Ενδεχομένως οι φθορές, λόγω του χρόνου και της εγκατάλειψης, να κάνουν απαγορευτική πλέον την αξιοποίηση κάποιων εγκαταστάσεων ή η μόνη λύση να είναι η μετατροπή τους σε εμπορικά κέντρα (όπως π.χ. λέγεται για το Κέντρο Τύπου του ΟΑΚΑ), πράγμα που διευκολύνει μεν τους ιδιώτες στην απόσβεση του τιμήματος που θα καταβάλλουν στο Δημόσιο για τη χρήση των εγκαταστάσεων, αλλά δεν πρόκειται να ωφελήσει τους πολίτες.
Το ερώτημα είναι τι κερδίσαμε, τελικά, από τους ομολογουμένως πιο επιτυχημένους Ολυμπιακούς Αγώνες. Και η απάντηση είναι μόνο ευχάριστες αναμνήσεις…
Το παράδειγμα της Βαρκελώνης «στοίχειωσε» πια και όλοι ξέρουμε ότι είναι ανέφικτο για μας. Το ίδιο και του Πεκίνου, όπου δύο χρόνια πριν την έναρξη των Αγώνων συζητούν πώς θα αξιοποιήσουν τα μεταολυμπιακά έργα.
Είναι κρίμα που οι φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης δεν διεκδίκησαν αυτό ακριβώς που αξίζουν, με τον τρόπο που διεκδικούν πολλές φορές ακόμη και ασήμαντα θέματα. Δεν διεκδίκησαν, δηλαδή, τη διαχείριση των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων, ούτε για πρακτικούς σκοπούς (άθληση και ψυχαγωγία) ούτε για οικονομικούς λόγους (προσέλκυση τουριστών).
Ο Δήμος Αμαρουσίου –στα όρια του οποίου βρίσκεται το ΟΑΚΑ και καταλαμβάνει σε έκταση άνω του 80% του συνόλου των εγκαταστάσεων– τηρεί σιγή ιχθύος, παρά το γεγονός ότι ο απερχόμενος δήμαρχος διεκδίκησε (και πέτυχε, για λογαριασμό του, όμως) την ex officio συμμετοχή του στο Δ.Σ. της Οργανωτικής Επιτροπής των Αγώνων.
Ο κάθε Μαρουσιώτης θα είχε την ελάχιστη απαίτηση, ο Δήμος Αμαρουσίου να είναι πρωτοπόρος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στην αξιοποίηση των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων και όχι κοινωνός της εγκατάλειψης και ουραγός της Πολιτείας στο (μη) σχέδιο αξιοποίησης…
