Η αίσθηση της επίτευξης
Αυτό το στάδιο έρχεται σαν αρνητική απάντηση στη θέση εκείνων που υποστηρίζουν ότι η προσωπικότητα του παιδιού έχει αναπτυχθεί μέχρι τα έξι του χρόνια, μια και το στάδιο αυτό αρχίζει από τα 6 και κρατά ίσαμε τα 12 χρόνια.
Το παιδί στην περίοδο αυτή μαθαίνει να φτιάχνει διάφορα πράγματα, να αποκτά δεξιότητες, να συνεργάζεται με τους άλλους και να κοινωνικοποιείται. Το στάδιο αυτό παρέχει μια μοναδική ευκαιρία για επανόρθωση ορισμένων καταστάσεων σε σχέση με την αίσθηση της εμπιστοσύνης και της αυτονομίας. Το στάδιο αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό από την άποψη της δυνατότητας να ενισχυθεί η αυτοπεποίθηση του παιδιού.
Η αίσθηση της ταυτότητας
Αρχίζει βέβαια αυτή από το στάδιο της πρωτοβουλίας (όταν το παιδί θέλει να δει τι μπορεί να γίνει), αλλά βρίσκει τη ρεαλιστική του έννοια, την περισσότερο αντικειμενική αντιμετώπιση ή αναζήτηση της ταυτότητάς του, κατά την περίοδο της εφηβείας. Στο στάδιο αυτό προετοιμάζεται ο ρόλος που θα έχει το άτομο στην κοινωνία και βυθομετριέται ο εαυτός του.
Η αίσθηση της οικειότητας
Το άτομο αναζητά να ανήκει κάπου σε σχέση με την φιλία, τον έρωτα ή απλώς την επικοινωνία με πρόσωπα από το ίδιο ή το άλλο φύλο. Η επικοινωνία ωστόσο, δεν είναι σωστό να γίνεται μόνο με τους άλλους αλλά και με τον ίδιο τον εαυτό του. (Να μπορεί να ξέρει ποιός είναι, ποια η φιλοσοφία της ζωής του, ποιά η εικόνα του στην κοινωνία). Ατέλειωτες, πολλές φορές, είναι οι συζητήσεις των νέων πάνω σε θέματα πεποιθήσεων, συναισθημάτων και επιδιώξεων, μια και μέσα από τις συζητήσεις αυτές, ο καθένας ανακαλείται και προσδιορίζει τη δική του ταυτότητα.
Η γονεϊκή αίσθηση
Τώρα πια, το άτομο, αν ξεπεράσει όλα τα στάδια κανονικά, φτάνει στο σημείο να βλέπει τον εαυτό του έτοιμο να παίξει το γονεϊκό ρόλο. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει να παντρευτεί και να αποκτήσει παιδιά. Αλλά εκείνο που με την ψυχολογική έννοια σημαίνει, είναι ότι μπορεί πια να αφοσιωθεί σε κάτι (ακόμα και στο έργο του) με μια γονεϊκή αφοσίωση.
Εκείνο που χαρακτηρίζει το στάδιο αυτό είναι η προτεραιότητα στο να δίνει κανείς από το να παίρνει ή στο να αγαπά από το να αγαπιέται.
Η αίσθηση της ακεραιότητας
Είναι το τελευταίο στάδιο ανάπτυξης της προσωπικότητας και αντιστοιχεί στην ώριμη ηλικία. Το άτομο έχει πια την ικανότητα να αποδεχτεί το νόημα της ατομικής του ζωής και τα πρόσωπα που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωσή του.
Εκείνο που χαρακτηρίζει αυτό το στάδιο είναι το γεγονός ότι η ζωή του καθενός είναι μια δική του ευθύνη, ότι είναι έτοιμος να υπερασπισθεί την ατομική του αξιοπρέπεια από κάθε απειλή και γενικά βρίσκει πληρότητα στον τρόπο ζωής του. «Το άτομο που δεν έχει ακεραιότητα με μια έννοια, θα ήταν δυνατό να εύχεται να ξαναζούσε τη ζωή του από την αρχή». Φυσικά, το να ξαναζούσε τη ζωή του από την αρχή δεν αναφέρεται στην άποψη ότι θα ζούσε περισσότερο αλλά στην ποιοτική αξιολόγηση (ότι αν ξαναζούσε, η ζωή του θα μπορούσε να μην είναι τόσο κακή όσο ήταν και είναι). Η πλήρης αποδοχή του εαυτού μας είναι η σε ύστατο σημείο φυσιολογική ανάπτυξη μιας φυσιολογικής προσωπικότητας.
