Yπάρχουν στιγμές στην επαγγελματική διαδρομή ενός δημοσιογράφου που πράγματι τον αποζημιώνουν και τον πείθουν ότι επέλεξε τούτη τη δουλειά γιατί μπορεί -έστω και σπάνια- να τον ταξιδέψει σε θάλασσες συναισθημάτων που δύσκολα θα συναντούσε αν είχε καταπιαστεί με κάτι άλλο. Αρκεί μία συνέντευξη, μια επαφή, μια εικόνα για να τον βγάλει από τη μιζέρια της καθημερινότητας και να του υπενθυμίσει ότι η ουσία της ζωής μπορεί να κρύβεται πίσω από ένα μελωδικό άκουσμα, ένα θρόισμα φύλλων, το μεγάλωμα ενός δένδρου…
Η κάπως ρομαντική εισαγωγή στα σημερινά «ΕΝΥΠΟΓΡΑΦΑ» είναι αποτέλεσμα της απολαυστικής συνέντευξης με τον Χέρμαν Μπλάουτ, που θα διαβάσετε στο παρόν φύλλο της εφημερίδας μας. Μία συνέντευξη που πάρθηκε με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, την οποία γιορτάσαμε, για άλλη μια χρονιά, με πανηγυρικές εκδηλώσεις, αλλά με αισθητά λιγότερα δάση, ακόμη μικρότερα αποθέματα νερού, σαφώς περισσότερα αυτοκίνητα στους δρόμους και μία από τα ίδια σε ό,τι αφορά στην ανάπτυξη οικολογικής συνείδησης. Μήπως, τελικώς, αντί για γιορτή ταίριαζε να κάναμε «μνημόσυνο» στις 5 Ιουνίου;
Η απάντηση, δια χειρός Μπλάουτ, είναι όχι. Και είναι το όχι ενός ανθρώπου που, χωρίς να υποτιμά τη σοβαρότητα των οικολογικών προβλημάτων, κρατά βαθιά μέσα του την πίστη ότι μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση. Το δείχνουν τα έργα του, τα οποία εναλλάσσονται μεταξύ του «γκρίζου», της πραγματικότητας που βιώνουμε, και του πολύχρωμου και λαμπερού που είχαμε και μπορούμε να διεκδικήσουμε εκ νέου. Το λέει η δύναμη της ψυχής του, που δεν την καταπόνησαν τα χρόνια που πέρασαν, δεν την απογοήτευσαν οι αποτυχίες και τα πισωγυρίσματα, αλλά παρέμεινε νεανική, μαχητική, ασυμβίβαστη. Μία ψυχή που δυναμώνει το πνεύμα και του επιτρέπει να βρίσκει φως εκεί που άλλοι δεν μπορούν να δουν παρά το απόλυτο σκοτάδι. Του επιτρέπουν να ανακαλύπτει την κουρτίνα της αισιοδοξίας, η οποία δεν σκεπάζει τη σεληνιακή εικόνα του καμένου δάσους, αλλά δημιουργεί την αίσθηση ότι, εάν προσπαθήσουμε όλοι μαζί, θα καταφέρουμε ανασυνθέσουμε το τοπίο που καταστράφηκε.
Ο Χέρμαν Μπλάουτ λέει απλές αλήθειες και για τούτο πονάνε περισσότερο. ∆εν φταίνε μόνο οι άλλοι, οι πολιτικοί, οι παράγοντες, οι επιχειρηματίες για τις πληγές που σωρεύτηκαν στη Φύση. Φταίμε όλοι μας. Καθένας από εμάς λειτουργεί ενίοτε ως μικρός παραγοντίσκος, καταπατητής, ακόμη κι εμπρηστής! Φωνάζουμε στον ∆ήμο να προστατεύσει, με όποιο κόστος, τους ελεύθερους πράσινους χώρους, αλλά επεκτείνουμε στα κρυφά τον κήπο του σπιτιού μας στο παρακείμενο ρέμα, αγνοώντας ότι το νερό θα πρέπει να βρει διέξοδο για να μη μας πνίξει. Τα βάζουμε με το ΥΠΕΧΩ∆Ε για τους ρύπους που μολύνουν την αναπνοή μας, αλλά ταυτόχρονα «ξεχνάμε» να πάμε το αυτοκίνητό μας για έλεγχο καυσαερίων. Υψώνουμε φωνή κατά του ανίκανου κρατικού μηχανισμού, που αφήνει τα δάση να καίγονται, αλλά ταυτόχρονα πετάμε τα σκουπίδια μας στο πάρκο που μας χάρισε στιγμές ξεκούρασης και χαλάρωσης, ή αφήνουμε τα ξερόχορτα στο οικόπεδο του εξοχικού μας σπιτιού, ως «καύσιμη ύλη» για την επόμενη πυρκαγιά.
∆εν υποστηρίζει κανείς, βέβαια, ότι ο πολίτης μπορεί να υποκαταστήσει το κράτος στις βασικές υποχρεώσεις που έχει, δηλαδή να προστατεύει την υγεία και την ποιότητα ζωής των πολιτών του. Αλλά «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Πρέπει να δώσουμε κι εμείς το παράδειγμα στην Πολιτεία, μα και στις γενιές που έρχονται. Θα πρέπει να διδάξουμε τα παιδιά μας, όχι με λόγια, αλλά μέσα από το καθημερινό μας παράδειγμα, ότι ο σεβασμός στο περιβάλλον δεν είναι υποχρέωση, καταναγκασμός, αγγαρεία, αλλά βασική προϋπόθεση για τη διατήρηση της ζωής στον πλανήτη μας.
Από εκεί και πέρα, ας χρησιμοποιήσουμε τη δύναμη που μας δίνει το Σύνταγμα για να πιέσουμε τους πολιτικούς να μας εξασφαλίσουν αυτά που δικαιούμαστε. Μέσα από την κοινωνική ενεργοποίησή μας, από τη συμμετοχή σε οικολογικούς και άλλους φορείς, ας θυσιάσουμε λίγο από τον ελεύθερο χρόνο μας προκειμένου να μην γίνουμε οι ίδιοι θυσία στον βωμό οποιουδήποτε συμφέροντος αγνοεί τους νόμους της Φύσης. Ας ξεβολευτούμε σήμερα, για να μπορέσουμε να υπάρχουμε αύριο.
Το λίγο που μπορεί να προσθέσει ο καθένας μας στη μάχη για την προστασία του περιβάλλοντος, αθροιζόμενο γίνεται πολύ και φέρνει την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο κοντύτερα.
Όμως, όπως λέει χαρακτηριστικά και ο Χέρμαν Μπλάουτ, πρέπει να ξεκινήσουμε σήμερα, όχι αύριο. Ή, όπως ανέφερε ένας άλλος καλλιτέχνης, ο Τούρκος ποιητής Ναζίμ Χικμέτ, «χθες ήταν νωρίς, αύριο αργά θα 'ναι, σήμερα είναι η κατάλληλη στιγμή…».
Θάνος Σταθόπουλος
