπους. Μια τέτοια πραγματικότητα βρίσκει εφαρμογή στη στάση από πλευράς κράτους – κεντρικής εξουσίας προς την τοπική αυτοδιοίκηση και του προσωπικού στους ΟΤΑ.
Από τη μία, όλη αυτή την έκτακτη περίοδο, σε επίσημες δηλώσεις – ανακοινώσεις δημάρχων και εκπροσώπων δημοτικών υπαλλήλων, καταγραφόταν η αγωνία για το πώς οι Δήμοι θα καταφέρουν να «σταθούν όρθιοι» μπροστά στις υποχρεώσεις που τους έχουν ανατεθεί από την πολιτεία, αν καταφέρουν να ανταποκριθούν στις αυξημένες απαιτήσεις των νοικοκυριών, χωρίς πρόσθετη χρηματοδότησή τους.
Από την άλλη, ακόμη και σε εξαιρετικά ευαίσθητα θέματα, όπως η καθαριότητα των σχολείων, αντί για επιπλέον προσωπικό και πόρους, η «κεντρική» γραμμή προς την αυτοδιοίκηση ήταν η αναζήτηση «νέων χρηματοδοτικών εργαλείων» για οικονομική στήριξη (που έφεραν αρκετές αναθέσεις υπηρεσιών σε ιδιώτες) ή τελικά οι λύσεις… γλυκών αλχημειών με εσωτερικές μετακινήσεις εργαζομένων για την κάλυψη των έκτακτων αναγκών.
Όμως και από τις ηγεσίες ενώσεων που εκπροσωπούν τους Δήμους σε επίπεδο Αττικής ή πανελλαδικό, παρά την ισχυρή στήριξη των ΟΤΑ σε πολλά επίπεδα, δεν υπήρξε ούτε η ελάχιστη θέληση να αρθρωθεί κάποια ουσιαστική απαίτηση για την άμεση και γενναία ενίσχυση σε πόρους – προσωπικό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, μπροστά σε σχεδόν πρωτόγνωρα γεγονότα και καθήκοντα.
Και επειδή συχνά εχθρός του κακού είναι το… χειρότερο, πριν από λίγες μέρες, δημοσίευμα των «Νέων» μιλούσε για «κυβερνητικές μεταρρυθμίσεις», σύμφωνα με τις οποίες εντός των μηνών περνούν στους Δήμους οι γιατροί της πρωτοβάθμιας περίθαλψης και το προσωπικό Δημοτικών, Γυμνασίων, Λυκείων! Ο υπουργός Εσωτερικών, Τάκης Θεοδωρικάκος δεν επιβεβαίωσε το ρεπορτάζ, καθώς «η επιτροπή εμπειρογνωμόνων και ακαδημαϊκών, που επεξεργάζεται τις προτάσεις για τις αλλαγές δεν έχει ολοκληρώσει το έργο της και δεν έχει καταθέσει το σχετικό πόρισμά της».
Αν κάτι θα έπρεπε πρώτα να… μεταρρυθμιστεί στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, ενδεχομένως να ήταν το αίσθημα ντροπής, εν έτει 2020, οι Δήμοι να αναγκάζονται να μοιράζουν συσσίτια και τρόφιμα, φανερώνοντας την κατάντια στην οποία έχει φτάσει η κοινωνική μας συγκρότηση και ευημερία σε κεντρικό κι όχι μόνο επίπεδο.
Ίσως αντί χειροκροτημάτων θα ήταν, για παράδειγμα, καλύτερο να αυξηθούν οι εργαζόμενοι του εξαιρετικά σημαντικού προγράμματος «Βοήθεια στο Σπίτι» και να ανοίξουν θέσεις για Δήμους που δεν διαθέτουν τέτοιο προσωπικό (όπως το Χαλάνδρι), να μονιμοποιηθούν οι συμβασιούχοι της καθαριότητας στα σχολεία, που μέχρι πρότινος δεν είχε προβλεφθεί ως υπηρεσία εν ώρα λειτουργίας των μονάδων! Αλλιώς, δεν αποκλείεται, αύριο, για να μπορούν απλώς να σφουγγαρίζουν, να χρειάζεται τις χλωρίνες να φέρνουν οι γονείς…
* απόσπασμα στίχου του Κώστα Βάρναλη από το ποίημα «Οι Μοιραίοι»
