Έτσι πρέπει να θεωρήσουμε και την τωρινή μας συγκυρία.
Να πάψουμε να εθελοτυφλούμε, να πετάμε στα σύννεφα και να κάνουμε μια ζωή που δε μας ανήκει.
Να σπάσουμε τις φούσκες. Φούσκα στα ακίνητα, φούσκα στις υπηρεσίες, φούσκα στα προϊόντα, φούσκα στην εργασία, φούσκα στις διακοπές.
Να γίνουμε πάλι του μέτρου. Και δεν μιλώ μόνο για τους χρυσοκάνθαρους ή αετονύχηδες, οι οποίοι ούτως ή άλλως θα εξακολουθούν να είναι τα παράσιτα της κοινωνίας μας, τους φοροφυγάδες και μπαταξήδες που φοροδιαφεύγουν ελέω ποιων άλλων, αλλά των βουλευτών μας. Οι οποίοι δεν μπορούν να τους πιάσουν ή δεν θέλουν να τους πιάσουν, αφού ένα μικρό ή μεγάλο σύνολό τους είναι όντως οι ίδιοι.
Ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες;
Είμαστε μια κοινωνία δομημένη λάθος. Δεν υπάρχουν μικρές ή μεγάλες αντικοινωνικές συμπεριφορές. Είναι παράνομες νοοτροπίες.
Θα πρέπει να μάθουμε να λέμε το πράσινο –πράσινο και το μοβ– μοβ και όχι εκάι ή λιλά.
Παρανόμησες κύριε, θα πληρώσεις. Όχι θα φέρω το φίλο μου, το γνωστό μου, το βουλευτή μου, το δήμαρχό μου να μου σβήσει την παρανομία, την κλήση.
Οι πρωτοκλασάτοι, οι εκλεγμένοι δεν είναι αντιπρόσωποί μας; Εμείς δεν τους διαλέγουμε; Μήπως είναι όμοιοι με μας;
Μήπως χρειάζονται δύο για να χορευτεί το ταγκό;
Και από σένα που δεν δίνεις απόδειξη για το έργο αλλά και από μένα που δεν ζητώ απόδειξη να πληρώσω ΦΠΑ, να πληρώσω και στο κράτος. Αλλά ποιο κράτος; Έχω Ασφάλεια; Παιδεία; Υγεία; Δικαιοσύνη; Κοινωνική Μέριμνα; Τα λεφτά που ούτως ή άλλως πληρώνουν και ιδίως τα γνωστά υποζύγια, πιάνουν τόπο;
Θέλω να πιστεύω ότι τώρα φθάσαμε στον πάτο. Να πάψουμε να τον βαθύνουμε ακόμα περισσότερο. Και να αρχίζουμε επιτέλους να ανεβαίνουμε.
Θέλουμε καλό κουμαντάρισμα με ό,τι αυτό κι αν σημαίνει.
Θέλουμε αρχές κι όχι χάιδεμα στ’ αφτιά.
Θέλουμε δικαιοσύνη και όχι κομματικό συνδικαλισμό.
Θέλουμε την κάθαρση μετά από την τραγωδία και όχι τη διαιώνισή της.
Θέλουμε αυστηρή δημοκρατία και όχι παραλογισμούς και άρρωστο κοινοβουλευτισμό.
Θέλουμε επαφή με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και όχι τις αλχημείες της παγκοσμιοποίησης.
Π. Xελάς
