«ΣΠΑΘΑΡΕΙΑ». Πέρσι τέτοιον καιρό. «Ραντεβού κάθε Σεπτέμβρη» ήταν ο ελληνικός τίτλος χολιγουντιανής ταινίας, που είχε ξετρελάνει τον νεαρόκοσμο μιας άλλης εποχής. Από τότε, συνειδητοποίησα, πως ραντεβού, κλείνονται από τους ανθρώπους για κάθε Σεπτέμβρη, με διάφορες αφορμές και αιτίες. Τέτοιο ραντεβού, κλείναμε εδώ και χρόνια, με τους Σπαθάρηδες στα «ΣΠΑΘΑΡΕΙΑ».
Τον Σεπτέμβρη του 2008, συνεπείς στο ραντεβού μας, βρεθήκαμε εκεί, στον ζεστό και φιλόξενο σαν αγκαλιά, αύλειο χώρο του Σπαθάρειου Μουσείου, που πάντοτε πλημμυρίζει παιδόκοσμο… κάθε ηλικίας, για να χαρεί τον Καραγκιόζη και την παρέα του και στο τέλος της παράστασης, να φωτογραφηθεί με τον αγαπημένο «κύριο Ευγένιο». Σαν τέλειωσε η παράσταση της πρώτης βραδιάς του Φεστιβάλ, πλησιάσαμε κι εμείς τον κύριο Ευγένιο, όπως τον αποκαλούν τα παιδιά και περιμέναμε τη σειρά μας να του πούμε την καλησπέρα μας. Μας είδε, άνοιξε την αγκαλιά του και κάλεσε τον Σπύρο το Διαμαντόπουλο, τον φωτογράφο της εκδήλωσης, να απαθανατίσει τη στιγμή κάτι που δεν είχε ξανακάνει ποτέ μέχρι τότε, φώναζε δε και τον Κώστα, να έρθει κι αυτός, με μια ένταση που αποτυπώθηκε και στη φωτογραφία…
Ραντεβού κάθε Σεπτέμβρη λοιπόν και πέρσι τέτοιον καιρό, ο Ευγένιος Σπαθάρης, μας είχε όλους αγκαλιά. Μας ζέστανε με της αγάπης του την ολόφωτη ματιά και της φωνής του τη γελαστή γκάμα. Αυτήν που εμπεριείχε τη γλύκα της καθημερινότητας «αγάπη μου», τη σοβαρότητα της επισημότητας όταν το καλούσε η περίσταση, την έξαρση του θυμού «Άει στο διάτανο!».
Πήγαμε κι αυτόν τον Σεπτέμβρη στο ραντεβού με τους Σπαθάρηδες στο Φεστιβάλ Θεάτρου Σκιών που οργάνωσε για 10η χρονιά το ΣΠΑΘΑΡEΙΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΘΕΑΤΡΟΥ ΣΚΙΩΝ ΔΗΜΟΥ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ, του οποίου ψυχήσώμανους είναι η διευθύντριά του η Μένια Σπαθάρη. Πήγαμε, κι ήταν όλοι τους εκεί, όπως κάθε χρόνο, σε τούτο το «Τιμητικό αφιέρωμα στο μεγάλο Δάσκαλο του Θεάτρου Σκιών, Ευγένιο Σπαθάρη» που ήταν κι αυτός παρών με τον καταξιωμένο τρόπο που ορίζει η Θεία Οικονομία, για εκείνους οι οποίοι, φεύγοντας από το γήινο πεδίο, αφήνουν κληρονομιά στις κοινωνίες των ανθρώπων, της ευφυΐας, του ταλέντου, του μόχθου, της αγάπης τους, το έργο. Εκείνους που πήραν ύλη ταπεινή και την μετουσίωσαν σε όμορφα έργα Τέχνης, σαν τις φιγούρες του Καρογκιοζοθίασου των Σπαθάρηδων για παράδειγμα, και πότισαν με της ψυχής τους τον ιδρώ, το δέντρο του Πολιτισμού, που τόσο τον έχει ανάγκη ο άνθρωπος για να μη χαθεί στα ερέβη του φόβου, απ’ όπου κι αν αυτός προέρχεται.
Κατεβήκαμε από την Εύβοια για το ραντεβού μας, και μας υποδέχτηκε στο έμπα της πόλης, το λαμπερό χαμόγελο του Ευγένιου Σπαθάρη, ο οποίος κρατούσε αγκαλιά αυτή τη φορά τον Καραγκιόζη του. Έτσι, την Τετάρτη στις 2 του Σεπτέμβρη 2009 το βράδυ, βρεθήκαμε στην πρώτη παράσταση του αφιερώματος, η οποία ήταν θεατρική. Το έργο είναι δικό του, έχει τον τίτλο «Ο Καραγκιόζης Προφήτης» και αποδόθηκε εξαιρετικά από το θίασο του Τάκη Βαμβακίδη, ο οποίος έπαιξε και τον κεντρικό ρόλο. Επειδή όμως εγώ, για κείνα και κείνους που αγαπάω, είμαι… μυγιάγγιχτη, θα επισημάνω δύο σημεία τα οποία θεωρώ τουλάχιστον… «άκομψα». Το ένα, αφορά στις αναφορές κάποιων παρόντων «επιφανών» από την Πρόεδρο του «Οργανισμού Μουσείων Δ.Α.» όπου, ο επί δύο τετραετίες Δήμαρχος Αμαρουσίου κ. Χρήστος Βλάχος, δεν έγινε αντιληπτός! Το άλλο, εστιάζεται στο θεατρικό κρεσέντο του κυρίου Βαμβακίδη (διότι αν ήταν συναισθηματικό θα είχε καταρρεύσει επί τόπου) κατά την επίκληση στο «δάσκαλο Ευγένιο», και κατά την ονομαστική δραματοποιημένη αναφορά του στα πρόσωπα της οικογένειας Σπαθάρη. Αυτά, διότι πιστεύω, πως ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ σε πρόσωπα, πράγματα, καταστάσεις, δεν θα πρέπει να μένει έξω από την πόρτα των Πολιτιστικών Εκδηλώσεων και … κλείνουμε ραντεβού πρώτα ο Θεός για τον επόμενο Σεπτέμβρη.
ΤοποΓράφει η Θέμις
