Παιδοκεντρικές Κοινωνίες. Αυτή η ζωγραφιά, του εννιάχρονου Νάσου Βασιλείου, που μας ήρθε από τη Σκόπελο, έξυσε μια (ευτυχώς!) αθεράπευτη πληγή. Αυτήν που την ονομάτισα «Παιδοκεντρικές Κοινωνίες». Κοινωνίες τις οποίες θα ονειρεύομαι, όσο επάνω σε τούτον τον πλανήτη θα υπάρχουν παιδιά, ασχέτως του πού θα βρίσκομαι εγώ. Επειδή όμως καλά τα όνειρα, πλην όμως, δεν καλύπτουν βασικές ανάγκες της ζωής, δεν πρέπει να μένουμε εκεί. Έτσι, γίνονται προσπάθειες με γραπτό και προφορικό λόγο, με κάθε αφορμή και ευκαιρία, να διαδοθεί και να περπατήσει τ’ όνειρο.
Στις προηγούμενες Δημοτικές Εκλογές για παράδειγμα, ετέθη το θέμα σε κάποια πολύ μεγάλη προεκλογική συγκέντρωση, μέσα από το ερώτημα προς υποψηφίους δημάρχους για το Δήμο Αμαρουσίου:
-Πώς προσεγγίζετε τον όρο «Παιδοκεντρικές Κοινωνίες»;
-Ε λοιπόν! Νυχτώσαμε μέσα στη… διαβούλευση, όπου η φαιά ουσία των διαβουλευομένων, εξαντλήθηκε… «προσεγγίζοντας» αυτά ακριβώς που βρίσκονται επί της πεπατημένης. Της σίγουρης, της δοκιμασμένης, της πετυχημένης πολιτικής συνταγής. Νυχτώσαμε λοιπόν, αναμασώντας τα γνωστά και μη εξαιρετέα θέματα, που τέτοιες μέρες η Δημοκρατία μας, με πλέρια την «σοβαρότητα» και την «υπευθυνότητά» της, βγαίνει στη γύρα να «πουλήσει» -με αντίτιμο την ψήφο- αυτά που θέλουν να απολαύσουν δια των ακουστικών πόρων, οι ψηφοφόροι, οι οπαδοί, οι δημότες.
Η ανέγγιχτη, ως παρθένος, ερώτηση περί « Παιδοκεντρικής Κοινωνίας», προφανώς και καταφανώς, απευθύνεται σε πολίτες. Σε ανθρώπους δηλαδή που προβληματίζονται για την κατάντια της νεοελληνικής κοινωνίας και εστιάζουν στις αιτίες που την προκάλεσαν. Αυτοί όμως οι πολίτες χάνονται μέσα στα πλήθη των δημοτών ψηφοφόρων. Με άλλα λόγια αποτελούν αμελητέα ποσότητα γι αυτό και δεν «προσεγγίζονται» οι προβληματισμοί και τα ζητήματα που θέτουν στην «Εκκλησία του Δήμου». Μοιραία λοιπόν, μένουν εκτός του «αγοραστικού κοινού» όπως ακριβώς και τα ΠΑΙΔΙΑ, αφού άλλοι θα αποφασίσουν γι αυτά, ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΑ!..
Αποφασίζουν έργα τα οποία στοχεύουν ΠΑΝΤΑ στην αναβάθμιση της πόλης μας -επί τω προκειμένω- ξηλώνοντας «φωλιές»-παιδικές χαρές για τα 9χρονα, 12 χρονα παιδιά της προεφηβείας και τα παιδιά της εφηβείας, σαν να ΜΗΝ υπάρχουν!!! Γυρίστε τις παιδικές χαρές, τις πλατείες κλπ. Οι αναβαθμίσεις των δημόσιων-κοινόχρηστων χώρων, αφορούν στην προσχολική ηλικία και στην «καθώς πρέπει» απόλαυση του καφέ των ενηλίκων. Των χτεσινών και των αυριανών ψηφοφόρων. Η πλειοψηφία των παιδιών, βολοδέρνει αποδιωγμένη από την αγκαλιά της Ελληνίδος Παιδείας, του Έλληνος Πολιτισμού, της Πολιτείας εν τέλει. Βολοδέρνει και πού και πού, ξεσπά γεμάτη οργή, αγανάκτηση, απόγνωση -με κουκούλες ή χωρίς- με τα στειλιάρια και τις μολότοφ κάνοντας γιουρούσι σε μια κοινωνία ολοκληρωτικά και σε όλα τα επίπεδα διεστραμμένη και διεφθαρμένη. Μια κοινωνία που της χρειάζεται
«μπουρλότοοοο» για να ξαναγεννηθεί εκ της τέφρας της.
Εν τω μεταξύ, κάποιοι από μάς τους ενήλικες, θα προσπαθούμε, να μπουν στην πολιτική ατζέντα ως υπόθεση εργασίας έστω -και πριν να είναι πολύ αργά- οι «Παιδοκεντρικές Κοινωνίες». «Τα παιδιά που τα ξέρουνε όλα» θα ξεκλέβουν από τα χρώματα της ηλικίας τους για να «ζωγραφίζουν στον ήλιο…» όπως τραγούδησε πριν κάποια χρόνια αυτή η ίδια ελληνική κοινωνία. Όσο για τα μεγαλύτερα παιδιά που «κατέβηκαν» από τα ποδήλατα και τις τροχοσανίδες τους, θα στέλνουν με τεντωμένα τα δάχτυλα «χαιρετίσματα στην εξουσία…». Και μείς μαζί τους…
ΤοποΓράφει η Θέμις
