Νέες ταινίες από 14/8/2025: Γυναίκες-διαμάντια, θρίλερ και θαύματα

Παρουσιάζει και σχολιάζει ο Άγγελος Πολύδωρος

Διαμάντια – Diamanti

Μια ταινία ύμνος στη γυναίκα με φόντο ένα διάσημο οίκο ραπτικής στο κέντρο της Ρώμης.

Η ταινία ξεκινά με έναν σκηνοθέτη του κινηματογράφου, ο οποίος έχει καλέσει σε «γεύμα εργασίας» τις γυναίκες ηθοποιούς με τις οποίες έχει συνεργαστεί κατά το παρελθόν, για να τους δώσει να διαβάσουν το σενάριο της νέας του ταινίας. Το γεύμα τελειώνει, οι ηθοποιοί διαβάζουν το σενάριο και οι «γραμμές» τους, που ξεπηδούν από τις σελίδες του, μετουσιώνονται σε εικόνες που απολαμβάνει ο σύγχρονος θεατής.

Η ιστορία ακολουθεί τις αδελφές Aλμπέρτα και Γκαμπριέλα Κανόβα, οι οποίες στη Ρώμη, της δεκαετίας του ’70, διευθύνουν έναν θρυλικό οίκο ραπτικής όπου δημιουργούνται κοστούμια για τον κινηματογράφο και το θέατρο. Η Aλμπέρτα είναι αυστηρή και αφοσιωμένη στη δουλειά της, ενώ η Γκαμπριέλα  παλεύει να ξεπεράσει την απώλεια της κόρης της.

Η αφήγηση εκτός από την αγωνία και το άγχος που δημιουργούν οι αδερφές, ο σκηνοθέτης, η παραγωγή και οι απαιτήσεις από τις προηγούμενες βραβεύσεις του ατελιέ, περιλαμβάνει τις επιμέρους ιστορίες των γυναικών που εργάζονται εκεί: μοναξιά, πάθη, αγωνίες, ανεκπλήρωτες αγάπες, κρυφές σχέσεις, επώδυνες απουσίες και άρρηκτοι δεσμοί συνθέτουν μία ιστορία για την αδελφική αγάπη, την τέχνη, τη θηλυκότητα και τον κινηματογράφο ως καταφύγιο, με τους άντρες να παίζουν δευτερεύοντες ρόλους αλλά καταλυτικούς στη διαμόρφωση των γυναικείων χαρακτήρων.

Μέσα από τις εργασιακές και τις προσωπικές σχέσεις των χαρακτήρων, θίγονται θέματα, όπως η αλληλεγγύη των γυναικών, η ελευθερία στη δημιουργικότητα μέσω της ραπτικής και του κοστουμιού, καθώς και η μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας ισορροπία, δεδομένου ότι πολλές ιστορίες του σεναρίου, εμπλέκονται με την πραγματική ζωή των ηθοποιών που έχουν αναλάβει τους ρόλους.

Ο Φερζάν Όσπετεκ, καταφέρνει να μοιράζει σωστά το χρόνο, ανάμεσα στις ποικίλες ιστορίες που καλύπτει το σενάριο (του ίδιου μαζί με την Καρλότα Κοραντί και την Ελίζα Κασέρι), ενώ στη φωτογραφία του Τζιάν-Φιλίπο Κορτιτσέλι κυριαρχούν οι ζεστοί, νοσταλγικοί τόνοι και οι λεπτομέρειες, όπως τα υφάσματα και οι μηχανές ραψίματος στο ατελιέ, που συμβάλλουν σε μια αισθητική πλούσια και παραστατική.

Συνολικά, έχουμε μια αρκετά καλή γυναικοκεντρική και συγκινητική ταινία με πλούσια θεματική, που ταυτόχρονα τιμά την κινηματογραφική παράδοση του στυλ και της ραπτικής δεξιοτεχνίας.

Ο τιμωρός – She rides shotgun

Μετά από χρόνια στη φυλακή, ο Νέιτ (Τάρον Έγκερτον) έχει αποκτήσει μερικούς επικίνδυνους εχθρούς, συμπεριλαμβανομένης της ισχυρής εγκληματικής συμμορίας στην οποία ανήκε κατά το παρελθόν. Απελπισμένος για ένα νέο ξεκίνημα, ο Νέιτ διακόπτει τους δεσμούς με την συμμορία αλλά εκείνη ανταποδίδει χτυπώντας την οικογένειά του. Οπότε παίρνει μαζί του την Πόλι, την ντροπαλή 11χρονη κόρη που μόλις έχει γνωρίσει και φεύγει για να την κρατήσει μακριά από τον κίνδυνο. Όμως οι εχθροί τους είναι αμείλικτοι και δεν τα παρατάνε εύκολα. Ο Νέιτ διδάσκει στην Πόλι πώς να επιβιώνει και την παρακολουθεί να μεταμορφώνεται από ένα δειλό κοριτσάκι σε μια δύναμη που πρέπει να υπολογίζεται και ο ίδιος με τη σειρά του, μαθαίνει τι σημαίνει να αγαπάς άνευ όρων καθώς συνδέεται με την κόρη του και μάχεται για το μέλλον τους.

INFO
Είδος: Θρίλερ, Δράμα, 120΄
Χώρα: ΗΠΑ, 2025
Σκηνοθεσία: Νικ Ρόουλαντ
Παίζουν: Τάρον Έγκερτον, Τζον-Κάρολ Λιντς, Οντέσα Α΄ ζιόν
Διανομή: Spentzos Film

The home

Ένας αντισυμβατικός 20χρονος καταδικάζεται σε κοινωνική εργασία σε ένα ήσυχο γηροκομείο. Οι ένοικοι του τέταρτου ορόφου είναι αυστηρά απρόσιτοι, καθώς λέγεται ότι χρειάζονται «ειδική φροντίδα».

Όσο οι υποψίες του εντείνονται και ερευνά βαθύτερα, αποκαλύπτει ένα ανατριχιαστικό μυστικό που θέτει σε σοβαρό κίνδυνο τόσο τις ζωές των ενοίκων όσο και τη δική του.

INFO
Είδος: Τρόμου, 97΄
Χώρα: ΗΠΑ, 2025
Σκηνοθεσία: Τζέιμς Ντε Μόνακο
Παίζουν: Πιτ Ντέιβιντσον, Τζον Γκλόβερ, Ίθαν Φίλιπς, Μπρους Άλτμαν
Διανομή: The Film Group

Ο ένοικος – The tenant (Επαν.)

Η παράνοια σε όλο της το μεγαλείο, από τον Πολάνσκι, που του άρεσε να παίζει με τα νεύρα του θεατή. Θεωρήθηκε ως το κλείσιμο της άτυπης «τριλογίας του διαμερίσματος», μετά την «Αποστροφή» και «Το μωρό της Ρόζμαρι», που έχουν ως κοινό στοιχείο τη διατάραξη του ανθρώπινου χαρακτήρα.

Εδώ, έχουμε έναν Πολωνό εμιγκρέ, τον Τρελκόφσκι, ο οποίος νοικιάζει στο Παρίσι ένα πολύ μικρό διαμέρισμα σε ένα κτήριο όχι και ευχάριστο εμφανισιακά και με ένοικους όχι τους καλύτερους στον κόσμο. Μαθαίνει ότι η προηγούμενη ένοικος βρίσκεται ετοιμοθάνατη στο νοσοκομείο μετά από απόπειρα αυτοκτονίας και ο τύπος αποφασίζει να την επισκεφθεί. Σιγά-σιγά, ταυτίζεται μαζί της τόσο πολύ, ώστε αρχίζει να ντύνεται όπως εκείνη. Γίνεται ενοχλητικός και όλοι τον καταδιώκουν. Δεν το νομίζει. Ο ίδιος έχει πρόβλημα και με την απουσία κάποιας συντροφικότητας το πρόβλημά του επιδεινώνεται, ενώ η Ιζαμπέλ Αντζανί δεν φαίνεται να τον βοηθάει πολύ.

Η ταινία στην εποχή της δεν άρεσε. Σοκάρισε, αλλά όπως πολύ σωστά προφήτεψε ο κριτικός Λέοναρντ Μάλτιν «θα γίνει cult με την πάροδο του χρόνου».

Σημαντικό στην ταινία είναι το γεγονός ότι ο Πολάνσκι έχει πολύ καλό φωτογράφο (που ήταν μόνιμος συνεργάτης του Μπέργκμαν), τον Σβεν Νίκβιστ, ο οποίος με τους κατάλληλος φακούς και τα έξυπνα κάδρα, εντείνει την πνιγηρή, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, μαζί με τη μουσική του Φίλιπ Σαρντ.

Ο Πολάνσκι είναι πολύ καλός στο ρόλο του ευάλωτου Τρελκόφσκι και εγώ δεν ξεχνώ τις ερμηνείες της Ιζαμπέλ Αντζανί και ειδικότερα των Σέλεϋ Ουίντερς και Λίλα Κέντροβα.

Όπως γράφω συνήθως δείτε το σαν case study της αλλοτρίωσης του ατόμου, σε μια κοινωνία που νομίζει ότι δεν τον αποδέχεται. Εάν είστε κλειστοφοβικός χαρακτήρας, δείτε την ταινία με δική σας ευθύνη.

INFO
Είδος: Τρόμου, 126΄
Χώρα: ΗΠΑ, 1976
Σκηνοθεσία: Ρόμαν Πολάνσκι
Παίζουν: Ρόμαν Πολάνσκι, Ιζαμπέλ Αντζανί, Σέλεϋ Ουίντερς, Λίλα Κέντροβα, Μέλβυν Ντάγκλας
Διανομή: Ριβιέρα

Ο λόγος – Ordet (Επαν.)

Μια στοχαστική ταινία για τις συγκρούσεις μεταξύ πίστης, λογικής και δόγματος.

Η ιστορία εκτυλίσσεται σε μια μικρή αγροτική κοινότητα της Δανίας τη δεκαετία του 1920. Κεντρικό ρόλο έχει η οικογένεια Μπόργκεν, στην οποία συνυπάρχουν διαφορετικές στάσεις απέναντι στην πίστη: ο πατέρας είναι ένας αυστηρός Λουθηρανός, ο μεγαλύτερος γιος είναι ορθολογιστής και άρα άθεος, ο μεσαίος γιος είναι βαθιά θρησκευόμενος, ενώ ο μικρότερος, ο Γιόχανες, πιστεύει ότι είναι ο Χριστός και μιλάει σαν προφήτης.

Ο Ντράγιερ κινείται αργά και δεν κάνει καμία προσπάθεια να σε πείσει για την μια ή την άλλη άποψη των χαρακτήρων του. Δεν ηθικολογεί και γι’ αυτό η ταινία του θεωρήθηκε ως μια από τις πιο σημαντικές στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου, συχνά αναφερόμενη ως αριστούργημα του μινιμαλισμού και της πνευματικής κινηματογραφίας.

Μια case study πάνω στο θέμα της πίστης, χωρίς προσηλυτισμό στην οπτική του Καρλ Ντράγιερ. Εδώ, ο θεατής αποφασίζει μετά το φινάλε της ταινίας, που είναι συγκλονιστικό.

INFO
Είδος: Δράμα, 125΄
Χώρα: Δανία, 1955
Σκηνοθεσία: Καρλ-Θίοντορ Ντράγιερ
Παίζουν: Χένρικ Μάλμπεργκ, Εμίλ-Χαας Κρίστενσεν, Μπριγκίτε Φέντερσπιλ, Πρέμπεν Λέρντορφ Ράι, Κάι Κρίστιανσεν
Διανομή: New Star