Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 26/07/2025
H είδηση της παράδοσης του καμένου κλειστού γυμναστηρίου Νέας Πεντέλης μόλις 11 μήνες μετά την καταστροφική πυρκαγιά της 11ης Αυγούστου 2024 ασφαλώς αποτελεί μια πολύ θετική εξέλιξη μέσα στην απογοητευτική εικόνα που έχει σχηματιστεί στην περιοχή, όπου εκατοντάδες επί εκατοντάδων δέντρα χάθηκαν, αλλάζοντας προς το χειρότερο το πανέμορφο τοπίο και την ευρύτερη εικόνα του. Μια βόλτα για όσους έχουν να βρεθούν εκεί πριν τον περασμένο Αύγουστο, θα τους σοκάρει με την αλλαγή του σκηνικού.
Για μια ακόμη φορά, η ιδιωτική πρωτοβουλία και η εταιρική κοινωνική ευθύνη έρχονται να δώσουν τη λύση εκεί όπου ο κρατικός μηχανισμός παρουσιάστηκε για μια ακόμη φορά ανεπαρκής.
Είναι γεγονός και δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας ότι εκείνο το διήμερο ο μηχανισμός Πολιτικής Προστασίας απέτυχε παταγωδώς, αφήνοντας μια πυρκαγιά να ταξιδέψει 20 χιλιόμετρα για να σβήσει στα πρώτα σπίτια του αστικού ιστού. Είχαμε από τότε αναφερθεί στο γεγονός ότι πρώτη φορά αφέθηκαν σχολικά συγκροτήματα στο έλεος της φωτιάς. Κι ευτυχώς που οι ζημιές στα σχολεία ήταν πολύ λιγότερες σε σχέση με την καταστροφή του κλειστού γυμναστηρίου που άλλωστε βρίσκεται δίπλα στο Γυμνάσιο και το Λύκειο της Νέας Πεντέλης. Θα επρόκειτο για πραγματική ντροπή.
Δεν ξέρω αν πρέπει να λογίζεται στα… υπέρ του κρατικού μηχανισμού η πρωτοβουλία του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη να ζητήσει την αφιλοκερδή ανακατασκευή του κλειστού από ιδιωτική κατασκευαστική εταιρεία, ωστόσο αποδείχθηκε στην πράξη απόλυτα λειτουργική. Όσοι επισκεπτόμασταν τακτικά την περιοχή διαπιστώναμε ότι δεν υπήρξε μέρα από τον περασμένο Αύγουστο που να μη δουλεύουν τα συνεργεία με εντατικούς ρυθμούς. Μια ωραία εικόνα αν μην τι άλλο.
Όμως… Δεν μπορούμε παρά να είμαστε πλήρως απογοητευμένοι για τη διπλή αποτυχία της Πολιτείας. Δίπλα, δηλαδή, στην ανεπάρκειά της να καταπολεμήσει την πυρκαγιά, έρχεται και το ερώτημα αν θα μπορούσε δημόσιος φορέας να προχωρήσει σε ένα τέτοιο έργο όπως η ανακατασκευή και αναβάθμιση ενός κλειστού γυμναστηρίου. Το κάνουμε εικόνα και είναι αποκαρδιωτικό: Ποιος θα ήταν ο φορέας υλοποίησης; Ποιοι θα εκπονούσαν τις μελέτες; Από ποια πηγή και με πόσο χρονοβόρες διαδικασίες θα αντλούνταν τα απαιτούμενα χρήματα; Θα γινόταν διαγωνισμός για ανάδειξη ιδιώτη εργολάβου; Κι αν ναι, θα υπήρχαν οι συνήθεις ενστάσεις που θα πήγαιναν την έναρξη του έργου ακόμη πιο πίσω;
Πραγματικός πονοκέφαλος. Και να σκεφτείτε ότι τα περισσότερα έργα (που δεν αποτελούν δωρεά στο πλαίσιο της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης), κάπως έτσι κυλούν στην χώρα μας. Αποτέλεσμα; Στο τέλος τα εύσημα πηγαίνουν, δικαιότατα, στην ιδιωτική εταιρεία για την υποδειγματική της δουλειά και οι απορίες για το τι γίνονται τα λεφτά της υπέρμετρης φορολόγησής μας απλά διαιωνίζονται…
