Η πολιτική ατμόσφαιρα, τον τελευταίο μήνα, με αποκορύφωμα την τελευταία εβδομάδα, οξύνθηκε σε επικίνδυνο βαθμό, με αίτιο ή αφορμή τη λεγόμενη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης με τους ευρωπαίους εταίρους μας κυρίως και τα προβλήματα που δημιουργούνται. Δημιουργείται η εντύπωση μιας γιγαντομαχίας ως προς το ποιος θα κερδίσει περισσότερα ή ποιος θα εκβιάσει τον άλλον με επιτυχία. Είναι όμως έτσι; Έχουμε αντιληφθεί ποιο είναι το αντικείμενο των διαπραγματεύσεων; Θέλουν πράγματι να μας ζημιώσουν οι εταίροι μας με τα αιτήματά τους; Πράγματι μας εκβιάζουν και για ποιο λόγο; Είναι, όπως κατηγορούνται, τρομοκράτες των Ελλήνων; Με τι σκοπό; Πολλοί ισχυρίζονται ότι απώτερος σκοπός τους είναι η αποψίλωση των περιουσιακών μας στοιχείων! Είναι έτσι; Στα πιο πάνω ερωτήματα και σε άλλα τυχόν που δημιουργούνται παράπλευρα, θα προσπαθήσω να απαντήσω με το παρόν σημείωμα, απλά και με πραγματικά στοιχεία, χωρίς διάθεση αντιπολίτευσης και σχολιασμού των εκατέρωθεν κινήσεων, έτσι ώστε με ξεκαθάρισμα της ομιχλώδους ατμόσφαιρας, να γίνει αντιληπτό το διακύβευμα και να ενημερωθούν οι αναγνώστες μας.
Μια πρώτη διαπίστωση που χρειάζεται να επισημανθεί, είναι ότι η όλη πολιτική κατάσταση βρίσκεται μέσα σε ένα σύννεφο, σε μια ομιχλώδη ατμόσφαιρα, έτσι ώστε εύλογα οι σκέψεις και τα συμπεράσματα του καθενός στα πιο πάνω ερωτήματα να μην είναι ξεκάθαρα, καθώς και πολλοί να εκμεταλλεύονται τις αδιευκρίνιστες πληροφορίες για να «σερβίρουν» τη δική τους ερμηνεία, διότι, παρόλη την καταιγίδα των πολιτικών συζητήσεων στις τηλεοράσεις, ποτέ και κανείς δεν επιχείρησε να τα διευκρινίσει απλά και κατανοητά, θεωρώντας τα ενδεχομένως ως αυτονόητα.
Το αντικείμενο της διαπραγμάτευσης, δεν είναι τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο, από το αν και πως θα εκπληρωθεί ο προϋπολογισμός του κράτους μας. Η κυβέρνηση διαπραγματεύτηκε το ύψος του πρωτογενούς πλεονάσματος και πέτυχε να περιοριστεί στο 1% επί του ΑΕΠ, δηλαδή περί το 1,8 δις ευρώ. Δεν θα σχολιάσω το γεγονός ότι οι εταίροι μας δέχτηκαν αμέσως την μείωση αυτή του πρωτογενούς πλεονάσματος, που οφείλεται στην αντικειμενική δυσκολία για επίτευξη υψηλότερου πλεονάσματος, λόγω της υποχώρησης της οικονομίας μας κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων.
Το ερώτημα λοιπόν των εταίρων μας, προς την κυβέρνηση, μέσω της διαπραγματευτικής ομάδας, ήταν να αναλύσουν τις πηγές και τα ποσά που θα εισέπρατταν για την επίτευξη της ολοκλήρωσης του προϋπολογισμού, με το 1,8 δις ευρώ πρωτογενές πλεόνασμα. Πως δηλαδή θα καλύπταμε τα έξοδα του κράτους, πληρωμή μισθών, συντάξεων κλπ και θα περίσσευε και 1,8 δις ευρώ. Αυτό ήταν όλο το πρόβλημα και πάνω στα στοιχεία που προσκόμιζε η κυβέρνηση, υπήρχε η διάσταση απόψεων, ως προ το κατά πόσο είναι ή δεν είναι δυνατόν να εισπραχθεί το «Α» ή το «Β» ποσό. Κανένα άλλο πρόβλημα, καμία άλλη επιδίωξη των εταίρων μας και σε τίποτε περισσότερο δεν απέβλεπαν, ώστε να τους χαρακτηρίζουμε εκβιαστές ή τρομοκράτες και άλλα παρόμοια ανόητα κοσμητικά. Όταν π.χ. η κυβέρνηση παρουσίαζε ως δυνατά έσοδα 700 εκατομμύρια από τον περιορισμό της φοροδιαφυγής και άλλα τόσα περίπου από την πάταξη του λαθρεμπορίου, οι ευρωπαίοι εταίροι μας αρνήθηκαν να τα δεχθούν ως αξιόπιστα και ζήτησαν ισοδύναμα και τέθηκε η αύξηση του ΦΠΑ κ.τ.τ., συνιστούν αυτό εκβιασμό ή τρομοκράτηση; Αντί να κάνουμε το σταυρό μας που όλη η Ευρώπη προσπαθεί να μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε την οικονομική μας κρίση, εμείς τους λοιδορούμε.
Σε κάθε περίπτωση, δεν υπήρξε κανένας άλλος λόγος για πιέσεις, ποσώ δε μάλλον για εκβιασμούς και ουδέποτε για τρομοκράτηση. Να βγεί ο προϋπολογισμός, όπως η ίδια η κυβέρνηση είχε προτείνει, ήταν όλη η επιδίωξη των εταίρων μας, ώστε όντες βέβαιοι για την πορεία του προϋπολογισμού και της οικονομίας μας, να μας χορηγήσουν τα αναγκαία δάνεια. Για κάτι ακόμη που επέμεναν και επιμένουν οι εταίροι μας, είναι για να γίνουν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, όπως η αποκρατικοποιήσεις, η απελευθέρωση των επαγγελμάτων, οι εργατικές σχέσεις το αρρωστημένο συνδικαλιστικό, η συμμόρφωση του συνταξιοδοτικού κλπ, έτσι ώστε η χώρα μας να καταστεί ανταγωνιστική και σύγχρονο κράτος, τα οποία θα έπρεπε να είχαμε κάνει μόνοι μας, χωρίς την υπόδειξη ποσώ δε μάλλον την επιβολή άλλων.
Για το δημόσιο χρέος δυο λόγια μόνο. Καμία αποπληρωμή του χρέους μέχρι το 2020 και καταβάλουμε μόνο τόκους, άρα δεν συντρέχει λόγος να επιμένουμε να διευθετηθεί από τώρα και περιπλέκουμε τις διαπραγματεύσεις χωρίς λόγο και δη να τίθεται ως προϋπόθεση σύναψης συμφωνίας, όταν μάλιστα το θέμα έχει αποφασιστεί από τον Νοέμβριο του 2012 ότι θα εξεταστεί όταν ολοκληρωθεί το δεύτερο Μνημόνιο, το οποίο έχει μείνει ανεκπλήρωτο. Νόημα θα είχε είτε να ζητηθεί να ανασταλεί επίσης η καταβολή των τόκων μέχρι να ανακάμψει η οικονομία, ή τουλάχιστον να μειωθεί το επιτόκιο, ώστε να μειωθούν οι τόκοι. Αλλά όταν οι τόκοι είναι γύρω στα 6 δις ευρώ το χρόνο ή 3,5% περίπου του ΑΕΠ μας και εμείς θα πετύχουμε μόνο 1%, αν το πετύχουμε, ξανά δεν συντρέχει άμεση ανάγκη ούτε για το επιτόκιο να συζητάμε.
Το γρηγορότερο λοιπόν να συναφθεί μια συμφωνία με τους εταίρους μας, μια και η όποια καθυστέρηση επιβαρύνει την οικονομία μας και επιδεινώνονται οι όροι.
