Η βία που ασκούν οι δάσκαλοι σε βάρος των μαθητών είναι η σεξουαλική παρενόχληση και η σωματική – ψυχολογική κακοποίηση.
Οι περιπτώσεις σεξουαλικής παρενόχλησης είναι σπάνιες και όταν αποκαλύπτονται προκαλούν αποτροπιασμό και συνολική καταδίκη.
Πολύ πιο συχνές όμως είναι οι περιπτώσεις σωματικής τιμωρίας ή ταπείνωσης που τις πιο πολλές φορές είναι δυσδιάκριτες ή εκλαμβάνονται από τους γονείς ως «πειθαρχία» με αποτέλεσμα σπάνια να καταγγέλλονται.
Στο ερώτημα τι οδηγεί σε αυτή τη κατάσταση η απάντηση είναι απλή.
Πάντα σε κάθε γενιά θα υπάρχουν εξουσιαστές και αντιεξουσιαστές.
Πάντα θα υπάρχουν αυταρχικοί επαγγελματίες που θα ανταποκρίνονται στις ανάγκες των δομών εξουσίας με αντάλλαγμα μια καλή θέση στην κοινωνική κατάταξη και πάντα θα υπάρχουν αντιεξουσιαστές που θα αρνούνται να καλύψουν τις ανάγκες των δομών εξουσίας πληρώνοντας το τίμημα της περιθωριοποίησης για την αντοχή τους και σίγουρα στη 1η κατηγορία δεν ανήκουν οι μαθητές, ειδικά εκείνοι των μικρών ηλικιών.
Μια άλλη αιτία είναι το επαναλαμβανόμενο μοτίβο της εκπαίδευσης στο οποίο και εμείς σαν γονείς έχουμε λάβει μέρος και εξακολουθούμε να το συντηρούμε, αποδεχόμενοι ως αναπόφευκτο το φαινόμενο της επανάληψης. Είναι απίστευτο το πόσο εύκολα δεχόμαστε μια πράξη βίας από δάσκαλο στο παιδί μας, φροντίζοντας μάλιστα να τη δικαιολογήσουμε αλλά όχι μια πράξη βίας από άλλο παιδί προς το δικό μας.
Πόσοι άραγε από εσάς γνωρίζετε ότι η επιβολή σωματικού πόνου είναι μορφή σωματικής τιμωρίας και πλέον δεν επιτρέπεται από το νόμο;
Πόσοι άραγε από εσάς γνωρίζετε ότι η σωματική τιμωρία απαγορεύεται στο χώρο της Α΄θμιας εκπαίδευσης και αποτελεί σοβαρότατο πειθαρχικό παράπτωμα;
Πόσοι άραγε από εσάς γνωρίζετε ότι σωματική τιμωρία ορίζεται και οτιδήποτε προκαλεί σωματική δυσφορία όπως η απαγόρευση εξόδου από την τάξη σε περίπτωση σωματικής ανάγκης, το να σταθεί όρθιος σε κάποια γωνιά ή η επιβολή πολλαπλής αντιγραφής κειμένου;
Πόσοι άραγε από εσάς γνωρίζετε ότι και τα παιδιά έχουν δικαιώματα σαν άνθρωποι, μικροί βέβαια αλλά άνθρωποι;
Είναι σχεδόν σίγουρο ότι αν ένας μικρός «αντιεξουσιαστης» κινηθεί ενάντια στη ομοιομορφία της ομάδας και τις εντολές του «εξουσιαστή», πολύ εύκολα μπορεί να γίνει ήρωας στα μάτια των υπολοίπων.
Ακριβώς εκεί καλείται ο εξουσιαστής να κάνει τη δουλειά του, να συνθλίψει τον νεαρό αντιεξουσιαστή προλαμβάνοντας τη δημιουργία και άλλων ηρώων.
Οι δοκιμασμένες μορφές τυραννίας του εκπαιδευτικού συστήματος έχουν αποδειχτεί ότι όταν εφαρμόζονται από νωρίς, είναι ικανές να οδηγήσουν την ίδια την ομάδα στον στόχο του εξουσιαστή, στο να συνθλιβεί η περιέργεια και η κριτική σκέψη που μπορεί να αμφισβητήσει την Αρχή.
Έτσι δεχόμαστε ως αναμφισβήτητο πως ο δάσκαλος ξέρει περισσότερα από τον μαθητή, πως ο δάσκαλος ξέρει το συμφέρον του μαθητή, πως ο δάσκαλος ξέρει να προστατεύει τον μαθητή, πως ο δάσκαλος μπορεί και πρέπει να κρίνει τον μαθητή.
Δεχόμαστε τις «ετικέτες» που κολλάει σε ένα παιδί, αντιδρώντας παθητικά.
Δεχόμαστε ως επίκεντρο το πρόσωπο του δασκάλου αλλά όχι των μαθητών.
Δεχόμαστε ότι είναι δύσκολο για έναν δάσκαλο να τα βγάλει πέρα με 20 παιδιά αλλά όχι τη δυσκολία των παιδιών να βρίσκονται ξαφνικά με έναν άγνωστο που δεν γνωρίζει τις ανάγκες τους και τις ιδιαιτερότητες τους.
Δεχόμαστε το παραλήρημα του όταν μας κάνει συστάσεις περί βίαιης και προβατικής συμπεριφοράς του παιδιού μας τη στιγμή που ο ίδιος παραδέχεταιπως για να το «συνετίσει» χρησιμοποίησε βία τιμωρώντας το με φωνές μπροστά σε όλους τους συμμαθητές του (ψυχολογική κακοποίηση) ή βάζοντας το να σταθεί όρθιο για ώρα σε κάποιο τοίχο της τάξης (σωματική τιμωρία) ή σκίζοντας του την εργασία (παραδειγματισμός) ή απειλώντας το (εκφοβισμός) ή σπρώχνοντας το (τραμπουκισμός) ή….
Η ζωή δεν είναι refresh αλλά αυτό ισχύει για τους ενήλικες, για τα παιδιά, η ζωή είναι παιχνίδι, χαρά, αμφισβήτηση, περιέργεια και ελευθερία. Ακριβώς σε ό,τι έχουμε αποτύχει εμείς ως ενήλικες ή εξουσιαστές.
Μαθήματα χρειάζονται οι δάσκαλοι όχι τα παιδιά.
