Από τη στήλη ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ | Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος
Δε λέω, υπάρχουν εξαιρέσεις. Αλλά σε συνέλευση πολυκατοικίας 16 διαμερισμάτων (που συναντιόμαστε ανά διετία), είναι είδηση να μιλάει 1 και οι υπόλοιποι 15 να μένουμε άναυδοι.
Εκτός και αν είχα χάσει συνέχειες, επειδή έφτασα στη συνέλευση τελευταίος. Τι να πω;
Μπήκα την ώρα που μια κοπέλα έλεγε: «Είμαι παράλογη; Δεν ζητάω πολλά. Ένα Σαββατοκύριακο που έρχομαι στην εξοχή, θέλω λίγη ησυχία. Δεν μπορώ να ακούω ένα σκυλάκι να γαυγίζει συνεχώς».
Και άκουσα μια κυρία να απαντά: «Και εγώ ένα Σαββατοκύριακο που έρχομαι, έχω δικαίωμα να παίρνω μαζί μου το σκυλάκι μου. Με καλύπτει και ο νόμος. Αν εσείς θέλετε ησυχία, να πάτε στην Ελβετία».
Βουβαμάρα έπεσε στο σαλόνι. Δεν τόλμησε μια ή ένας να πει, ότι η Ελβετία είναι λίγο ακριβός προορισμός.
Τι να ψελλίσω ύστερα, όταν δύο μήνες νωρίτερα, είχα βρει στο διάδρομο του ορόφου μου, ακαθαρσίες σκύλου;
Έστρεψα το βλέμμα μου προς την κυρία, που -ευτυχώς- δεν είχε το σκυλάκι μαζί της, και πριν ανοίξω το στόμα μου, η κυρία με ύφος Ζωής Κωνσταντοπούλου (καλή της ώρα όπου και να ‘ναι) με κεραυνοβόλησε: «Τι με κοιτάτε; Έχω δικαίωμα να έχω σκύλο».
Πήρα θάρρος. «Δίκιο έχετε. Και η άλλη κυρία έχει δικαίωμα στην ησυχία κι εγώ πάλι, έχω δικαίωμα στην καθαριότητα των κοινόχρηστων χώρων. Διότι πριν δύο μήνες είδα ακαθαρσίες σκύλου στο διάδρομο».
«Οι ακαθαρσίες είναι πρόβλημά σου. Ας καλούσες το Υγειονομικό», μου έκοψε τη φόρα -ευγενικά- η κυρία με το σκυλάκι.
Ύστερα σηκώθηκε και βάδισε υπερήφανα προς την πόρτα. «Δεν μπορώ να παραμείνω στη συνέλευση όταν είστε επιθετικοί μαζί μου» δήλωσε και αποχώρησε.
Όλοι με κοίταξαν έκπληκτοι για το θράσος μου. Ή για το θάρρος μου; Δεν κατάλαβα.
Τελικά, το πήραμε απόφαση (ομόφωνη), ότι φέτος θα έχουμε σκυλάκι στην παραλιακή μας πολυκατοικία. Με την κυρία του, μάλιστα. Όπως στη νουβέλα του Τσέχωφ.
