Γράφει ο Χρήστος Φωτιάδης: Ειδικός Σύμβουλος
Eυτυχώς εξέλειπε το σενάριο διεξαγωγής βουλευτικών εκλογών, παράλληλα με τις υπόλοιπες. Αν και πολλά στελέχη και πρόσωπα του στενού πρωθυπουργικού περιβάλλοντος εκφράζονταν ανοιχτά υπέρ της ταυτόχρονης διεξαγωγής, επικράτησε η λογική και το συμφέρον της παράταξής τους. Ίσως και της χώρας… Οι φίλοι και οι αναγνώστες γνωρίζουν ότι το 2015 φοβόμουν και προειδοποιούσα, όπως έκανα και το 2009. Η προϊστορία της «ανανεωτικής Αριστεράς» του +/- 3% και η πλειονότητα των στελεχών της δεν αποτελούσαν εγγύηση επιτυχίας, ενώ ο Τσίπρας ήταν ένα άγνωστο γενικά πολιτικό τέκνο του Αλαβάνου, γεγονός διόλου καθησυχαστικό…
Η πραγματικότητα με δικαίωσε γι’ άλλη μια φορά, το δραματικό καλοκαίρι του 2015. Το εκρηκτικό μείγμα δεκάδων «τάσεων» εντός του ΣΥΡΙΖΑ, σε συνδυασμό με το κόμμα του Π. Καμμένου, δεν άφηνε χώρο για στοιχήματα: η ολοκλήρωση της τετραετίας φαινόταν αδιανόητη! Στο πάνθεο των νέων προσώπων που κουβάλησε μαζί του ο «Γιωργάκης» προστέθηκαν αυτά του Αλέξη: ο Βαρουφάκης και η Ζωή ήταν οι κορυφές του παγόβουνου… Το λαφαζανικό συνονθύλευμα προσέθετε ισχυρές δόσεις ΤΝΤ στο μείγμα και η συνέχεια είναι γνωστή. Πριν λίγες μέρες, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Παπαδημούλης παραδέχτηκε ότι «στις Βρυξέλες έβαζαν στοιχήματα για το πότε θα πέσει ο Τσίπρας»!
Ούτε η νέα εκλογική νίκη τον Σεπτέμβρη του 2015 αποτελούσε κάποιου είδους αισιόδοξο μήνυμα. Από το κόμμα είχε αποχωρήσει πάνω απ’ το 50% της ηγετικής ομάδας και οι υπόλοιποι δεν ήταν δα και τίποτε… Αϊνστάιν! Την παράσταση έκλεβε βέβαια ο… «κινεζοφάγος» Δρίτσας, που ήθελε πεισματικά το «λιμάνι» στα «ελληνικά χέρια»: στα χέρια δηλαδή των λαμόγιων που το κρατούσαν αιχμάλωτο επί πολλές δεκαετίες, με όλες τις κυβερνήσεις που πέρασαν μετά τον πόλεμο! Πολύ αργότερα τον μιμήθηκε ο Κοτζιάς, αναλαμβάνοντας να καταστρέψει τις σχέσεις της χώρας μας με τη Ρωσία!
Βαρίδια και… ξεσαβούρωμα!
Κι όμως, ακριβώς αυτό το γενικό «ξεσκαρτάρισμα» άρχισε να λειτουργεί υπέρ του Τσίπρα! Ενός άγνωστου πρώην Κνίτη, που είχε ασπαστεί τις «αρχές» της «ανανέωσης» και του… «Ευρωκομμουνισμού» (πού διάολο τον θυμήθηκε!), όπως μας υπενθύμισε πολύ πρόσφατα! Αν του έμεινε κάτι απ’ όσα είχε μάθει περί «μαρξισμού – λενινισμού», φαίνεται ότι ήταν ο ρεαλισμός και η διαλεκτική, με ειδικό βάρος στο ρητό: «χέρι που δεν μπορείς να το δαγκώσεις, φίλα το»! Η τέλεια εφαρμογή του σφράγισε το ειδύλλιο με την Μέρκελ…
Όμως ο Αλέξης δεν είχε ως πρότυπο ούτε τον Μαρξ ούτε κάποιον άλλο κομμουνιστή ηγέτη, αλλά τον δημοσκοπικά πιο δημοφιλή πρωθυπουργό της μεταπολίτευσης. Πολλά επάνω του θύμιζαν τον Ανδρέα Παπανδρέου, πιο πολύ η ικανότητά του να δημιουργήσει ένα αρχηγικό κόμμα, που τον έχει πια για κορώνα στο κεφάλι του! Έτσι, η εύθραυστη κυβέρνηση του 2015 ξεπέρασε όλα τα δύσκολα εμπόδια, άντεξε όλες τις αποχωρήσεις -με τελευταίο κρούσμα αυτό του Καμμένου- και συγκράτησε το δημοσκοπικό προβάδισμα της ΝΔ σε ελεγχόμενα όρια.
Ντεμαράζ
Με βασικό όπλο την πολύ καλή δουλειά του Τσακαλώτου και όλου του οικονομικού επιτελείου, με την αθόρυβη συμβολή κάποιων πρώην πασόκων και με την αναγνώριση της σκληρής πραγματικότητας (ότι η Ελλάδα είναι απλώς ένα προτεκτοράτο…), ο Τσίπρας μπήκε για τα καλά στο πολιτικό παιχνίδι του παρόντος και ειδικά του μέλλοντος! Νοικοκύρεψε τον δημόσιο τομέα, άντεξε τον ανελέητο πόλεμο των ΜΜΕ, έγινε το αγαπημένο παιδί ΗΠΑ και Γερμανίας και ανακοίνωσε μπαράζ μέτρων «υπέρ των ασθενέστερων»! Ειδικά η άμεση καταβολή της «13ης σύνταξης», δίνει στο παιχνίδι πολύ άγρια χαρακτηριστικά! Μια πρόγευση έδωσαν οι Τσίπρας – Μητσοτάκης στη Βουλή, που θύμισε μέρες του 1965 και του 1989!
Παράλληλα, μετά από τέσσερα (4) χρόνια άρχισε ο πρωθυπουργός να αντιλαμβάνεται τη σημασία της Κίνας στον τομέα των επενδύσεων, γεγονός που σφραγίστηκε με τρία (3) ταξίδια στο Πεκίνο και την ένταξή μας στο 17+1. Αφήσαμε τελευταίο το θέμα των «Πρεσπών», που εμφανίζεται ως δήθεν ισχυρό χαρτί σύσσωμης της αντιπολίτευσης. Αν, όμως, ο Τσίπρας χειριστεί σωστά τις ελληνικές επενδύσεις στα Σκόπια και την αμυντική υπαγωγή του κρατιδίου στην Ελλάδα (αντί της Τουρκίας!), τότε οι αντίπαλοι της συμφωνίας θα περιοριστούν στα φασιστοειδή και τους ολιγάριθμους τρελαμένους που κράζουν κυβερνητικά στελέχη με την απαραίτητη παρουσία τηλεοπτικής κάμερας!
Καλύτερος;
Μήπως νομίζουν ότι ξεχάσαμε ποιοι οδήγησαν τη χώρα στο γκρεμό; Ποιοι, κατόπιν, εξαφάνισαν το 25% του ΑΕΠ, κουτσούρεψαν τις συντάξεις και διέλυσαν ουσιαστικά τη μεσαία τάξη; Ποιοι έστειλαν στα πέντε σημεία του ορίζοντα την ακριβοσπουδασμένη νεολαία του 60% ανεργίας; Ποιοι διέσυραν την Ελλάδα και την κατέστησαν παγκόσμιο πρότυπο προς αποφυγή; ΟΧΙ, δεν ήταν ο Τσίπρας και η παρέα του, αλλά «οι άλλοι»! Αυτοί που με περισσό μίσος και πρωτοφανή ρεβανσισμό οραματίζονται την επιστροφή τους! Αυτοί που απομύζησαν τον ιδρώτα των Ελλήνων και τώρα πανηγυρίζουν επειδή τα (διεθνώς αναγνωρισμένα!) υπερ-σκάνδαλά τους δεν άφησαν ίχνη σε… τραπεζικούς λογαριασμούς των υπουργών τους! Χαίρονται και… απειλούν, Θεούς και δαίμονες!
Για μια ακόμη φορά θα κληθούμε να επιλέξουμε το μη χείρον. Είναι, άραγε, δύσκολη η επιλογή ανάμεσα σε (έναν ακόμη…) Μητσοτάκη και τον Τσίπρα; Αυτό θα το κρίνει ο κάθε ψηφοφόρος πριν την κάλπη. Πολλοί δεν θα ψηφίσουν για να επανεκλεγεί ο δεύτερος, αλλά για να… μην εκλεγεί ο πρώτος! Αν, μάλιστα, ο Αλέξης υιοθετήσει το παλιό σύνθημα του Ομπάμα (“Yes, we can”) στα ελληνικά, τότε τίποτε δεν αποκλείει μια ακόμη μεγάλη έκπληξη…
