Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο Θησέας κατά τη διαδρομή προς την Αθήνα, επέλεξε το δρόμο της ξηράς, καθαρίζοντάς τον από τους διαβόητους ληστές που έστηναν παγίδες στους ανυποψίαστους περαστικούς. Ξεχώριζαν ο Σίνης, ο επονομαζόμενος και Πιτυοκάμπτης και ο πατέρας του Σίνη, Πολυπήμενος, γνωστός και ως Προκρούστης. Ο πρώτος, πριν τον Ισθμό της Κορίνθου (κοντά στο αρχαίο λιμάνι των Κεχριών), έδενε τους ανθρώπους σε λυγισμένα πεύκα που τους έσκιζαν στα δυο. Ο δεύτερος, στην Ιερά Οδό (κοντά στο Δαφνί) παρέσερνε, στο όνομα της φιλοξενίας, τα θύματά του και τα ακρωτηρίαζε ή τα εξάρθρωνε, ώστε να τα προσαρμόσει στο κρεβάτι όπου τα έδενε.
Στη σημερινή πραγματικότητα, ο Έλληνας Πολίτης κατά τη διαδρομή προς τη σωτηρία της ανάκαμψης και της ανάπτυξης, καλείται ν’ αντιμετωπίσει νέες σύγχρονες παγίδες. Στο ρόλο του Πιτυοκάμπτη, η Ελληνική Κυβέρνηση και του Προκρούστη, οι Ευρωπαίοι εταίροι και δανειστές μας. Με διλήμματα, προαπαιτούμενα, ωμούς εκβιασμούς, έχουν «ξαπλώσει» την Κοινωνία πάνω στην κλίνη των Μνημονίων, κόβοντας τα κομμάτια εκείνα που «περισσεύουν» από τα όρια της κλίνης, όπως, φυσικά, οι ίδιοι πάντοτε τα ορίζουν και τα προσδιορίζουν.
Η τελευταία πράξη του δράματος, φαίνεται ότι εκτυλίσσεται στο πεδίο της «αξιοποίησης» δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας. Η ελληνική γη, κατά το Σύνταγμα, ανήκει στους Πολίτες της χώρας και τελεί υπό την προστασία του Κράτους. Δημόσιο συμφέρον σε ένα Κράτος Δικαίου θεωρείται ό,τι αφορά και προστατεύει τις ανάγκες του συνόλου των Πολιτών. Το δε περιβάλλον, φυσικό και δομημένο, προστατεύεται ως «ειδικό πεδίο και πλαίσιο» εξυπηρέτησης και επιβίωσης των ανθρώπων.
Η εκποίηση – ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, που μαζικά συντελείται ή επιχειρείται αυτή την περίοδο, αναδεικνύει μια «οργανωμένη επιχείρηση» υφαρπαγής της ατομικής ιδιοκτησίας των πολιτών με τη σφραγίδα του Κράτους. Όχι με τη διαδικασία της απαλλοτρίωσης. Ούτε με το μόνιμο πια φόρο κατοχής. Αλλά με την υποτίμηση της ίδιας της αξίας της ακίνητης περιουσίας. Και αυτό φάνηκε με αφορμή την πώληση δημόσιας έκτασης 5.088 τ.μ., δίπλα στον προαστιακό της Νερατζιώτισσας. Το τίμημα ανήλθε σε μόλις 374 € το μέτρο. Παρότι η αντικειμενική – φορολογική αξία καθορίζεται στα 575 €. Παρότι η εμπορική αξία των εγγύς ακινήτων εκτιμάται σήμερα σχεδόν σε διπλάσια τιμή της αντικειμενικής.
Το Κράτος – Μεσίτης δεν ξεπούλησε μόνο στο 1/3 της εμπορικής τιμής της δημόσιας έκτασης. Μείωσε, ταυτόχρονα, στο 1/3 την εμπορική αξία της ατομικής ιδιωτικής περιουσίας. Προσδιόρισε την ανώτατη τιμή πώλησης, λησμονώντας, σ΄ αυτή την περίπτωση, τους νόμους της «ελεύθερης αγοράς». Μόλις 345.000 € το ρυμοτομημένο στρέμμα στην ευρύτερη περιοχή. Εξακολουθεί, όμως να διατηρεί το φόρο που επιβάλλει στο ύψος της αντικειμενικής αξίας που είχε ορίσει προ κρίσης. Αρνείται, δηλαδή, να αποδεχτεί την εμπορική τιμή που το ίδιο διαμορφώνει.
Και έπονται αντίστοιχες μειώσεις και σε άλλες περιοχές, αφού σειρά στον κατάλογο των εκποιήσεων του ΤΑΙΠΕΔ έχουν οι Χώροι Εξυπηρέτησης και Υποστήριξης επί των Λεω-φόρων Κύμης και Κηφισιάς. Χώροι που για λόγους δημοσίου συμφέροντος απαλλοτριώθηκαν αναγκαστικά, ενόψει της κατασκευής της Αττικής Οδού και με την πρόβλεψη να αξιοποιηθούν ως χώροι στάθμευσης για να διευκολύνουν και ν’ απαλύνουν, σε συνδυασμό με άλλες εγκαταστάσεις, τους κυκλοφοριακούς φόρτους και τη συσσωρευμένη όχληση της περιοχής.
Το δημόσιο συμφέρον, λοιπόν, ορίζεται και εφαρμόζεται κατά το δοκούν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση πήγε περίπατο στην αγκαλιά του άγνωστου, ακόμα, «αγοραστή», ο οποίος καρπούται φθηνά απαλλοτριωμένη γη, με δυνατότητα, όπως επιμένουν οι πληροφορίες, αλλαγής της χρήσης της, προκειμένου στον ιδιωτικό, πλέον, αυτό χώρο να λειτουργήσει μέχρι και ξενοδοχειακή μονάδα. Με προφανείς τις υπέρμετρες και μη αναστρέψιμες επιπτώσεις στο φυσικό και οικιστικό περιβάλλον της ευρύτερης περιοχής. Με δικαίωμα του αγοραστή να επικαλεστεί ρήτρα «αποζημίωσης» για κάθε καθυστέρηση της «επένδυσής» του, που θα προκύπτει από νόμιμες πράξεις δημοσίων υπηρεσιών που θα εκδίδονται υποχρεωτικά στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους και σε εφαρμογή της νομοθεσίας. Και τούτο καθώς το Ελληνικό Δημόσιο, στο πλαίσιο μιας παγκόσμιας πρωτοτυπίας και ερμηνείας περί της «ασφάλειας δικαίου», έχει καταστεί με σχετική ρύθμιση νόμου, εθελοντικά και δικαστικά υπόλογο σε αξιώσεις αποζημιώσεων.
Το χειρότερο είναι ότι με πρόσχημα την αποφυγή της καταβολής των αποζημιώσεων, ουσιαστικά «προτρέπει», εάν δεν «εκβιάζει», δημόσιες υπηρεσίες και δημόσιους υπαλλήλους σε «χαλαρή εφαρμογή» ή και «μη τήρηση» των όποιων προστατευτικών, για το περιβάλλον, την πολεοδομία και τις αρχαιότητες, κανόνων δικαίου δεν έχουν ακόμη κατεδαφιστεί. Δηλαδή, εάν στην οικοπεδική έκταση του αγοραστή δημόσιας περιουσίας εντοπιστούν αρχαιότητες, η επένδυση, εάν δεν προχωρήσει πάραυτα, ο αγοραστής θα αποζημιωθεί. Εάν, όμως, οι αρχαιότητες τύχει και βρεθούν στο οικόπεδο ενός φορολογούμενου Πολίτη τότε…
Μπροστά σε όλα αυτά επιβάλλεται να διαμορφωθεί ένα ΜΕΤΩΠΟ αυτοδιοικητικών δυνάμεων και κοινωνικών φορέων. Με διακύβευμα την προστασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας. Να υπερασπιστούμε την Πόλη μας, υπερασπιζόμενοι τα Δικαιώματά μας και την ίδια μας τη Ζωή. Με σαφήνεια και καθαρότητα, χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις.
Χρήστος Ζαγκλής
