Η κοινωνική και ηθική κρίση που βιώνουμε σήμερα, δεν είναι ούτε καινούργια, ούτε πρωτόγνωρη. Πολύ απλά, τα τελευταία 3 – 4 χρόνια με τον κατακερματισμό της πολιτικής ζωής της χώρας, και της αιφνίδιας πτώχευσης μεγάλης μερίδας του λαού, πάνω στον πανικό και την αγανάκτηση ανοίξαμε τις ντουλάπες με τους καλά κρυμμένους σκελετούς. Για πάρα πολλά χρόνια τις κρατούσαμε στεγανά κλειστές όχι γιατί δεν ξέραμε τι κρύβουν μέσα, αλλά επειδή αυτό βόλευε πολιτικούς και πολίτες. Το δικομματικό πολιτικό σύστημα λειτουργούσε θα έλεγα, ως μία κλειστή συντεχνία όπου η αλήθεια ήταν καλά κρυμμένη πίσω από τα επικοινωνιακά τεχνάσματα, για τα οποία οι πολιτικοί μας απέκτησαν άριστες επιδόσεις για την παραπλάνηση και τον αποπροσανατολισμό.
Γράφει ο κοινωνιολόγος Γιώργος Σταυράκης
– Στην ελληνική γλώσσα υπάρχει μια λέξη η οποία σπανίως εμφανίζεται στα ΜΜΕ και αυτή είναι η συμπαιγνία (collusion).
– Ε… λοιπόν, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ένα πάρα πολύ μεγάλο κομμάτι της πολιτικής και δημόσιας ζωής λειτουργούσε συμπαιγνιακά, δηλαδή, διά ίδιον όφελος, και σε βάρος του κράτους και των έντιμων πολιτών που το απαρτίζουν. Η πολιτική ζωή της πατρίδας μας βρίθει από πολιτικά και κοινωνικά σκάνδαλα από την επανίδρυση του ελληνικού κράτους (όχι επί Κ. Καραμανλή) αλλά από τα χρόνια του δολοφονημένου Ιω. Καποδίστρια. Ενώ η κοινωνία μας βρίσκεται στα πρόθυρα πολιτικής και οικονομικής κατάρρευσης, βρέθηκαν στα συρτάρια επώνυμων πολιτικών «νέοι σκελετοί» με την περιβόητη Λίστα Λαγκάρντ.
Αν λάβουμε υπόψη την ειδησεογραφία του καιρού μας, η Λίστα που μας έδωσαν οι Γάλλοι για να τιθασεύσουμε το τέρας της φοροδιαφυγής είχε πολλά ποδάρια. Άλλαζε συρτάρια και ντουλάπες σαν ένα είδος διαγωνισμού ποιός θα την κρύψει βαθύτερα, και ποιός θα την αλλοιώσει καλύτερα. Και εντέλει ποιος λεβέντης πολιτικός και εισαγγελέας θα συλλάβει τους μεγαλόσχημους «πατριώτες» αλλά και φοροφυγάδες μαζί, για να γεμίσει ένα βαρέλι δίχως πάτο.
Η περιβόητη Λίστα Λαγκάρντ όπως και πολλές άλλες που κρύβονται στα ντουλάπια και στις ντουλάπες, δυστυχώς για τα πολιτικά πράγματα της πατρίδας μας, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Ενός παγόβουνου και μιας ηθικής, πολιτικής, και εντέλει κοινωνικής πανούκλας που μετεωρίζεται για πολλές δεκαετίες πάνω από τη χώρα και το λαό που ύμνησε ο Οδυσσέας Ελύτης. Φίλοι μου αναγνώστες, πολλοί θα αναρωτιούνται πως είναι δυνατόν ένας υπουργός να φέρεται πως κρύβει, ή αλλοτριώνει, μια εμπιστευτική λίστα η οποία περιελάμβανε συγγενικά πρόσωπα.
Κατά την άποψή μου αυτό, δυστυχώς, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει.
Και τούτο διότι το πολιτικό σύστημα και εν συνεχεία η λεγόμενη δημόσια διοίκηση είναι κατασκευασμένη από «εφθαρμένα και σάπια υλικά».
Σε μια κοινωνία, ένα κράτος, όπως είναι και το δικό μας, δεν μπορείς να έχεις λειτουργικά έντιμη διοίκηση όταν δεν έχουμε μάθει ακόμα να χειροκροτούμε τους καλυτέρους μας. Δεν έχουμε καταλάβει (μάλλον δεν θέλουμε) ότι είναι επιτέλους καιρός η πατρίδας μας πρέπει κυβερνηθεί από τους έντιμους τους δημιουργικούς και τους άριστους.
– Πρέπει να καταλάβουμε ως λαός ότι η δημοκρατία δεν είναι καθεστώς των αριβιστών, των μετρίων και των ανεπάγγελτων έστω και αν εκλέγονται με «δημοκρατικές» διαδικασίες. Του άριστους, και τους εκλεκτούς δεν θα τους βρούμε μέσα στις κάλπες. Δεν είναι το ένα ή το άλλο πολιτικό κόμμα, ο ένα ή ο άλλος δήμαρχος που φτιάχνει μια ευνοούμενη και κοινωνικά δίκαιη πολιτεία. Είναι η ποιότητα και το ήθος των ανθρώπων που τη διοικούν. Ο λαϊκισμός, η βία, από όπου και αν προέρχεται μεταλλάχτηκε σε μια ανάλογη μάζα με κίνδυνο να ρίξει έναν ολόκληρο λαό στο χείλος της αβύσσου
Τώρα ας προσέξουμε γιατί μαζί με τα απόνερα να μην πετάξουμε και το μωρό.