Το γεγονός έγινε αμετάκλητο. Περιττές λοιπόν οι εκκλήσεις πια για ενότητα. Οι σύντροφοι της αυτοονομασθείσας Λαϊκής Ενότητας διάλεξαν μια διαφορετική πορεία. Εμείς ας δούμε τα δικά μας καθήκοντα απέναντι στις επερχόμενες εκλογές – και είναι πολλά και άμεσα. Και κυρίως ας δημιουργήσουμε με επιχειρήματα και τεκμηριωμένες αναλύσεις συνθήκες ελπίδας και νίκης στα μέλη μας για τον αγώνα που έχουμε μπροστά μας
Από τότε που ξεκινήσαμε, στα 2003, την προσπάθεια συγκρότησης τούτου του πρωτότυπου ενωτικού πολιτικού εγχειρήματος, το οποίο για πρώτη φορά στην Ευρώπη επιχείρησε και κατόρθωσε να συμπεριλάβει συντρόφους και οργανώσεις όλων των αριστερών ρευμάτων, κύλισε αρκετός και ιδιαίτερα πυκνός πολιτικός χρόνος.
Τούτα τα δώδεκα, δεκατρία χρόνια περάσαμε πολλά, δύσκολα και αντιφατικά, δυσάρεστα κι ευχάριστα, από τα πρόθυρα συχνά της διάλυσης, μέχρι το απόγειο κατάκτησης της κυβερνητικής διαχείρισης. Κάποιοι εγκατέλειψαν σ‘ αυτή την πορεία την ενωτική μας προσπάθεια, άλλοι την προσέγγισαν ιδιαίτερα όταν διαφάνηκε η προοπτική της… κυβέρνησης! Πολλοί απέκτησαν μέσα σ’ αυτή την πορεία αναγνωρισιμότητα στην πολιτική σκηνή, αρκετοί διαγκωνίσθηκαν για την κατάκτηση μιας κοινοβουλευτικής θέσης, όχι πάντα με τους καλύτερους συντροφικούς όρους, μα… οι περισσότεροι (!) παρέμειναν απλοί μαχητές ιδανικών μιας άδολης ριζοσπαστικής Αριστεράς, που το ήθος και η αγωνιστικότητα του παραδείγματός τους αναγνωρίστηκε από ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας που έφερε, κάτω και από την αυξανόμενη αφερεγγυότητα του αστικού πολιτικού μπλοκ της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, την Αριστερά στην κυβέρνηση.
Και φτάσαμε στο σήμερα που, ανεξάρτητα από όποια θέση κι αν παίρνουμε, βιώνουμε ένα δυσάρεστο πνιγηρό συναίσθημα για τη συγκρότηση από τα σπλάχνα του ΣΥΡΙΖΑ ενός νέου πολιτικού υποκειμένου.
Είχαμε ελπίσει, παρά τα σημάδια που πολλαπλασιάζονταν εδώ και καιρό, ότι η συναίσθηση πολιτικής ευθύνης κυριαρχούσε πια στο εσωτερικό μας, απέναντι στην πρόκληση διαχείρισης για πρώτη φορά στη χώρα μας και μοναδική στην Ε.Ε. μιας αριστερής κυβέρνησης, στην οποία συμμετείχαν ενεργά και μέλη της Αριστερής Πλατφόρμας. Ότι κίνδυνος διάσπασης, παρά τις τηλεοπτικές κορώνες ορισμένων, δεν υπήρχε. Αντίθετα, τις διαφοροποιήσεις -όσο κι αν αρκετές φορές δεν κατανοούσαμε την εμμονή καταγραφής τους στο πλαίσιο της Κ.Ε.- τις θεωρούσαμε πλούτο τής συνολικής μας ανανεωτικής δημοκρατικής και ριζοσπαστικής αριστερής πρότασης. Ακριβώς γι’ αυτό κάποιοι απαιτούσαμε εδώ και καιρό, και κυρίως μετά το πρώτο μας συνέδριο, μια ουσιαστική ανοιχτή εσωκομματική ιδεολογικο-πολιτική συζήτηση κατανόησης των όποιων διαφορών, πραγματικών ή φαινομενικών, για την υπέρβαση παράλληλων αφηγήσεων της ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ. Απαίτηση που, όπως και τόσες άλλες, για την ουσιαστικοποίηση της εσωκομματικής μας δημοκρατίας, την πορεία μας εντός της Ε.Ε. ως ένα διευρυμένο πεδίο της ταξικής πάλης… παρέμεινε μετέωρη και τελικά μη πραγματοποιούμενη.
Και φτάσαμε στην τωρινή κατάσταση για το περιεχόμενο μιας συμφωνίας με τους δανειστές, που όλοι είχαμε αποδεχτεί ότι επιδιώκαμε στο πλαίσιο της Ευρωζώνης μέσα από έναν «έντιμο» συμβιβασμό, το περιεχόμενο της οποίας όλοι επίσης συμφωνήσαμε ότι δεν ήταν το από εμάς επιδιωκόμενο, αλλά το προϊόν ενός εκβιαστικού διλήμματος με μια σειρά υφεσιακά μέτρα. Από δω και πέρα υπήρχαν βέβαια διαφοροποιήσεις ως προς το ποια τα θετικά και ποια τα αρνητικά της. Διαφοροποιήσεις που, εντός της περίφημης εσωκομματικής μας πολυφωνίας, μπορούσαν να βοηθήσουν την κυβέρνησή μας να λειάνει τα αρνητικά με ισοδύναμα μέτρα, να βαθύνει τα ουσιαστικά, να συνεχίσει να μάχεται υπέρ των καταπιεζόμενων στρωμάτων της κοινωνίας. Πολύ περισσότερο που η πλειονότητα των συμπολιτών μας αυτό απαιτούσε και συνεχίζει να απαιτεί από μια αριστερή κυβέρνηση.
Αντί αυτού, αρθρώθηκαν επιχειρήματα περί μη διαχειρίσιμου νέου προγράμματος. Λες και υπάρχει πρόγραμμα μη διαχειρίσιμο και όχι η κατάθεση προτάσεων για τη μεροληπτική αριστερή του ταξική διαχείριση στο πλαίσιο πάντα βέβαια του συσχετισμού δυνάμεων. Ενός δυναμικού συσχετισμού δυνάμεων, στον οποίο έχουμε σε ευρωπαϊκό επίπεδο δημιουργήσει έντονες ρωγμές που διευρύνονται.
Επιχειρήματα που βάθυναν με τις αρνητικές ψήφους στη Βουλή, φτάνοντας σήμερα στην αποχώρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη δημιουργία νέου κόμματος από μια σειρά συντρόφων που μαζί παλέψαμε τόσα και τόσα και που είναι ξεκάθαρο ότι και στο αύριο -προφανώς όχι δυστυχώς το άμεσο- θα ξαναβρεθούμε στα ίδια μέτωπα των κοινωνικών αγώνων που πρωτοσυναντηθήκαμε.
Το γεγονός έγινε αμετάκλητο. Περιττές λοιπόν οι εκκλήσεις πια για ενότητα. Οι σύντροφοι της αυτοονομασθείσας Λαϊκής Ενότητας διάλεξαν μια διαφορετική πορεία. Εμείς ας δούμε τα δικά μας καθήκοντα απέναντι στις επερχόμενες εκλογές – και είναι πολλά και άμεσα. Και κυρίως ας δημιουργήσουμε με επιχειρήματα και τεκμηριωμένες αναλύσεις συνθήκες ελπίδας και νίκης στα μέλη μας για τον αγώνα που έχουμε μπροστά μας.
Aλκης Ρήγος
