Γράφει ο Βαγγέλης Βογιατζής
Συγγραφέας
Οι συντηρητικές κυβερνήσεις στον τόπο μας είναι διαχρονικά εκείνες που κατεξοχήν συνηθίζουν να κάνουν «ριφιφί» στην ιστορική μνήμη προσπορίζοντας μικροκομματικά και ψηφοθηρικά οφέλη, αφενός μεν από τη διέγερση των εθνολάγνων ανακλαστικών τμήματος των πολιτών, οι οποίοι εμφορούνται από παρεμφερείς αναχρονιστικές πεποιθήσεις, αφετέρου δε από την απόσπαση της προσοχής της κοινής γνώμης από τα κρίσιμα και ουσιαστικά που την απασχολούν. Η ιδεολογική χρήση της Ιστορίας βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός τους σ’ ένα πάντα εκβιαστικά συμφιλιωτικό και ψευδεπίγραφα ενοποιητικό εθνικό πλαίσιο, με τις ταξικές αντιθέσεις μονίμως εξαφανισμένες.
Η παρούσα κυβέρνηση δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να αποτελέσει εξαίρεση, καθώς χαρακτηρίζεται από μια κυτταρική – ιδιοσυστασιακή, θα ‘λεγε κανείς, αντιδραστικότητα, καθώς πολλά μέλη της φέρουν στις πλάτες τους ένα βεβαρημένο πατριδοκαπηλικό παρελθόν. Έτσι, ασφαλώς και δεν πρέπει να μας εκπλήσσουν η αποκρουστική κακογουστιά και η αποθέωση του κιτς στις επετειακές εκδηλώσεις εορτασμού των διακοσίων χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση, που διοργανώνει ο συνδεδεμένος με τους κρατούντες και επιφορτισμένος με την ανάδειξη αυτού του ιστορικού ορόσημου επίσημος φορέας, και πλαισιώνει, φυσικά, με την απαραίτητη προπαγανδιστική προβολή το προσκείμενο στην κυβέρνηση μιντιακό κατεστημένο.
Στερούμενοι, όσοι αποτελούν το προαναφερθέν σύμπλεγμα συμφερόντων, φύσει και θέσει, οποιασδήποτε σχέσης με τις αυθεντικές επαναστατικές ποιότητες που οδήγησαν στο προσδιοριστικό της νεοελληνικής ταυτότητας γεγονός της Παλλιγγενεσίας, νομίζουν ότι περιβεβλημένοι με ρούχα εποχής από το «βεστιάριο» του μιμητισμού, της δόλιας οικειοποίησης συμβόλων, και της επιφανειακής όσο και υστερόβουλης ανάγνωσης της Ελληνικής Επανάστασης, ότι θα εξιλεωθούν στις συνειδήσεις των πολιτών για την εξόφθαλμη ανεπάρκειά τους στη διαχείριση κρίσιμων ζητημάτων της καθημερινότητας, όπως η κάκιστη αντιμετώπιση της πανδημίας με τους χιλιάδες νεκρούς, η έξαρση της κρατικής βίας και καταστολής, η όξυνση της οικονομικής κρίσης, η αποσάθρωση των εργασιακών σχέσεων κ.ά.
Ωστόσο, οι άμυνες και η δυναμική αντίσταση της κοινωνίας των πολιτών, όπως ζωηρά καταγράφηκαν τον τελευταίο καιρό με σφριγηλές και πολυπληθείς κινητοποιήσεις ορμώμενες από ποικίλες αφορμές, μας κάνουν να αισιοδοξούμε ότι ο κατήφορος προς την οπισθοδρόμηση δεν θα συνεχιστεί.
