Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας, φύλλο Χαλανδρίου – Αγίας Παρασκευής – Παπάγου – Χολαργού – 28/04/2021
Τέτοιες μέρες, χρόνια τώρα, στα δημοσιογραφικά ρεπορτάζ δίνουν και παίρνουν οι αναφορές σε προσωπικούς ή συλλογικούς «Γολγοθάδες». Από πέρσι, με την εμφάνιση της πανδημίας και τα περιοριστικά μέτρα, η επίκληση των «Παθών του Ιησού» περισσεύει. Άλλωστε, σε σχεδόν όλη τη Γη δισεκατομμύρια άνθρωποι συνεχίζουν να ασφυκτιούν, πασχίζοντας να προστατεύσουν τον εαυτό τους, αλλά και το διπλανό, σε ένα σύστημα Υγείας, που παρά την τεράστια προσπάθεια των υγειονομικών, δυσκολεύεται να τους περιθάλψει με αξιοπρεπείς όρους.
Σε αυτή τη συγκυρία, ο μοναχικός άνθρωπος, ενώ σε συνθήκες «κανονικότητας» θεωρούνταν απομονωμένος, στην εποχή μας χαρακτηρίζεται προστατευμένος. Η ευκολία που προσαρμόστηκε στην κατάσταση «ερημιά του πλήθους», όπως έλεγε ο ποιητής, η πλειοψηφία των πολιτών δείχνει ότι το έδαφος είχε προετοιμαστεί εξ απαλών ονύχων. Οι νέοι λαμβάνουν (;) εκπαίδευση μέσω τάμπλετ, μαθαίνουν φαρσί διαφημιστικά σλόγκαν, αλλά ίσως όχι την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή. Οι ενήλικοι, την ίδια ώρα, συνηθίζουν να εργάζονται (αν είναι τυχεροί) από τον προσωπικό υπολογιστή, χάνοντας, ωστόσο, την ουσιαστική επαφή με το αντικείμενο της δουλειάς και τους συνανθρώπους. Μικροί και μεγάλοι βρίσκουν μαζί κοινό τόπο στην οθόνη της τηλεόρασης για ενημέρωση ή ψυχαγωγία, με εναλλακτική λύση για επικοινωνία «εκτός των τειχών» τα κινητά τηλέφωνα και το Facebook.
Σε αυτό το περιβάλλον, ορισμό του ατομικισμού, ο καθείς, θέλοντας και μη, μπορεί να βρει έναν ρόλο ή κάποια αξία. Τέτοιες «πολυτέλειες» παύουν στις περιπτώσεις των πιο ηλικιωμένων ανθρώπων, που βρέθηκαν μόνοι «για το καλό τους». Ευτυχώς, στην Ελλάδα και ιδίως την επίφοβη αχανή Αττική, αποφεύχθηκε η «γεροντοκτονία» που συντελέστηκε σε αρκετές ευρωπαϊκές περιοχές, όπου οι απόμαχοι της ζωής αφέθηκαν στην τύχη τους. Χάρη στις προσπάθειες των Δήμων, της Εκκλησίας κι ορισμένων φορέων και δομών αλλά κυρίως χάρη στην κοινωνική κουλτούρα της ντροπής να εγκαταλείψεις τον παππού και τη γιαγιά, τα πράγματα πήγαν καλύτερα, πριν τουλάχιστον έρθουν στο φως οι καταγγελίες για τον θάνατο 73 ηλικιωμένων σε γηροκομείο στα Χανιά.
Μέσα στο ελάχιστο «δίχτυ προστασίας» της Πολιτείας, εξάλλου, οι γηραιότεροι ήταν και είναι ένα σπουδαίο σωσίβιο στη «θάλασσα» των προβλημάτων που έχουν οι οικογένειες ιδίως την τελευταία δεκαετία. Στον άνεργο ή τον καταχρεωμένο των μνημονίων η περικομμένη σύνταξη έδινε και δίνει ανάσα, ενώ χωρίς την οικονομική δυνατότητα των νοικοκυριών για νταντάδες ή βοηθούς, οι ηλικιωμένοι έγιναν μονόδρομος στη φύλαξη και φροντίδα των παιδιών.
Μετά την χαλάρωση των μέτρων τις επόμενες μέρες και το πασχαλινό τραπέζι που θα χωράει περισσότερους, καλό θα ήταν ο καθένας, από όποια θέση και θέαση έχει, να μάθει κι εκτός της… Wikipedia, το διαχρονικό λαϊκό ρητό «εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ όπου είμαι θα ‘ρθεις».
