Ο κάμπος στην Ελλάδα ξεράθηκε, αλλά κάποιοι επιμένουν να παίζουν με τα σπίρτα. Η παρούσα στήλη αναγκαστικά όδευε προς το τυπογραφείο, την ώρα που χιλιάδες Ελλήνων κατέβαιναν στους δρόμους, διαμαρτυρόμενοι τόσο για τα συνεχώς επιβαλλόμενα άδικα και οριζόντια μέτρα, όσο και για τη διαρκή ψυχολογική επίθεση που δέχονται από εγχώρια και εξω-χώρια κέντρα λήψης αποφάσεων. Η μόνη ευχή που μπορεί να συνοδεύσει όλα αυτά τα απελπισμένα πλέον πλήθη είναι οι κινητοποιήσεις τους να κυλήσουν ειρηνικά και να μην αμαυρωθούν από τους «γνωστούς-άγνωστους», από οποιονδήποτε χώρο κι αν προέρχονται αυτοί οι τελευταίοι.
Του Θάνου Σταθόπουλου
Ωστόσο, πέρα από την έκφραση επιθυμιών και ευχών, τούτη η χώρα έχει σήμερα -όσο ποτέ άλλοτε- ανάγκη από ανθρώπους οραματικούς και ταυτόχρονα ικανούς ν’ αναλάβουν το τεράστιο φορτίο της διαπραγμάτευσης με τους ξένους πιστωτές, διαφυλάσσοντας ως κόρη οφθαλμού την κοινωνική ηρεμία και συνοχή.
Δυστυχώς, οι συμμετέχοντες στο παρόν κυβερνητικό σχήμα, όσο περνά ο καιρός, αποδεικνύεται ότι στερούνται και οράματος και δυνατοτήτων να ανακόψουν την καταστροφικά καθοδική πορεία της Ελλάδος. Παρά τις ελπίδες που στηρίχτηκαν πάνω τους, παρά την -έστω και με βαριά καρδιά- ψήφο που έλαβαν από ένα μεγάλο κομμάτι των πολιτών και παρά τις υποσχέσεις που οι ίδιοι έδιναν προεκλογικώς, τα πρώτα έργα και ημέρες τους μόνο απαισιοδοξία σκορπούν γύρω τους. Τα περίφημα «τσιτάτα» περί «απαγκίστρωσης από τους απεχθείς όρους του μνημονίου», οι διαβεβαιώσεις για τα «έτοιμα ισοδύναμα μέτρα» που δήθεν είχαν στα συρτάρια τους, οι διαβεβαιώσεις τους περί «μη επιβολής άλλων άδικων οριζόντιων μέτρων» αποδεικνύονται έπεα πτερόεντα.
Την ίδια στιγμή, οι υπάλληλοι της τρόικας, διαπνεόμενοι από τον πλέον αποκρουστικό κυνισμό και επιδεικνύοντας απερίγραπτη αναλγησία για τις αιματηρές θυσίες μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού, σπρώχνουν τα πράγματα όλο περισσότερο προς τα άκρα, παίζοντας όχι μόνο με το μέλλον του τόπου μας, αλλά με τη γενικότερη συνοχή του πάλαι ποτέ ενιαίου ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Στη βάση όλων των παραπάνω είναι, πράγματι, δύσκολο να κατανοήσει κάποιος, ποιος είναι ο απώτερος στόχος όλων αυτών των κινήσεων. Τα ευφάνταστα σενάρια περί επιχείρησης φτωχοποίησης των Ελλήνων και εξόντωσης της χώρας μας θα μπορούσαν να έχουν ίσως κάποια λογική, εάν μπορούσαν να «μεταφραστούν» σε κέρδος, χωρίς ρίσκο, για όσους επενδύουν σε αυτά. Ωστόσο, κάθε άλλο παρά ακίνδυνη είναι η ακολουθούμενη πολιτική.
Ήδη, μεγάλα στρώματα του ελληνικού πληθυσμού διαβιούν πλέον σε συνθήκες που κάθε άλλο παρά προσιδιάζουν σε ευρωπαϊκή χώρα, ενώ κι αυτοί που ακόμη «κρατιούνται με νύχια και με δόντια» πλησιάζουν με μεγάλη ταχύτητα στο «φράγμα» που τους συγκρατεί από το να περάσουν στην κατηγορία των «νεόπτωχων».
Την ίδια ώρα, ούτε μία αχτίδα αναπτυξιακής ανάκαμψης δεν φαίνεται στον ορίζοντα, βυθίζοντας όλο και περισσότερο στο τέλμα και την απελπισία μικροεπιχειρηματίες και εργαζόμενους.
Και σαν να μην φθάνουν όλα αυτά, οι πρώτες… οσμές σκανδάλων, στα οποία φέρονται να εμπλέκονται κορυφαίοι πολιτειακοί και πολιτικοί παράγοντες, απειλούν να τινάξουν κυριολεκτικώς στον αέρα και τα τελευταία ψήγματα υπομονής-ανοχής των Ελλήνων.
Οι μέρες που θα ακολουθήσουν είναι εξαιρετικά κρίσιμες για τον τόπο. Η χώρα πλέον βρίσκεται μπροστά σε ένα σταυροδρόμι που μπορεί είτε να τη βγάλει, έστω και δύσκολα, σε κάποιο ξέφωτο, είτε να τη βυθίσει σε ακόμη μεγαλύτερο χάος. Ουδείς μπορεί να γνωρίζει σήμερα ποιο μονοπάτι θα πάρουμε. Και το χειρότερο είναι ότι, όσο η κυβέρνηση -με τις πράξεις και τις παραλείψεις της- αποδεικνύεται διστακτική κι ανήμπορη στη διαχείριση της κρίσης, τόσο θα αυξάνει ο κίνδυνος να κάνουμε το λάθος βήμα.
Ας ελπίσουμε ότι δεν χάθηκαν όλα ακόμη. Αλλά, ας επιχειρήσουν και οι κυβερνώντες να αντιστρέψουν άμεσα το αρνητικό κλίμα, γιατί διαφορετικά ο ξερός κάμπος θα μετατραπεί σε κρανίου τόπο…
