Συζητούσαμε σε μια παρέα, για τι άλλο; Για την οικονομική κατάσταση στη χώρα. Και μπορείτε να φανταστείτε την ένταση που επικρατούσε.
Όταν κάποια στιγμή έγινε μερική εκτόνωση του κλίματος, κάποιος αναφέρθηκε στο σχετικά πρόσφατα ψηφισθέν νομοσχέδιο με τον καθ’ όλα «αθώο» τίτλο «περιουσιολόγιο».
δημοτική σύμβουλος, γραμματέας του Δημοτικού Συμβουλίου Κηφισιάς
«Ξέρετε ότι πρέπει να δηλώσουμε ό,τι τιμαλφή έχουμε;». Κοιταχτήκαμε στην αρχή άφωνοι, μέχρι που συνειδητοποιήσαμε το γεγονός. Και συμπλήρωσε αγανακτισμένος: «Tο ΣΔΟΕ θα μπορεί χωρίς ένταλμα να μπαίνει μέσα στον ιδιωτικό σου χώρο, στο σπίτι σου δηλαδή και να σε ελέγχει, αλλά και να σου κατάσχει, όσα δεν έχεις δηλώσει. Την αξία θα την προσδιορίσουν οι ίδιοι».
Η συζήτηση που ακολούθησε ήταν άναρχη. Ο καθένας έλεγε ό,τι ήξερε και ό,τι πίστευε. «Τι είναι αυτά; Κατ’ εντολή της τρόικας έχουν θεσπιστεί; Έγινε νόμος κατ’ εντολήν; Συμφώνησαν όλα τα κόμματα και τα αντιμνημονιακά;».
Παρακολουθούσα χωρίς να παίρνω μέρος στη συζήτηση, αφού δεν γνώριζα τον νέο νόμο. Αν αληθεύουν όμως αυτά, θα έχουμε παγκόσμια πρωτιά. Πουθενά στον κόσμο, απ’ όσο ξέρω, δεν υπάρχει τέτοιος νόμος.
Δηλαδή, τι συμβαίνει; Όταν το πρωί χτυπάει η πόρτα σου, δεν είναι πια ο γαλατάς ή ο ταχυδρόμος, όπως ξέραμε τόσα χρόνια της μεταπολίτευσης;
Το σύγχρονο κράτος που οικοδομήθηκε στα τελευταία σαράντα χρόνια, με κοινωνικές παροχές, με διεθνείς προσβάσεις, με το πλέον φιλελεύθερο Σύνταγμα, με την ένταξή μας στην Ευρώπη και στην Ευρωζώνη, επιτεύγματα για τα οποία , όλοι σχεδόν, είμαστε περήφανοι. Σήμερα ένα προς ένα τα χάνουμε!
Ένοιωσα άσχημα. Το μυαλό μου ξέφυγε, έκανε άλματα προς τα πίσω, στα δεινά των δικών μας, τις ημέρες της καταστροφής. Άθελά μου έγιναν συνειρμοί και ο Σεπτέμβρης που μπήκε μου το θυμίζει. Τότε, που οι Τούρκοι για να σου χαρίσουν την ζωή, ζητούσαν λεφτά ή χρυσαφικά. Κόβανε αυτιά για να πάρουν τα σκουλαρίκια, κόβανε δάχτυλα για να πάρουν τα δακτυλίδια!
Γνωστές ιστορίες! Να πάνε και να μην ξανάρθουν.
Αλήθεια, οι ίδιοι σύμμαχοι δεν ήταν και τότε που μας πρόδωσαν;
Γιατί φοβάμαι μια «επανάληψη», που ενώ χρησιμοποιεί μεν, άλλα μέσα, θα έχει τα ίδια αποτελέσματα;
Η φτώχια, η απαξίωση και η καταστροφή είναι «προ των πυλών».
Η πολιτική της απάθειας, της ολιγωρίας και της αναβλητικότητας, η αποφυγή σύγκρουσης με συγκεκριμένα οικονομικά, συντεχνιακά και συνδικαλιστικά συμφέροντα, μας οδήγησαν στο σήμερα, που έχει τα χαρακτηριστικά μιας νέας εθνικής τραγωδίας.
Χωρίς σαφή αντίληψη της κατάστασης, χωρίς σχέδιο ακολουθήσαμε το μοντέλο των πιο συντηρητικών και νεοφιλελεύθερων θέσεων, των κυρίαρχων της Ευρώπης με πρωτοστατήσασα την κυρία Μέρκελ.
Είναι ελευθερία αυτή;
Είμαστε κράτος ανεξάρτητο;
Είμαστε λαός ελεύθερος;
Δυστυχώς, όχι. Αν τους συμμάχους τους βολεύει να μας «στήσουν» έναν «εμφύλιο», θα τον πραγματοποιήσουν, αν δεν έχουμε τα μάτια και την ψυχή μας ανοικτά και με το βλέμμα συνεχώς στραμμένο στην «ομόνοια».
Μόνο με την ομοψυχία μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε.
Μας «δώσανε» τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μας δάνεισαν. Ξοδέψαμε αφειδώς. Υπερβήκαμε τον προϋπολογισμό. Άλλωστε, η κυρία πρόεδρος ήξερε να ξοδεύει ασύστολα και χωρίς φειδώ. Βέβαια σήμερα, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και το δικό της «Greek Drama»!
Μας «εισήγαγαν» και στο χρηματιστήριο, ξέροντας ότι είναι φούσκα. Μια πυραμίδα για επιτήδειους παίχτες. Όμως, το στήριξαν και το βοήθησαν με επίσημα και ανεπίσημα παπαγαλάκια. Τι «πρωτοπορία» για την Ελλάδα! Κολακευτήκαμε! Είχαμε γίνει περιζήτητη χρηματιστηριακή αγορά για εντός και κυρίως εκτός αυτής. Οι «επιτήδειοι» απέσυραν όλα όσα είχαν κερδίσει από το αισχρό αυτό παιχνίδι, «έφαγαν» όλες τις οικονομίες των αφελών και άπειρων σε τέτοια παιχνίδια Ελλήνων. Και άρχισε η ατελείωτη κατηφόρα της ύφεσης.
