Γράφει ο Βαγγέλης Βογιατζής: Συγγραφέας
Σε κάποια σκηνή της ταινίας του Νίκου Παναγιωτόπουλου «Πεθαίνοντας στην Αθήνα», που βγήκε στις αίθουσες το 2006, ο Στάθης Λιβαθηνός, ο οποίος υποδύεται στο έργο έναν γιατρό, ερωτώµενος γιατί επέλεξε αυτήν την σταδιοδροµία απαντά ως εξής: «Έγινα γιατρός για να κάνω παρέα µε αρρώστους, γιατί ο κόσµος των υγιών είναι ένας κόσµος τεράτων». Όπως έχει γράψει κάπου ο αγαπηµένος σκηνοθέτης Νίκος Παναγιωτόπουλος, η φράση αυτή είχε ειπωθεί κάποτε από τον Γάλλο µυθιστοριογράφο και γιατρό Λουί Φερντινάν Σελίν σε µια συνέντευξή του και ο σκηνοθέτης την χρησιµοποίησε, κάτι που δεν δίσταζε άλλωστε γενικά να κάνει, δηλαδή να βάζει στα χείλη κινηµατογραφικών ηρώων του διάσηµες ρήσεις, θεωρώντας ότι αυτές αποτελούν κατά δήλωσή του -όπως και οι παροιµίες-, περιουσία της ανθρωπότητας.
Αυτή η ατάκα ανέβηκε αυτόµατα στο νου µου βλέποντας προ ηµερών τις σοκαριστικές εικόνες σε πιλοτή πολυκατοικίας στον Ωρωπό µε τα δύο µέλη του πληρώµατος ενός ασθενοφόρου να έχουν ξαπλωµένη γυµνή στο έδαφος πάνω σε κουβέρτα µια δύσµοιρη 69χρονη γυναίκα µε ψυχιατρικά προβλήµατα και να την πλένουν µε το λάστιχο για να µην τους λερώσει το αυτοκίνητο κατά τη διακοµιδή. Όπως αποκαλύφθηκε στη συνέχεια, οι δύο υπάλληλοι ανήκαν σε ιδιωτική εταιρεία παροχής υπηρεσιών υγείας που διαχειριζόταν το ασθενοφόρο του ∆ήµου Ωρωπού.
Ουδείς εχέφρων, νοήµων, ευσυνείδητος και στοιχειωδώς ευαίσθητος άνθρωπος δεν επικαλέστηκε στα σοβαρά τις κάκιστες συνθήκες υγιεινής του διαµερίσµατος όπου ζούσε η δυστυχής κυρία για να δικαιολογήσει έστω και στο ελάχιστο την ελεεινή αυτή αντιµετώπιση που επιφύλαξαν οι «διασώστες» στην ταλαίπωρη γυναίκα, η οποία δεν αποτελεί µονάχα προσβολή της αξιοπρέπειας του συγκεκριµένου προσώπου αλλά της ανθρώπινης υπόστασης εν γένει και του υποτιθέµενου πολιτισµικού µας κεκτηµένου ευρύτερα. Γι’ αυτό και η κατακραυγή υπήρξε εντονότατη και καθολική, µε συνέπεια να κινηθούν από τις αρµόδιες Αρχές διαδικασίες για την αποµάκρυνση των δύο υπαλλήλων.
Ωστόσο η εύρεση και ο «λιθοβολισµός» εξιλαστήριων θυµάτων µε τις όποιες υπαρκτές ευθύνες τους είναι ο εύκολος δρόµος που δεν µας βοηθά να δούµε τη µεγάλη εικόνα και να φτάσουµε στην αλήθεια, φέρνοντας στο φως τα «άπλυτα» της «υγιούς» τάχα κοινωνίας µας που δεν καθαρίζουν µε τίποτα καθώς φαίνεται.
Όπως και στην περίπτωση του µοιραίου σταθµάρχη της πολύνεκρης σιδηροδροµικής τραγωδίας των Τεµπών, η οποία µάλιστα συνέβη το βράδυ της ίδιας µέρας που σηµειώθηκε και το εν λόγω περιστατικό στον Ωρωπό, το κάδρο των ευθυνών περιλαµβάνει πολλούς, υψηλά και χαµηλότερα ιστάµενους, καθώς και κατεστηµένες τοξικές νοοτροπίες τόσο των κυβερνώντων όσο και της κοινωνικής βάσης.
Είναι βαθιά υποκριτικό και αποπροσανατολιστικό να εστιάζεται η προσοχή όλων σε αυτονόητα κατάπτυστες και αποδοκιµαστέες πρακτικές υπαλλήλων, την ώρα που εν έτει 2023 υπάρχουν π.χ. ράντζα στους διαδρόµους δηµόσιων νοσοκοµείων και καταγράφονται σοβαρές ελλείψεις υγιειονοµικού υλικού και προσωπικού, πολύµηνες αναµονές για ραντεβού, εξετάσεις, χειρουργικές επεµβάσεις κ.ά. Συνθήκες που κι αυτές συνιστούν, σε µικρότερο ή µεγαλύτερο βαθµό, κακοµεταχείριση των νοσηλευόμενων και δη των πλέον ευάλωτων και των µη εχόντων, όπως είναι ευκολονόητο, παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες της πλειονότητας ιατρών και νοσηλευτών.
Η ανθρωπιά όµως και το επίπεδο πολιτισµού µιας κοινωνίας κρίνονται απ’ την ποιότητα της φροντίδας που προσφέρεται όχι τόσο στους «φραγκάτους» και διπλοασφαλισµένους πλούσιους ασθενείς αλλά στους άπορους πάσχοντες, στους µόνους και ασυντρόφευτους συνανθρώπους µας που είναι ανήµποροι, όπως η κυρία του Ωρωπού. Ψιλά γράµµατα αυτά βέβαια σε έναν κόσµο όπου κυριαρχεί ο κυνισµός, το ψυχρό συµφέρον και η διεκπεραιωτική λογική της «ξεπέτας» του αδύναµου από τους «υγιείς» που, είτε είναι θεσµικοί παράγοντες στον χώρο της υγείας είτε είναι φιλήσυχοι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, οι περισσότεροι βιάζονται να τον ξαποστείλουν για να ξεµπερδεύουν µια ώρα αρχύτερα, ξεχνώντας ότι η φθορά, η αρρώστια κι ο θάνατος είναι κοινή µοίρα όλων µας.
