Είναι κακό άραγε ένας λαός να έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες απέναντι σε έναν άλλο; Από την αρχή πρέπει να ξέρουμε σε τι συνίστανται αυτές οι «ιδιαιτερότητες». Αν πρόκειται για πολιτιστικές και πολιτισμικές, όχι μόνο τις δικαιούται, αλλά επίσης πρέπει αυτός ο λαός να νιώθει υπερήφανος για αυτές.
Μετά το γάμο μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και αργότερα την ένταξή μας στο ενιαίο νόμισμα το Ευρώ η νύφη ( Ελλάδα), όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο έδειξε τα προτερήματα που έφερνε ως «προίκα» αν θέλετε, αλλά, κακά τα ψέματα, η συμβίωση κάτω από την ίδια στέγη κρύβει μαζί της και ελαττώματα του γαμπρού και της νύφης. Ως συνδαιτυμόνες τρώγοντας στο ίδιο τραπέζι με τους Γερμανούς, τους Βρετανούς, τους Γάλλους και τα πρώτα χρόνια του γάμου τα πηγαίναμε καλά. Μπήκαμε σε ένα μεγάλο αρχοντικό σπίτι, όπου σχεδόν όλα λειτουργούσαν ρολόι, νιώσαμε ίσοι μεταξύ ίσων, είδαμε τη διάθεσή τους να μας βοηθήσουν με πακτωλούς χρημάτων για να δημιουργήσουμε ίδιες συνθήκες με τους άλλους εταίρους και νιώσαμε ότι πρόκειται για έναν ιδανικό γάμο. Η πρώτη μας ιδιαιτερότητα εμφανίστηκε ότι πήραμε λάθος αυτή τη συμβίωση και θεωρήσαμε ότι αυτό το σπίτι είναι αστείρευτη πηγή χρημάτων να παίρνουμε χωρίς όμως να θέλουμε να αντιληφθούμε τις υποχρεώσεις. Όπως δηλαδή θα έκανε μια κοκορόμυαλη ονειροπαρμένη νύφη τρέχοντας στα Παρίσια και τα Λονδίνα για πανάκριβα κοσμήματα και γούνες. Τα τελευταία είκοσι χρόνια είναι η πρώτη φορά, πέρα από κάθε προσδοκία, όταν πακτωλοί χρημάτων εισέρευσαν στη χώρα.
Πρώτη φορά στην ιστορία της για την ποθητή σύγκλιση της ελληνικής με τις ευρωπαϊκές οικονομίες. Η ευκαιρία ήταν ιστορικά μοναδική για τον Ελληνισμό. Δυστυχώς, για μια φορά ακόμη αυτήν την ευκαιρία τη διαχειρίστηκαν κόμματα φαύλων πολιτικών και διαφθαρμένων ως το κόκαλο ανθρώπων μέσα στο πολιτικό σύστημα. Αυτή την «ιδιαιτερότητα» δεν την έχουν άλλες δημοκρατικές κοινωνίες, τουλάχιστον στον ευρωπαϊκό πολιτισμό εις τον οποίον και εμείς ανήκομεν.
Αν ανατρέξουμε στο λατινικό όρο «Sui generis», που τελικά σημαίνει κάτι μοναδικό, ξεχωριστό απ’ όλα τα άλλα, ίσως αντιληφθούμε γιατί οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, ειδικότερα μετά την ένταξή μας στην ΟΝΕ (ευρώ), μιλούν για την ελληνική ιδιαιτερότητα. Πρώτα απ’ όλα διαπιστώνουν ότι οι κομματικές αντιπαλότητες στην Ελλάδα, δεν έχουν πολιτικό και ιδεολογικό περιεχόμενο. Πρόκειται απλά για ιδιοτελείς σκοπιμότητες και το πάθος για την κατάκτηση αξιωμάτων, με ελάχιστο ή καθόλου πολιτικό ήθος. Γενικώς, για κάθε πρόβλημα έχουμε μια ιδιαιτερότητα. Η περίπτωση των σκουπιδιών είναι μία από αυτές. Ενώ άλλες χώρες έλυσαν το πρόβλημά τους, εμείς κάθε λίγο πληρώνουμε πρόστιμο γιατί είμαστε απροσάρμοστοι και ασυνεπείς σε αυτά που συνομολογούμε. Η απελευθέρωση της αγοράς λειτουργεί με επιτυχία σε όλη τη Δ. Ευρώπη, στην Ελλάδα, οι επιτήδειοι την παρακάμπτουν με διάφορα τεχνάσματα που τα ονομάζουν εναρμονισμένες πρακτικές, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για καρτέλ αισχροκέρδειας. Αν υπήρχαν βραβεύσεις, τύπου «Νόμπελ», για λαούς που αριστεύουν σε επινοήσεις και τεχνάσματα για να καταστρατηγούνται οι νόμοι και οι διατάξεις του κράτους, θα μας είχαν αδικήσει αν δεν παίρναμε το βραβείο πρώτοι εμείς.
Η πολιτική αλλαγή που ήρθε στην εξουσία τον Οκτώβριο του 1981, έβγαλε στην επιφάνεια και ενθάρρυνε τις χειρότερες απωθημένες συνήθειες που έχει ένας λαός δηλαδή, τη φαυλότητα, τον οπορτουνισμό, τη φυγοπονία.
Η Ελλάδα αναβίωσε τα χρόνια του Κωλέττη και του Δεληγιάννη, καλλιεργήθηκαν και πάλι τα σπέρματα της συναλλαγής και της πολιτικής συμπαιγνίας, (collusion) που σημαίνει καλά οργανωμένη εξαπάτηση των ανυποψίαστων πολιτών.
Αν τώρα επιμένουμε να κρατήσουμε την ιδιαιτερότητα για την οποία οι Ευρωπαίοι εταίροι μας εγκαλούν, κανένας δεν πρόκειται να μας εμποδίσει. Αυτή λοιπόν η ιδιαιτερότητα, όπου υπάρχει, ας προσέξουμε να μη μας οδηγήσει σε κάποιου είδους εθνική μοναξιά -και ο νοών νοείτω.
Γιώργος Σταυράκης
