Από τη στήλη ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ – Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος
Το να περιαυτολογεί κάποιος δεν είναι και το ωραιότερο, ούτε το κολακευτικότερο. Δεν μπορώ όμως να μη σας θυμίσω ότι από τις 23 Ιανουαρίου έγραφα σ’ αυτήν εδώ τη στήλη, να προσέξουν όσοι ασχολούνται με ευαίσθητα θέματα μη παρασυρθούν στην υπερβολή. Εγώ το έγραψα, εγώ το διάβασα.
Μη νομίζετε ότι έχω ηττοπάθεια. Τον πρόλογο τον έγραψε μόνο του το πληκτρολόγιο, το οποίο είναι ασύδοτο το άτιμο και δεν με λογαριάζει. Είναι από εκείνα που επικαλέσθηκε ο κ. Τσίπρας στη Βουλή, όταν συζητήθηκε η βελτίωση του επιπέδου της πολιτικής αντιπαράθεσης: «Δεν έχω κανένα πρόβλημα, ίσα-ίσα αισθάνομαι υποχρεωμένος, να δηλώσω ότι διαφωνώ αποφασιστικά, κάθετα, κατηγορηματικά, με πολλά από όσα η ασυδοσία του πληκτρολόγιου σάς καταλογίζει, κύριε Μητσοτάκη».
Μπήκα στο γραφείο μου πρωί-πρωί και είδα τα πλήκτρα να ανεβοκατεβαίνουν σαν να τα χτυπούσαν τα δάχτυλα του Αόρατου Ανθρώπου (έχετε δει την ταινία) και να γράφουν αυτόν τον άθλιο πρόλογο, που με εμφανίζει σαν να μην έχω αναγνωσιμότητα. Δεν με διαβάζουν; Λάθος. Με διαβάζουν, αλλά αδιαφορούν. Εγώ το έλεγα, η υπερβολή καταστρέφει τους Έλληνες, αλλά δεν το πιστεύατε. Γι’ αυτό και επαναλαμβάνω σ’ αυτή τη στήλη, εδώ και 30 χρόνια: δεν σωζόμαστε με τίποτα.
Ξεκινήσαμε με μια πολύ σοβαρή, ώριμη καταγγελία από μια αθλήτρια και φτάσαμε να μιλάμε για Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που προμήθευαν κάποιον κατηγορούμενο με παιδιά προς κακοποίηση, να κατηγορούμε ένα κόμμα για παιδεραστία, να μιλάμε για ένοχα μυστικά μεταξύ υπουργών, να δείχνουμε
φωτογραφίες που διαχέονται στο διαδίκτυο, αλλά είναι αποτέλεσμα photoshop που κατ’ άλλους θυμίζουν τα ρετούς του Στάλιν όταν αφαιρούσε από τις φωτογραφίες τον Λένιν, να ακούμε υπουργό να απαγορεύει σε άλλους να μιλούν επειδή «έκαψαν 100 ανθρώπους στο Μάτι» και να έχουμε και όλους εκείνους που επιδιώκοντας δημοσιότητα (όπως έλεγε ο μακαρίτης ο Άντυ Γουόρχολ «θα έρθει η εποχή που όλοι θα έχουν 15 λεπτά δημοσιότητας»), βγαίνουν και κάνουν καταγγελίες επί παντός και κατά παντός, παλαιάς ή νέας κοπής και εν πάση περιπτώσει να χάνεται η ουσία.
Για την οποία ουσία, τί να γράψω όταν έχουν προηγηθεί τηλεοπτικοί ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι και λοιποί αναλυτές; Για μένα η ουσία είναι, η νέα γενιά να αντιληφθεί τι συμβαίνει σήμερα ώστε να προσπαθήσει να το αποφύγει στο μέλλον. Αυτό που μέχρι τώρα είχε καθιερωθεί στη συνείδηση του κόσμου ως αναπόφευκτο («Αν μιλήσω θα βρω το δίκιο μου; Ή θα μου πουν ότι πήγαινα γυρεύοντας;»), να καταλάβει ότι αποφεύγεται, αποκρούεται και καταγγέλλεται επί τόπου.
