O στίχος του Διονύση Σαββόπουλου έρχεται από μακριά, μα ευτυχώς παραμένει διαχρονικός. Από τα παιδιά δεν μπορείς να κρυφτείς. Όσες ωραίες και πομπώδεις εκφράσεις κι αν χρησιμοποιήσεις για να τα πείσεις, όσα κόλπα κι αν επιστρατεύσεις για να τα ξεγελάσεις, έχουν έναν μοναδικό τρόπο να σε φέρνουν σε αμηχανία, χρησιμοποιώντας το πλέον επαναστατικό ερώτημα ανά τους αιώνες: «Γιατί;» Επίσης, όπως έχει αποδείξει η εμπειρία, την οποία αναγκαστικά αποκτούν όσοι μεγαλώνουν ή συναναστρέφονται παιδιά, στο μυαλό των μικρότερων συνανθρώπων μας τίποτε δεν αποτυπώνεται καλύτερα από την εικόνα, την πράξη. Όσα και να πεις ή να συμβουλέψεις ένα παιδί θα μείνουν κενό γράμμα, εάν ταυτοχρόνως η πράξη σου ακυρώνει τα λόγια σου.
Πολλοί «ιθύνοντες» δεν χάνουν ευκαιρία να προβάλλουν την ευαισθησία τους για ό,τι σχετίζεται με τις τρυφερές ηλικίες, ενώ σπεύδουν να φωτογραφηθούν δίπλα σε μικρά παιδιά με την παραμικρή αφορμή. Έως και μεγάλες επιχειρήσεις εντάσσουν στη διαφημιστική εκστρατεία τους μικρούς πρωταγωνιστές, με σκοπό να αγγίξουν ευαίσθητες χορδές των καταναλωτών. Με άλλα λόγια, χρησιμοποιούν τα παιδιά ως «δόλωμα» για να αποκομίσουν ίδια οφέλη. Ωστόσο, σε κρίσιμους τομείς που αφορούν στο παρόν και, κυρίως, στο μέλλον αυτών των παιδιών, ελάχιστοι από αυτούς επιδεικνύουν εξίσου… ευαίσθητα αντανακλαστικά.
Η στήλη της Παιδείας της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ καταγράφει χρόνια τώρα σημαντικά προβλήματα που ταλανίζουν σχολεία του Αμαρουσίου, έχοντας σημαντικές επιπτώσεις σε δεκάδες παιδιά, εκπαιδευτικούς και γονείς. Κάποια από αυτά, είτε μέσα από την πίεση που άσκησε η εφημερίδα μας, είτε με παρεμβάσεις εκπαιδευτικών και γονέων, πήραν τον δρόμο της επίλυσης. Κάποια άλλα, δυστυχώς, παραμένουν ανεπίλυτα, στιγματίζοντας τη συνολική εικόνα της Ολυμπιακής πόλης μας. Τα δύο κτυπητά παραδείγματα που δημοσιεύει πρωτοσέλιδα το παρόν φύλλο της εφημερίδας μας αποδεικνύουν αυτό που συνήθως συμβαίνει στον χώρο της πολιτικής, δηλαδή την πλήρη αναντιστοιχία μεταξύ λόγων και έργων. Στην πρώτη περίπτωση, αυτή του Λυκείου Αναβρύτων, έχουμε ένα σχολικό συγκρότημα η κτηριακή εικόνα του οποίου παραπέμπει σε τριτοκοσμικές χώρες, ενώ ακόμη και οι όποιες επισκευαστικές παρεμβάσεις της δημοτικής αρχής έπρεπε να μπει ο Οκτώβριος για να ξεκινήσουν να γίνονται.
Στη δεύτερη περίπτωση, αυτή του 8ου Γυμνασίου και 9ου Λυκείου, έχουμε τους μαθητές να κάνουν μάθημα σε «λυόμενες» και παρανόμως ηλεκτροδοτούμενες αίθουσες, ενώ -ελλείψει προσωπικού του Δήμου Αμαρουσίου- η υπόθεση μεταφοράς του σχολείου σε παρακείμενο οικόπεδο καθυστερεί σημαντικά. Ελπίζουμε δε να διαψευστεί η πρόβλεψη του λυκειάρχη του 9ου, ο οποίος στο τέλος της ολιγόλεπτης και ουσιαστικής παρέμβασής του σε πρόσφατο Δημοτικό Συμβούλιο, είπε: «Προσωπικά, κύριε δήμαρχε, σε τρία χρόνια παίρνω σύνταξη και μάλλον δεν θα προλάβω το νέο σχολείο. Μακάρι, να το προλάβουν οι μαθητές…».
Τι δείχνουν, όμως, οι παραπάνω περιπτώσεις κραυγαλέων ελλείψεων σε επίπεδο σχολικών υποδομών; Το πρώτο, αβίαστο συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί είναι ότι η κατάσταση των σχολείων της πόλης δεν βρισκόταν στις προτεραιότητες της προηγούμενης δημοτικής αρχής. Φαίνεται ότι στους μεγαλεπήβολους σχεδιασμούς του τέως δημάρχου Παναγιώτη Τζανίκου, το Μαρούσι προσφερόταν μόνο για άναρχη οικιστική και επιχειρηματική ανάπτυξη και όχι για δημιουργία ανθρώπινων υποδομών. Μία δεύτερη υπόθεση που θα μπορούσε να κάνει κανείς είναι ότι η νυν δημοτική αρχή δεν είχε αξιολογήσει σωστά το εύρος των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η μαρουσιώτικη σχολική κοινότητα, με αποτέλεσμα να μην έχει επιδείξει μέχρι σήμερα ζηλευτούς ρυθμούς αντιμετώπισής τους.
Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι δεν μπορούμε να ζητούμε από έναν Δήμο, όσο μεγάλος κι αν είναι αυτός, να υποκαταστήσει την Πολιτεία στην υποχρέωση που έχει να παρέχει στη σχολική κοινότητα τουλάχιστον ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και εκπαίδευσης. Ούτε, φυσικά, μπορεί να απαιτήσει κανείς από την Τοπική Αυτοδιοίκηση να «σηκώσει» το βάρος κατασκευής νέων σχολικών συγκροτημάτων, πόσω μάλλον που ήδη για το έργο που επιτελεί η χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό μόνο επαρκής δεν είναι. Ωστόσο, από την άλλη πλευρά, δεν κατανοούμε ποιος είναι ο ρόλος μίας δημοτικής αρχής, εάν δεν μπορεί να «κινήσει γη και ουρανό» προκειμένου να απαιτήσει και να πετύχει την ικανοποίηση ζωτικών για την περιοχή της ζητημάτων. Γιατί η εκπαίδευση των νέων πολιτών είναι αδιαμφισβήτητη προτεραιότητα για τις κοινωνίες και τα κράτη που επιθυμούν να προοδεύσουν. Και εκπαίδευση δεν είναι μόνο η αποστήθιση γνώσεων, αλλά και η διαμόρφωση του κοινωνικού υπόβαθρου μιας προσωπικότητας.
Ο μαθητής που διαπιστώνει ότι οι μεγαλύτεροι, που διοικούν το σχολείο, τον δήμο ή το κράτος του αδιαφορούν εάν αυτός κάνει μάθημα σε παγωμένες αίθουσες, με σπασμένα τζάμια και παίζει σε απαράδεκτα προαύλια, το πιο πιθανό είναι και ο ίδιος, αργότερα, από κάποια θέση διοίκησης, να υιοθετήσει την ίδια τακτική. Οπότε, ουσιαστικά εκπαιδεύουμε τους νέους ανθρώπους στο να αποκτήσουν τα άσχημα γνωρίσματα του εθνικού χαρακτήρα μας. Δηλαδή, τη νοοτροπία του «δεν βαριέσαι» και «ποιος νοιάζεται».
Επειδή, όμως, κάποιοι νοιάζονται για το αύριο αυτής της χώρας, που είναι οι νέοι της και δεν κουράζονται -στο μέτρο των δυνατοτήτων τους- να παλεύουν για τα όποια δίκαια αιτήματά τους, τουλάχιστον εμείς στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ θα συνεχίσουμε να καταγράφουμε τα όποια προβλήματα πέφτουν στην αντίληψή μας. Κι αυτό, όχι από διάθεση να ασκήσουμε κριτική στη διοίκηση του κ. Γιώργου Πατούλη, αλλά για να τη βοηθήσουμε να επισπεύσει τους ρυθμούς επίλυσής τους. Θα πρέπει, όμως, και η ίδια η δημοτική αρχή να αναπροσαρμόσει κάπως τις προτεραιότητές της και να βάλει τα θέματα της νέας γενιάς σε υψηλότερη βαθμίδα από αυτήν που τα έχει κατατάξει σήμερα. Ίσως με αυτόν τον τρόπο να κάνει κι ένα πολύ καλό δώρο στον λυκειάρχη του 9ου Λυκείου, ο οποίος θα ήθελε πολύ, πριν βγει στη σύνταξη, να κόψει την κορδέλα των εγκαινίων του νέου σχολείου. Τουλάχιστον, να μπορέσει να δει τους μαθητές του, έστω και στην τελευταία φάση της καριέρας του, να κάνουν μάθημα σε ένα πραγματικό σχολείο.
Θάνος Σταθόπουλος
