Γράφει ο
Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος
Δημοσιογραφος – Δημοσιολόγος
Χαρμολύπη νιώθω στην ψυχή μου για την αναχώρηση προς την αιωνιότητα του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου. Έφυγε από τα πρόσκαιρα και η αναχώρησή του προκαλεί θλίψη, γιατί αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας, αλλά και σε όλη την Ορθοδοξία, στον καθέναν που τον γνώρισε, ή που δέχθηκε τις πνευματικές ευεργεσίες του και που τον ένιωθε κοντά του, είτε είναι Αφρικανός, είτε Έλληνας, είτε Αλβανός, είτε οπουδήποτε στον γήινο αυτόν κόσμο. Ταυτόχρονα η αναχώρησή του δημιουργεί ένα χαρούμενο συναίσθημα ότι βρίσκεται κοντά στον Ιησού Χριστό και δέεται υπέρ της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, της ταλανιζόμενης από σχίσματα κι από την εκκοσμίκευση ηγητόρων της και για καθέναν από εμάς.
Ο μακαριστός αφήνει στην Εκκλησία ως παρακαταθήκη ένα εντυπωσιακό πνευματικό, επιστημονικό, εκκλησιαστικό, ιεραποστολικό, πολιτισμικό και κοινωνικό έργο, που ελάχιστοι έχουν τα προσόντα και τη θέληση να το πετύχουν. Στην ιεραποστολή στην Αφρική και ως τοποτηρητής της Μητροπόλεως Κένυας, Ουγκάντας και Τανζανίας έμαθε τα σουαχίλι, επιμελήθηκε της μεταφράσεως στη γλώσσα αυτή των λειτουργικών βιβλίων, χειροτόνησε 62 γηγενείς ιερείς, και εκ του μηδενός έκτισε και εξόπλισε σχολεία και ιατρεία.
Όταν πήγε ως Αρχιεπίσκοπος στην Αλβανία, η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν υπήρχε.
Ο κομμουνιστής δικτάτορας Χότζα είχε γκρεμίσει όλες τις εκκλησίες, ή τις είχε μετατρέψει σε χώρους πολλαπλών χρήσεων, σε κατοικίες, σε καταστήματα. Είχε καταργήσει τους ιερείς, τους οποίους και εδίωξε ως νέος Διοκλητιανός. Ξεκινώντας κυριολεκτικά από το μηδέν ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος και έχοντας να αντιμετωπίσει το μίσος των αλβανικών Αρχών, με τη βοήθεια του Θεού, έκαμε το θαύμα και από νεκρά που ήταν η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας, την ανέστησε. Από την σε ερείπια Εκκλησία που παρέλαβε, μέσα σε σχετικά λίγα χρόνια, και παρά τις δυσκολίες που συνάντησε, παραδίδει μια ζωντανή Εκκλησία με πολυάριθμους ναούς και πνευματικά κέντρα, μεγαλοπρεπή καθεδρικό ναό στο κέντρο των Τιράνων, ιδρύματα, και εξαιρετικό πνευματικό, εκκλησιαστικό, εκπαιδευτικό και κοινωνικό έργο.
Τον γνώρισα για πρώτη φορά ως λαϊκό και κατηχητή στον ιερό ναό Αγίου Κωνσταντίνου Ομονοίας, όπου με πήγε καλός φίλος, σήμερα κληρικός, καλή του η ώρα. Ο Αναστάσιος με κέρδισε με την γλυκύτητα της ομιλίας του, με τα φωτισμένα λόγια που έλεγε και με την έκφραση της κατά Χριστόν αγάπης του προς όλους και προς εμένα που δεν με ήξερε. Στο μάθημα του Αναστασίου Γιαννουλάτου ο ευρύχωρος ναός ήταν γεμάτος από νέους, που διψούσαν για κάτι διαφορετικό από ένα ανούσιο και ακαταλαβίστικο κήρυγμα. Τον ξανασυνάντησα στο κτίριο της Ακαδημίας 45, όπου με πήγε ο ίδιος καρδιακός φίλος μου για να συμμετάσχουμε σε μαθήματα χριστιανικής ομάδας και να παίξουμε πινγκ πονγκ… Στο ισόγειο του κτιρίου υπήρχε σε πόρτα μια ταμπέλα που έγραφε «Πορευθέντες». Μας κίνησε την περιέργεια.
Μάθαμε ότι αφορά στην ιεραποστολή στην Αφρική και πως εμπνευστής, δημιουργός και πρωτεργάτης ήταν ο Αναστάσιος Γιαννουλάτος. Τον συναντήσαμε, ακούσαμε λόγια του γεμάτα αγάπη για τους Αφρικανούς αδελφούς μας και εντυπωσιαστήκαμε. Αρχίσαμε να διαβάζουμε βιβλία για ιεραποστόλους στην Αφρική, Έλληνες και ξένους. Στα νεανικά μας χρόνια φανταζόμασταν στην Αφρική περιπέτειες, ηρωισμούς, αυτοθυσίες. Φαντασία εμείς, έργο εξαιρετικό ο Αναστάσιος, παρά την ασθενική του κράση. Όταν διαπίστωσε ότι πήραμε πολλή φόρα, αλλά το άλμα μας ήταν πολύ μικρό, δεν μας αποθάρρυνε. Ο καθένας βοηθάει με τα τάλαντα που του έχει δώσει ο Θεός, μας είπε. Ιεραποστολή γίνεται και στην Ελλάδα, στη γειτονιά σας, στην ενορία σας, πρόσθεσε. Εκείνος πήρε τον δύσκολο δρόμο και πέτυχε να προσφέρει πολλά στην Εκκλησία. Εμείς χαμηλές πτήσεις. Ο φίλος, πολύ καλύτερα από εμένα. Ως κληρικός στην Εκκλησία της Ελλάδος πράγματι βοηθάει την ιεραποστολή όχι μόνο στην ενορία του, αλλά όπου υπάρχει ανάγκη, από τη Σερβία έως την Αφρική.
Τον είχα καθηγητή και στο Πανεπιστήμιο. Και εκεί ήταν παράδειγμα για μένα ηπιότητας, αγάπης και καλοσύνης, στοιχεία της προσωπικότητάς του, που συνδυάζονταν με άριστη γνώση του μαθήματος που δίδασκε.
Με τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο μιλούσαμε στο τηλέφωνο. Μια από τις τελευταίες φορές μου συνέστησε να είμαι σταθερός στις αρχές και στις απόψεις μου, όσο και αν αυτή η σταθερότητα κοστίζει, και με παρότρυνε να εξακολουθήσω να γράφω. «Γράφε», μου είπε, «όσο ο Κύριος σου δίνει δύναμη και υγεία, μη σταματήσεις να γράφεις».
Αιωνία η μνήμη του σεβαστού και πολύ αγαπητού μου Αρχιεπισκόπου Τιράνων και πάσης Αλβανίας Αναστασίου.
