Επί Τόπου [16/1]

Μαρούσι  &  Πολιτισμός. Όταν κάποιος έχει εδραιώσει θέση επί συγκεκριμένου θέματος, επιμένει να την υποστηρίζει όσα χρόνια κι αν περάσουν. Έτσι κι εγώ, χρόνια τώρα, υποστηρίζω πως το Μαρούσι μπορεί να διακριθεί με πολιτιστικές δραστηριότητες οι οποίες θα εδράζονται στην πολιτισμική του ταυτότητα και θα τροφοδοτούνται από τον Έρωτα για τις Τέχνες και τα Γράμματα των δικών του ανθρώπων. Των κατοίκων του. Και βεβαίως επιμένοντας, ξαναμιλάω για την «Ντόπια Παραγωγή Πολιτισμού».

Τοπογράφει η Θέμις Μαυραντή

Εκείνην που θα ξεχυθεί από την  «Ωραία κοιμωμένη», όπως  αποκαλώ τη Δημοτική Βιβλιοθήκη εδώ και δεκαετίες -λόγω παντελούς έλλειψης εκδηλώσεων και δραστηριοτήτων- και θα βγάλουν το βιβλίο έξω στην πόλη. Έξω στον κόσμο.

Ντόπια Παραγωγή Πολιτισμού, από το ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ. Το πώς θα μπορούσε να γίνει, ΕΑΝ υπήρχε ενδιαφέρον και άνθρωποι ερωτευμένοι με το αντικείμενο, θα το εύρισκαν μόνοι τους.  Το ΜΟΥΣΕΙΟ ΦΥΣΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, επίσης. Το ΣΠΑΘΑΡΕΙΟ ΜΟΥΣΕΙΟ αποτελεί την εξαίρεση για να επιβεβαιώνει τον κανόνα και την καταλυτική συμβολή του Έρωτα σε θέματα Πολιτισμού, τουλάχιστον.

Το θέμα όμως το οποίο υποστηρίζω σήμερα, δεν είναι το τι θα ΠΡΕΠΕΙ να κάνουν οι επίσημοι φορείς του Δήμου Αμαρουσίου για τη διάχυση του Πολιτισμού στους πολίτες. Το ζήτημα -και είναι μέγα για μένα- είναι η Παραγωγή Πολιτισμού, από την ντόπια ελεύθερη πρωτοβουλία.  Και το Μαρούσι, εκεί που ξοδεύει το δημοτικό χρήμα -δηλαδή τα δικά μας λεφτά- για να κουβαλάει τα καλοκαίρια τη χειμερινή Αθήνα στο Αμαλίειο, (λέτε και βρισκόμαστε στο Καστελόριζο ή στον Έβρο) θα ΠΡΕΠΕΙ να οργανώσει τα δικά του, μουσικά σύνολα, θεατρικά σχήματα, το δικό του φιλολογικό-λογοτεχνικό περιοδικό για να αναδείξει τούτη δω η πολιτεία, έναν κόσμο ο οποίος, πιστεύω ακράδαντα, πως είναι πολύ πιο πέρα από όλους εκείνους τους «επώνυμους» που ασχολούνται με τα… «κοινά», από σίγουρες, μη παραγωγικές, αμειβόμενες, δοσμένες θέσεις των… «Πολιτιστικών Φορέων» της.

Με τέτοιες εμμονές, οι οποίες δεν είναι για… νορμάλ ανθρώπους της εποχής μας -κατά την οποίαν ο Έρωτας έχει μεταλλαχθεί σε άθλημα που αφορά στο πήδημα- τροφοδοτώ τη φωτιά της ψυχής μου που εξακολουθεί να πιστεύει στον άνθρωπο. Εμμονές, μαζί μ’ εκείνες, άλλων… φευγάτων ανθρώπων. Αυτών που κάνουν τη διαφορά. Αυτών των λίγων, των μικρών-μεγάλων. Αυτών των εύθραυστων, που είναι έτοιμοι να σπάσουν σε χίλια κομμάτια με το πρώτο αναίτιο ράπισμα, κι είναι ικανοί να σηκωθούν και να ξανασυναρμολογηθούν μετά το πέρασμα μπουλντόζας, από πάνω τους. Είναι η δύναμη του Έρωτα που λέγαμε. Του ανίκητου στη μάχη.

Άνθρωποι «φευγάτοι», ερωτοχτυπημένοι με τη Μουσική, τη Λαογραφία, το Χορό, τη Γραφή, το Θέατρο. Και τώρα που είπα Θέατρο, μου ήρθε στο νου, μια τέτοια φευγάτη τύπισσα  που βιώνει τον Έρωτά της, μέσα σε φωτιά, πάγο, καύσωνα και τσουνάμια. Κι Εκείνος  έτσι κυρίαρχος, κρατώντας την από το χέρι ή τραβώντας την από τα μαλλιά, την έχει οδηγήσει ως ιέρεια στον διαχρονικό ναό Πολιτισμού της Αμαρυσίας Αρτέμιδος στο  Μαρούσι.

Μιλάω -ξανά- για την Αταλάντη Κλαπάκη. Και δεν αναφέρομαι στην ηθοποιό. Αναφέρομαι με σεβασμό απόλυτο, στην ΠΡΟΣΦΟΡΑ της στα θεατρικά πράγματα της πόλης μας, τα οποία Πρώτη Εκείνη ξεκίνησε, ανέπτυξε, υπηρέτησε με σοβαρότητα και πάθος, για να κατατεθεί το έργο της στην Ντόπια Παραγωγή Πολιτισμού. ΑΥΤΗ που θα ΠΡΕΠΕΙ να κυριαρχήσει στο  Μαρούσι.

ΑΤΑΛΑΝΤΗ ΚΛΑΠΑΚΗ – ΑΘΜΟΝΙΟ ΘΕΑΤΡΟ. Αναζητήστε το Λεύκωμα που εξέδωσε ο Δήμος Αμαρουσίου και «απαντά» σε όποιες απορίες αφορούν στην Ουσία του Πολιτισμού και πώς αυτή υπηρετείται.