Στη χώρα αυτή της «φαιδράς πορτοκαλέας» θα πρέπει επιτέλους να ειπωθούν κάποιες σκληρές αλήθειες.
O Τζων Κέννεντι, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, είχε πει: «Μην κοιτάς τι έκανε η πατρίδα σου για σένα, αλλά τι κάνεις εσύ για την πατρίδα σου»!!!
Η ιδέα για αυτή την απλή παράθεση κάποιων σκέψεων μου ήρθε από ένα γεγονός που συνέβη πριν από περίπου ένα χρόνο, αν βέβαια δεν κάνω λάθος. Είναι γνωστόν ότι ο Έλληνας είναι «τζογαδόρος»! Το βλέπει κανείς στις καθημερινές μας εκδηλώσεις. Στοιχηματίζουμε στο οτιδήποτε μας προσφέρεται για στοιχηματισμό ή το δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι εκ του μηδενός.
Πριν από ένα περίπου χρόνο λοιπόν, η συμπαθέστατη τάξη των πρακτόρων ΠΡΟΠΟ και στοιχήματος, κήρυξε απεργία για τη διεκδίκηση ικανοποίησης κάποιων δίκαιων αιτημάτων της. Όπως ήταν βέβαια «απόλυτα λογικό» την ενορχήστρωση της ικανοποίησης ανέλαβε το συνδικαλιστικό όργανο των πρακτόρων, που προέβαλε ως ναυαρχίδα του στόλου των αιτημάτων την απόσυρση της «άδικης και εξοντωτικής» φορολόγησης των κερδών του παιχνιδιού Πάμε Στοίχημα, που θα είχε (με βάση αυτά που υποστήριζαν) ως αποτέλεσμα την …τεράστια πτώση του τζίρου των πρακτορείων και επομένως τη δραματική μείωση του εισοδήματος των μελών της συγκεκριμένης επαγγελματικής τάξης.
Εδώ έρχεται και εφαρμόζει «γάντι» ο τίτλος της αφήγησης αυτής, μια που η περί ης ο λόγος φορολογία εφαρμόζεται μόνο στις περιπτώσεις εκείνες που ο παίκτης κερδίζει ποσό μεγαλύτερο των € 500 ανά στήλη (η τιμή της οποίας είναι, για όσους δεν το γνωρίζουν, € 0,30). Αυτό σημαίνει ότι για να κερδίσεις ένα τέτοιο ποσό, η συνολική απόδοση των γεγονότων στα οποία στοιχημάτισες και κέρδισες, θα πρέπει να φτάνει στον… απίστευτο αριθμό 1665 (επειδή 1665 Χ 0,30 = περίπου 500).
Δεδομένου ότι ο μέσος όρος των αποδόσεων του ΟΠΑΠ για τους προς στοιχηματισμό προσφερόμενους αγώνες δεν υπερβαίνει το 1,80 (και μάλλον είναι «γενναιόδωρος» προς τον Οργανισμό) και παρόλο που, ως γνωστόν, τα κέρδη προκύπτουν με πολλαπλασιασμό των αποδόσεων, όλοι αντιλαμβάνεσθε πόσο απειροελάχιστη είναι η πιθανότητα επίτευξης συνολικής απόδοσης ανά στήλη άνω του 1665.
Αρκεί να σας πω ότι αν κάποιος παίκτης στοιχηματίσει σε 12 αγώνες με απόδοση 1,80 στον καθένα και «σπάει ο διάολος το ποδάρι του» και πιάσει το τελικό αποτέλεσμα σε όλους (ποσό πιθανό είναι αυτό το γνωρίζετε λίγο-πολύ όλοι σας) η συνολική απόδοση της συγκεκριμένης στήλης θα είναι μόνο 1158!!!
Στο σημείο αυτό, θα μπορούσε οποιοσδήποτε να μου πει, πολύ λογικά και αναμενόμενα: «Κάτσε ρε φίλε. Τι με ενδιαφέρουν εμένα τα Μαθηματικά του Στοιχήματος;» Και εδώ βρίσκεται το τεράστιο λάθος. Είναι σαφές ότι τα μαθηματικά της συγκεκριμένης μορφής «Τζόγου» είναι παντελώς αδιάφορα για όλους μας και για τον υπογράφοντα. Όπως, δεν προκαλεί τεράστια απορία και πληθώρα αναπάντητων ερωτημάτων, το γεγονός ότι αυτό, το κατά τα άλλα ασήμαντο, για τη πλειοψηφία του συντριπτικού κόσμου, παιχνίδι με τα νούμερα, αποτέλεσε τη σημαία της οξύτατης συνδικαλιστικής κινητοποίησης των πρακτόρων;;;
Σε όλες τις προηγμένες δυτικοευρωπαϊκές χώρες, οι θεσμοθετημένες και αναγνωρισμένες εξουσίες είναι τρεις: Η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική. Μια τέταρτη, «άτυπη» μορφή εξουσίας, που αναγνωρίζεται και είναι παγκοσμίως αποδεκτή είναι ο Τύπος, έγγραφος και ηλεκτρονικός.
Μόνο στη χώρα αυτή, που όπως πάντα διεκδικεί την παγκόσμια πρωτοτυπία (δυστυχώς μόνο στα κακά), ο συνδικαλισμός είναι η πέμπτη εξουσία.
Όλοι μας αναγνωρίζουμε ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας του 2014 είναι η έλλειψη επενδύσεων και ειδικά ξένων. Δεν παραγνωρίζω το πόσο ανασταλτικά λειτουργούν παράγοντες όπως το «τέρας της γραφειοκρατίας» ή η ετήσια αλλαγή του φορολογικού πλαισίου και η παντελής έλλειψη σταθερότητας που αποθαρρύνει την οποιαδήποτε επενδυτική σκέψη.
Αλλά ποιος μπορεί να ισχυρισθεί ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι αυτός ο κακός νοούμενος συνδικαλισμός». Ποιός εχέφρων επιχειρηματίας θα έρθει να επενδύσει τα ωραία του κεφάλαια σε μια χώρα που κάθε βράδυ που θα πέφτει για ύπνο, θα έχει την αγωνία μήπως ξυπνώντας το επόμενο πρωί, ανάλογα με τα κέφια του κάθε «τσαμπουκά εργατοπατέρα», αντικρύσει τις εγκαταστάσεις άδειες και διπλομανταλωμένες παραγωγικές του με την επιγραφή «ΚΛΕΙΣΤΟΝ ΛΟΓΩ ΑΠΕΡΓΙΑΣ»; Και το τραγικό της όλης υπόθεσης είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι οι αποκλειστικοί ηθικοί αυτουργοί του μόνιμου καπελώματος της εργατικής τάξης και λειτουργούν με μοναδικό κίνητρο την προώθηση της περαιτέρω πολιτικής τους σταδιοδρομίας και την είσοδό τους στη Βουλή των 300.
Εξ ου και ατάκες του τύπου: «Όποιος τολμήσει να κατεβάσει το ρελέ θα πρέπει να περάσει πρώτα πάνω από το πτώμα μου».
Απίστευτη υποκρισία και φαρισαϊσμός. Ο λαϊκισμός σε όλο του το μεγαλείο. Αν αυτό δεν είναι επικίνδυνο, τότε ποιο είναι;;
Αλλά για να χαθεί η αιδώς… θα πρέπει να υπάρχει!!!
ΣΠΥΡΟΣ ΓΡΙΒΑΣ
