Μισός αιώνας και ένας χρόνος συμπληρώθηκαν από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας και, όπως κάθε χρόνο, η επέτειος τιμήθηκε με μια λαμπρή γιορτή στο Προεδρικό Μέγαρο που εδώ και λίγους μήνες έχει πλέον νέο… ένοικο.
Και, όμως, κοιτάζοντας τις θλιβερές φωτογραφίες των πολιτικών αρχηγών, υπό τη σκιά όλων των μεγάλων σκανδάλων που έχουν ξεσπάσει το τελευταίο διάστημα – και εκείνων που, αναπόφευκτα, θα ξεσπάσουν στο μέλλον – μόνο τιμή στους αγώνες και την Ιστορία δεν περιποιούν οι μέρες που διανύουμε.
Δημοκρατία, σε όσους τείνουν να το ξεχάσουν, είναι το πολίτευμα όπου η εξουσία πηγάζει από τον λαό, ασκείται από τον λαό και υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού. Βασικά και αδιαπραγμάτευτα χαρακτηριστικά στο δημοκρατικό πολίτευμα, εκτός, φυσικά, από τη λήψη αποφάσεων με ψηφοφορία και, είναι η ελευθερία του συνέρχεσθαι και του λόγου, η κοινωνική ισότητα, το δικαίωμα στη ζωή. Σε μια δημοκρατική κοινωνία, σε άμεση προτεραιότητα είναι η προάσπιση των δικαιωμάτων, στην εργασία, στην εκπαίδευση, στην κοινωνική ασφάλιση, στην υγειονομική περίθαλψη, των μειονοτήτων, των ευπαθών ομάδων.
Ας κοιταχτούμε λίγο στους ραγισμένους καθρέφτες μας και ας αναρωτηθούμε. Βλέπετε κάπου γύρω μας προστασία έστω των ελάχιστων εκ των παραπάνω;
Για ποια δικαιώματα στην εκπαίδευση μιλάμε, όταν πρωταρχικό μέλημα της ελληνικής κυβέρνησης είναι να προωθείται η προσβασιμότητα μόνο στους έχοντες; Ποια είναι η υγειονομική περίθαλψη, όταν ο αρμόδιος υπουργός χορεύει πάνω στα ερείπια των νοσοκομείων που ο ίδιος επί χρόνια καυχιέται ότι η δόξα για τη διάλυσή τους είναι αποκλειστικά δική του; Ποιο δικαίωμα στην εργασία προστατεύεται, όταν θεσμοθετείται το 13ωρο, διαλύεται κάθε εργασιακή σχέση, δεν υπάρχουν εργαλεία ώστε οι εργαζόμενοι να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους και προωθείται η διεύρυνση των ορίων συνταξιοδότησης πέρα και από τα 67 έτη; Και, μάλιστα, από ανθρώπους που οι ίδιοι δεν έχουν ιδέα τι θα πει να εργάζεται κάποιος για να ζήσει την οικογένειά του;
Να μιλήσουμε για την κοινωνική ισότητα; Για το σεβασμό των μειονοτήτων; Να μιλήσουμε για την ελευθερία του λόγου, όταν τρώνε ξύλο στα γήπεδα άνθρωποι που διαδηλώνουν κατά μιας στυγερής Γενοκτονίας που συντελείται εδώ και χρόνια; Ή που σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπλοκάρονται λογαριασμοί αν τολμήσουν να εκφράσουν την παραμικρή αμφισβήτηση στην κεντρική εξουσία;
Να μιλήσουμε για Δικαιοσύνη; Αλήθεια; Μετά τα όσα ντροπιαστικά συμβαίνουν στην υπόθεση των Τεμπών ή στο τεράστιο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ;
Θα πει κάποιος «είσαι μικρός και ευτυχώς δεν έζησες τη Χούντα για να έχεις το θράσος να τα λες όλα αυτά». Και θα συμφωνήσω. Ναι, τη Χούντα με την μορφή που την έζησαν οι πατεράδες και οι παππούδες μου, ευτυχώς δεν την έζησα. Και εύχομαι να μην τη ζήσω ούτε στο μέλλον, ούτε κανένας άλλος λαός.
Ξύλο, όμως, έχω φάει από αστυνομικούς επειδή ασκούσα το δημοκρατικό μου δικαίωμα του του συνδικαλίζεσθαι, του συνέρχεσθαι και της συνάθροισης. Όπως ξύλο έχουν φάει άνθρωποι που απλώς βγήκαν σε μια πλατεία να περάσουν στιγμές χαλάρωσης. Ένα μικρό παράδειγμα.
Πόσο δημοκρατικό είναι να χρεοκοπούν οι τράπεζες, να στηρίζονται με δικά μας λεφτά, ξανά και ξανά και σήμερα να μας ξαναπαίρνουν ξανά τα δικά μας λεφτά, επειδή μας κάνουν τη χάρη να μας επιτρέπουν να τους τα δίνουμε να τα διαχειριστούν; Μπερδευτήκατε; Αλίμονο. Και την ίδια ώρα κόσμος να χάνει τα σπίτια του για οφειλές τριών και τεσσάρων χιλιάδων ευρώ σε τόκους που δεν θα έπρεπε να οφείλουν;
Στη γιορτή της Δημοκρατίας, δεν επετράπη η είσοδος σε πρόσφυγες μιας χώρας που παραδοσιακά είχαμε αδελφικές σχέσεις και που σήμερα διαλύεται από έναν παγκόσμιο δυνάστη. Αλλά επετράπη η είσοδος σε ανερμάτιστους λιμοκοντόρους που χρωστούν χωρίς να δίνουν λογαριασμό και ρημάζουν τις ζωές μας, κουνώντας, μάλιστα το δάκτυλο.
51 χρόνια μετά. Γιορτάζουμε την ελευθερία να μπαίνουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να βριζόμαστε ασυστόλως και χωρίς συνέπειες. Και να πηγαίνουμε σε εκλογές κάθε όποτε εξυπηρετεί την κεντρική εξουσία, παραδίδοντας τους το δικαίωμα να παρασιτούν σε βάρος της δικής μας αξιοπρέπειας.
Άραγε, σε όποιο μεταφυσικό σύμπαν βρίσκεται το πνεύμα του Κλεισθένη, τι θα σκέφτεται για εμάς; Σε ποιο μέτρο της Ιστορίας χάσαμε τη Δημοκρατία που μας κληροδότησε;
