Editorial – Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 30/09/2023
H οδός Αμαρυσίας Αρτέμιδος είναι ο διαμπερής δρόμος του Αμαρουσίου που συνδέει τη Λεωφόρο Κηφισιάς με την οδό Νερατζιωτίσσης, με χιλιάδες αυτοκίνητα και εκατοντάδες πεζούς να τη διασχίζουν καθημερινά. Είναι, επίσης, μια οδός η οποία συνήθως δεν αντιμετωπίζει ιδιαίτερα προβλήματα στις έντονες βροχοπτώσεις. Εκτός από ένα συγκεκριμένο σημείο: Τη συμβολή της με την οδό Σολωμού Σολωμού στην κάθοδο προς Νερατζιωτίσσης, αμέσως μετά το ύψος της παιδικής χαράς επί της ανόδου.
Στο συγκεκριμένο σημείο, όποτε υπάρχει νεροποντή, σχηματίζεται ποτάμι που κατεβαίνει προς το ρέμα Σαπφούς και δημιουργεί τεράστια προβλήματα σε οδηγούς και πεζούς σε αυτό το κομμάτι. Και αναρωτιέται εύλογα κανείς, γιατί μόνο εκεί υπάρχει πρόβλημα και όχι αλλού κατά μήκος του δρόμου;
Μια προσεκτική ματιά στα… «ενδότερα» της συγκεκριμένης περιοχής του Αγίου Θωμά, είναι αρκετή για να δώσει την απάντηση. Διασχίζοντας τη μικρή σε μήκος Σολωμού Σολωμού, φτάνουμε στην οδό Τήλου, μπροστά από το πάρκο της ομώνυμης εκκλησίας. Τι (δεν) παρατηρούμε στην πορεία μας; Πουθενά δεν υπάρχουν σχάρες και φρεάτια διοχέτευσης του νερού. Το οποίο, προφανώς επειδή η φύση έχει μνήμη, κατευθύνεται προς το ρέμα με όλη του την ποσότητα και τη δύναμη, με τη βοήθεια και του ανεπαίσθητα κεκλιμένου εδάφους κατηφορικά. Κι όταν βγαίνει στην Αμαρυσίας Αρτέμιδος, το πρώτο φρεάτιο θα το συναντήσει στα περίπου 100 μέτρα και το δεύτερο σχεδόν πάνω στη συμβολή της οδού με το ρέμα. Με την ποσότητα και την ορμή που έχει αποκτήσει, όμως, τα δύο αυτά φρεάτια είναι αδύνατον να απορροφήσουν το μεγαλύτερο μέρος του, με συνέπεια τα ποτάμια που αναφέραμε στην αρχή.
Το μικρό αυτό παράδειγμα, το οποίο ζούμε από κοντά στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ, αφού σε αυτό το ύψος βρίσκονται τα γραφεία μας, είναι μικρό μεν, αλλά ενδεικτικό του πλημμελούς σχεδιασμού δικτύου ομβρίων που έχει γίνει σε προαστιακές περιοχές που αναπτύχθηκαν ταχύτατα την τελευταία 30ετία.
Και όσο κι αν οι (πρώην, νυν και υποψήφιοι) περιφερειάρχες και δήμαρχοι πονοκεφαλιάζουν για την αντιπλημμυρική θωράκιση των περιοχών ευθύνης τους και κάνουν βαρύγδουπες δηλώσεις ή προτάσεις και μελέτες για την κεντρική αντιμετώπιση του προβλήματος, έχουμε την αίσθηση ότι το μεγάλο πρόβλημα είναι μέσα στις γειτονιές. Όταν το συνολικό δίκτυο ομβρίων μιας πόλης έχει κατά τόπους κενά και μάλιστα σε επίφοβες περιοχές (παραρεμάτιες, παραποτάμιες, κατηφορικές κ.λπ. γειτονιές), τότε ο κίνδυνος για πλημμύρα κάποιας περιοχής μεγαλώνει.
Το θέμα είναι πολύ μεγάλο και πρέπει να αντιμετωπιστεί αρχικά σε αυτό το πρώτο επίπεδο γειτονιάς και με παράλληλη εναρμόνιση με το μεγάλο σχέδιο, της ανάπτυξης επαρκούς δικτύου ομβρίων σε κεντρικότερους δρόμους και κομβικές περιοχές.
Και μιας και αναφερθήκαμε στο ρέμα Σαπφούς, πρόσφατα ο δήμαρχος Αμαρουσίου Θεόδωρος Αμπατζόγλου, από τη σιγουριά που εξέφραζε ότι η διευθέτησή του μπαίνει στην τελική ευθεία, επανήλθε στην αβεβαιότητα των «γραφειοκρατικών αγκυλώσεων» που «τρενάρουν» το έργο, δείχνοντας σαφώς προς τις υπηρεσίες της Περιφέρειας Αττικής. Το πρόβλημα είναι γνωστό: Όσο κι αν έχουν προχωρήσει και είναι έτοιμες προς δημοπράτηση οι σχετικές μελέτες και μάλιστα με εξασφαλισμένα τα χρήματα του έργου, το μεγάλο πρόβλημα εξακολουθεί να είναι μια άλλη «διευθέτηση»: Τι θα γίνει με τις παραρεμάτιες ιδιοκτησίες που βρίσκονται εντός του χάρτη των εργασιών;
Η ανάπτυξη της προαστιακής Αθήνας έγινε «τσάτρα πάτρα», δίχως σοβαρό σχεδιασμό, εξυπηρετώντας αποκλειστικά τις ανάγκες του real estate, άλλων, καλύτερων οικονομικά εποχών. Και το τίμημα είναι να ζουν με τον κίνδυνο είτε της πυρκαγιάς είτε της πλημμύρας. Κακά τα ψέματα και οι μεγαλοστομίες λοιπόν. Το ζητούμενο είναι τα έργα ουσίας, βασισμένα σε ρεαλιστική επίγνωση των αναγκών κάθε τοπικής κοινωνίας.
