Η απαξίωση των δημόσιων νοσοκομείων από την πολιτεία δεν είναι τωρινό πρόβλημα. Ακόμη και την ταινία του Θόδωρου Μαραγκού «Από πού πάνε για τη χαβούζα» με τον αξέχαστο Θανάση Βέγγο (του μακρινού, αλλά τότε «φρέσκα μεταπολιτευτικού» 1978), να δει κανείς, θα καταλάβει ότι οι παθογένειες σε αυτόν τον ευαίσθητο, τον πιο ευαίσθητο από όλους, τομέα μιας κοινωνίας, την υγεία δηλαδή, είναι διαχρονικές. Ράντζα, φακελάκια, «μέσον», έλλειψη υποδομών, ουρές και πολιτικά παιχνίδια με την πλάτη των ΜΜΕ, στηλιτεύει η ταινία, από τότε. Τι άλλαξε μέχρι σήμερα; «Τίποτα» θα πει κανείς. Όχι και τίποτα… Τουλάχιστον τότε τα δημόσια νοσοκομεία δεν έκλειναν. Σήμερα ήδη έχουν κλείσει κάποια. Είναι μια… μικρή διαφορά, αν μη τι άλλο.
Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Δυστυχώς, τα βόρεια προάστια έχουν ήδη «χτυπηθεί»: Το νοσοκομείο «Παπαδημητρίου» δεν υπάρχει εδώ και χρόνια. Τόσα χρόνια, όσο διαρκεί η μάχη των εργαζομένων και των τοπικών κοινωνιών, ειδικά του Δήμου Πεντέλης, να μην κλείσει και το «δίδυμό» του «Αμαλία Φλέμινγκ».
Οι αντίξοες συνθήκες υπό τις οποίες το ιατρικό, νοσηλευτικό και υποστηρικτικό προσωπικό καλείται να τα βγάλει πέρα καθημερινά, ανάγκασαν το Σωματείο Εργαζομένων να συγκαλέσει νέα ευρεία σύσκεψη, μήπως αποτραπεί το απευκταίο ενδεχόμενο της τελικής απαξίωσης και του «λουκέτου».
Την ίδια στιγμή, το αντίστοιχο Σωματείο του Σισμανόγλειου στο Μαρούσι (υπό τη διοικητική αρμοδιότητα του οποίου τελούν και το «Φλέμινγκ» και το Παίδων Πεντέλης), βρίσκεται στα «χαρακώματα» με τον αν. υπουργό Υγείας Παύλο Πολάκη, με αφορμή τα καθαρά σεντόνια που δεν έβρισκε συνεργάτης του για τον εγχειρισμένο αδελφό της. Ο συνήθως αψύς υπουργός έκανε λόγο για «χιλιάδες πλοκάμια διαπλοκής» που είναι διατεθειμένος να κόψει, αλλά οι απαντήσεις του Σωματείου, οι οποίες αξίζει να διαβαστούν, παρουσιάζουν μια εικόνα ζοφερή, που δεν προοιωνίζεται τίποτα καλό για το μέλλον των δημόσιων νοσοκομείων.
Άλλωστε, στην πραγματικότητα, ο καυγάς δεν είναι για τα σεντόνια του Σισμανόγλειου, αλλά για το όλο… «πάπλωμα» της υπόθεσης «δημόσιο σύστημα υγείας». Το οποίο «νοσεί» βαρύτατα, βρίσκεται στα πρόθυρα της «εντατικής» και πέρα από τις αντιπαραθέσεις στα social media, καλό θα ήταν να ανανήψει, αν όχι να θεραπευτεί τελείως, το συντομότερο.
Ο πολίτης πληρώνει φόρους. Πολλούς φόρους. Και «χαράτσια». Που γλιτώνουν τράπεζες. Αλλά δεν γλιτώνουν τον ίδιο από την τεράστια αναμονή, τις κακές συνθήκες και… συνήθειες. Θα μπορούσαν, όμως, να φέρουν νέα μηχανήματα, γενναία «λίφτινγκ» προβληματικών νοσοκομείων και, φυσικά, νέο προσωπικό όλων των τομέων. Και, κυρίως, να μην κλείσουν άλλα νοσοκομεία.
Έχω, όμως, την αίσθηση ότι την ίδια συζήτηση θα γίνεται στην Ελλάδα και το 2018 και το 2028 και γενικώς…
