Μια απορία που κυριαρχεί στην ελληνική κοινωνία, είναι αν τα οικονομικά κεφάλια της κυβέρνησης γνωρίζουν από οικονομία. Όσο και αν ακούγεται υπερβολική αυτή η απορία, εν τούτοις από τη στιγμή κατά την οποία εξουθενώνουμε και διώκουμε τους επιχειρηματίες, συρρικνώνουμε την οικονομία με την περιοριστική πολιτική, είναι δυνατό να επιτευχθεί ανάπτυξη, την οποία όλοι επικαλούνται ως προϋπόθεση εξόδου από την κρίση; Περιοριστική πολιτική και ανάπτυξη είναι έννοιες αντίθετες και ασυμβίβαστες. Η αντίφαση αυτή των οικονομικών αποφάσεων ενδέχεται να υποκρύπτεται από την Τρόικα ως εκτελεστικό όργανο, η πλήρης διάλυση της ελληνικής κοινωνίας και η απόλυτη εξαθλίωσή της.
Γράφει ο Νίκος Αναγνωστάτος*
Επειδή δεν διαφαίνεται άλλη λογική εκδοχή, αλλά αντιθέτως τα αποτελέσματα την επιβεβαιώνουν. Το μεγάλο και σοβαρό ερώτημα που προκύπτει είναι η κυβέρνηση τι κάνει! Αποδέχεται μοιρολατρικά την διάλυση της χώρας μας ή έχει κάτι άλλο στο μυαλό της; Αυτό το άλλο, το οποίο εμείς οι άλλοι πολίτες, δεν δυνάμεθα να το αντιληφθούμε, η κυβέρνηση οφείλει να μας το αποκαλύψει. Αν όμως απλά υπακούει στις προσταγές των εταίρων μας, με την ελπίδα κάτι να αλλάξει, λυπούμαστε να βροντοφωνάξουμε ότι κάνει λάθος, για να μην πούμε βαρύτερη έκφραση. Ας δούμε πως έχουν τα πράγματα.
Το πρόβλημα εντοπίζεται στους «φίλους» εταίρους μας, οι οποίοι μας φέρονται ως στυγνοί δανειστές, θυμίζοντάς μας την απάνθρωπη συμπεριφορά των Εγγλέζων δανειστών μας το 1843, και όχι ως εταίροι μιας ενωμένης ομάδας, κοινών σκοπών και ενδιαφερόντων. Είναι επομένως η ώρα να ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ αλλαγή πολιτικής, δίνοντάς μας τη δυνατότητα ανάπτυξης. Είναι ευνόητο ότι αν θέλουν να ξεπληρώσουμε τα χρέη μας, θα πρέπει πρώτα να ανακάμψουμε και να παράγουμε πλεονάσματα. Και ασφαλώς ΠΟΤΕ νέα μέτρα τα οποία επιδεινώνουν την ήδη τραγική κατάσταση και απομακρύνουν την δυνατότητα ανάκαμψης, άρα και αποπληρωμής των χρεών μας.
Οι δυνατότητες ανάπτυξης επιτυγχάνονται με τους ακόλουθους τρόπους και αποφάσεις, πολλές των οποίων επαναλαμβάνουμε, μέχρι είτε να εφαρμοστούν είτε να απορριφθούν αιτιολογημένα.
α) Όλο το πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο φαίνεται ότι θα πετύχουμε εφέτος, με την προσδοκία να είναι διατηρήσιμο, και όχι το 70% του πλέον του προβλεφθέντος, να χρησιμοποιηθεί για ελάφρυνση των ευπαθών ομάδων του πληθυσμού και για την ανάπτυξη.
β) Με δεδομένο το γεγονός ότι δεν μπορούμε χωρίς δανεικά να πληρώνουμε τοκοχρεολύσια, αλλά και δεν πρέπει να πληρώνονται, δεν χρειάζεται να συζητάμε για «κούρεμα» του χρέους σε αυτό το στάδιο, αλλά ΠΑΓΩΜΑ ΤΩΝ ΧΡΕΩΝμας για δέκα χρόνια, χρεώνοντάς μας με το επιτόκιο της ΕΚΤ προς τις Τράπεζες, μέσα στα οποία είναι δυνατή η ανάκαμψη και τότε εξετάζουμε την διαχείριση των χρεών μας.
γ) Να σταματήσει κάθε πρόθεση και έννοια δίωξης των οφειλετών του δημοσίου, εκτός ακραίων περιπτώσεων, και ΠΑΓΩΜΑ ΤΩΝ ΧΡΕΩΝ ΑΥΤΩΝ για κάποιο χρόνο ώστε να δοθεί δυνατότητα ανάκαμψης των δραστηριοτήτων τους. Έτσι και ανάκαμψη να προσδοκούμε, και δυνατότητα αποπληρωμής των χρεών τους.
δ) Διευκολύνσεις και στήριξη των επενδύσεων, μεταξύ των οποίων:
Πρώτον, την πάταξη της γραφειοκρατίας, τη Λερναία Ύδρα αυτή της οικονομίας μας, υιοθετώντας από τον Πρωθυπουργό την επίμονη πρότασή μας, την Υπεύθυνη Δήλωση για χορήγηση άμεσης άδειας εγκατάστασηςκαι λειτουργίαςκαι εκπλήρωση των αναγκαίων πιστοποιήσεων εν λειτουργία.
Αξιοθαύμαστη απόφαση και πρόοδος.
