Κύριε Διευθυντά
Με αφορμή την επιστολή – άρθρο με τίτλο Κατάλαβες τώρα στο φύλλο 2124 /22-1-2011 του κ. Γ. Σπαθόπουλου, επιτρέψτε μου μια παρέμβαση. Όχι σχόλιο ή κριτική του άρθρου.
Την χώρα μας την τοποθέτησαν οι προστάτες μας μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο στην αγγλική σφαίρα επιρροής κατά 90% και κατά 10% στη ρωσική, ανανεώνοντας τρόπον τινα το πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1830. (Το γνωστό σημείωμα του Τσώρτσιλ. Ουΐνστον Τσώρτσιλ Απομνημονεύματα Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου). Ο επακολουθήσας εμφύλιος πόλεμος έβαλε και de facto οριστικά τη χώρα στον καπιταλιστικό χώρο.
Οι ρεβανσιστικές βίες των νικητών του εμφυλίου, οι τραμπουκισμοί, οι καλπονοθείες, οι προβοκάτσιες, τα τριφασικά εκλογικά συστήματα που ακολούθησαν τη μετεμφυλιακή περίοδο, καθυστέρησαν ακόμη περισσότερο την ανάπτυξη της καθημαγμένης από τον πόλεμο οικονομίας. Η τρομοκρατημένη συντηρητική κοινωνία, φοβούμενη ακόμη την επαναστατική, κυρίως βερμπαλιστική, γυμναστική της αριστεράς (το όπλο παρά πόδας, Ν. Ζαχαριάδης) επεδίδετο σε έναν αντικομμουνιστικό αγώνα με ξεπερασμένες μεθόδους που αντί να «μαραίνει» το κομμουνιστικό κίνημα, αυτό «φούντωνε». (Εκλογές 1958. ΕΔΑ 24%). Στην καθυστέρηση της ανάπτυξης συντελούσε και η μεταναστευτική «αιμορραγία» των πιο δραστήριων νέων. Νέων που μπορούσαν να πάρουν και το περιβόητο χαρτί των κοινωνικών φρονημάτων για να μπορέσουν να μεταναστεύσουν.
Προστατεύανε οι άρχοντές μας την Αυστραλία και τις ΗΠΑ για να μη μολυνθούν από τα μιάσματα. Το αντίθετο από ότι έκαναν αργότερα ο Κάστρο και ο Αλία, προκειμένου να απαλλαγούν από τους ανεπιθύμητους. Έτσι παρέμενε στη χώρα το λούμπεν προλεταριάτο, πρόθυμο στην επαναστατική γυμναστική και οι αιώνιοι θεσιθήρες του Δημοσίου.
Μετά το αποκορύφωμα της βίας και νοθείας των εκλογών του 1961 το οποίο έπληξε περισσότερο το αστικό κόμμα της Ένωσης Κέντρου (Ώρες ευθύνης Γ. Ράλλη) συνειδητοποίησε η συντηρητική παράταξη ότι αυτός ο στείρος αντικομμουνισμός φέρνει αντίθετα αποτελέσματα.
Άρχισαν λοιπόν σιγά σιγά να «δένουν» τη χώρα με την ανεπτυγμένη Δύση (ανήκομεν εις την Δύσιν) χαλαρώνοντας τα καταπιεστικά μέτρα και συνάπτοντας οικονομικές συμφωνίες, πιστεύοντας ότι θα επισπευσθεί η οικονομική ανάπτυξη και επομένως εκ των πραγμάτων θα άρχιζαν να μειώνονται οι ανισότητες και «οι αδικούμενοι», οπότε θα «έσβηναν» και τα όνειρα του προλεταριάτου, (ποιου προλεταριάτου ποιας βιομηχανικά ανεπτυγμένης χώρας) για κομμουνιστική επανάσταση.
Σωστό μέτρο αλλά για μια δεκαετία καθυστερημένο.
Δυστυχώς ο προγραμματισμός της Δύσης δεν ήταν η βιομηχανική ανάπτυξη του μεσογειακού νότου με τα τότε σχέδια Μάρσαλ κλπ., (Ελλάδας, Σικελίας, Ισπανίας) αλλά υπερεπενδύσεις στον ανεπτυγμένο βορρά (Βόρεια Ιταλία, Γαλλία, Μπενελούξ) και μεταφορά εργατικού δυναμικού κυρίως στη Δ. Γερμανία για υπερανάπτυξη και σύγκριση με Ανατολική Γερμανία, για την είσπραξη και τεραστίων πολιτικών κερδών. Επ΄ αυτού η αμερικανική οικονομική αποστολή στην Ελλάδα (Γκρινσγουώλντ) είχε ενημερώσει τις εναλλασσόμενες τότε ελληνικές κυβερνήσεις σχετικά για την μη βιομηχανική πρόβλεψη. Περίπτωση και η ξεπερασμένης τεχνολογίας υψικάμινος, από τις λεγόμενες επανορθώσεις, που αφέθηκε και διαλύθηκε σε παλιοσίδερα.
Για τον μεσογειακό νότο προβλεπόταν μία κάποια γεωργική ανάπτυξη και μεταφορά εργατών (Gastarbeiter) για να ανοίξει η βαλβίδα ανακούφισης όπως λέγεται στην ατμομηχανική και να μειώσει την πίεση της ανεργίας στο νότο.
Δυστυχώς οι κυβερνήσαντές μας μέχρι το 1974 αιρετοί και δικτάτορες, σάρκα εκ της σαρκός μας, απεδείχθησαν ανίκανοι των περιστάσεων. Δεν αντελήφθησαν το παιχνίδι.
Αντί να κατευθύνουν το εισρέον τότε ναυτιλιακό και μεταναστευτικό συνάλλαγμα, (τουλάχιστον να είχαν προσπαθήσει), καθώς και τα ημεδαπά ιδιωτικά κεφάλαια προς παραγωγικές επενδύσεις στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα της οικονομίας, προτίμησαν την επένδυση στο εμπόριο, στην εισαγωγή πολυτελών αγαθών για κατανάλωση της αστικής τάξης και στην επίδειξη ψεύτικης ευημερίας. Τους βόλευε η ανακούφιση από την αναχώρηση των Γκασταρμπάϊτερ και τα εμβάσματα σκληρού συναλλάγματος (Η Μετανάστευση ευλογία Θεού. Παν. Κανελλόπουλος). 500.000 έφτασαν μέχρι το 1973 οι Έλληνες Γκασταρμπάϊτερ στη Γερμανία. Στην Ελλάδα παρέμεναν πια μόνο οι θεσιθήρες του Δημοσίου. Το 1973 αρχίζουν να καταφθάνουν και οι πρώτοι Πακιστανοί. Είχε αρχίσει η έλλειψη εργατικών χεριών στη γεωργία.
Μετά την λεγόμενη μεταπολίτευση, παρά το «χουνέρι» της δικτατορίας και τον Αττίλα που και τα δύο αυτά γεγονότα εξυπηρέτησαν ξένα συμφέροντα (Πόλεμος 6 ημερών, ικανοποίησης Τουρκίας) μας δένουν περισσότερο με τη Δύση (Ανήκομεν εις την δύσιν). Το σλόγκαν αυτό εξυπηρετεί και τον «ξεθυμασμένο» πια βερμπαλιστικό αντικομμουνισμό.
