Στη δεκαετία του ’80, όταν είχε προταθεί στον τότε πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου, να προχωρήσει σε έκτακτες εκλογές εν µέσω θέρους είχε απορρίψει την ιδέα, µε την αιτιολογία «να µη χαλάσουµε τα µπάνια του λαού». Από τότε αυτή η φράση έµεινε ιστορική ως µια µόνιµη επωδός, σύµφωνα µε την οποία την περίοδο του καλοκαιριού (όταν ακόµα και οι εργασίες της Βουλής διακόπτονται για 1,5 µήνα) καλό θα ήταν τίποτα να µη διαταράσσει την θερινή ραστώνη ψηφοφόρων και εκλεγµένων.
∆υστυχώς για όλους µας, όµως, η -συνήθως δυσοίωνη- επικαιρότητα στη µικρή βαλκανική µας χώρα δεν συνάδει µε τον τίτλο της υπέροχης σπονδυλωτής ταινίας του Παντελή Βούλγαρη «οι ήσυχες ηµέρες του Αυγούστου» (ή αν θέλετε, «του Ιουλίου»…).
Καθώς η δυσωδία από το σκάνδαλο µε τις αγροτικές επιδοτήσεις-µαϊµού (που αναδεικνύεται σε µια από τις πιο σοβαρές υποθέσεις κακοδιαχείρισης ευρωπαϊκών πόρων που φτάνει στη ∆ικαιοσύνη) αναδύεται κάθε µέρα όλο και πιο έντονη, καλό θα είναι -έστω και εν µέσω θερινής ραστώνης- να προβληµατιστούµε έντονα.
Να προβληµατιστούµε τόσο για τους συµπολίτες µας που δήλωναν «µαϊµού βοσκοτόπια» ακόµα και σε… βραχονησίδες όσο και για όσους βρίσκονταν σε θέσεις εξουσίας και είτε έβαλαν το χέρι βαθιά στο µέλι, είτε λειτουργούσαν ως µεσάζοντες -φυσικά, µε το αζηµίωτο- µε στόχο να υπηρετήσουν τους ψηφοφόρους – πελάτες τους.
Άλλωστε, η Ελλάδα έχει ιστορικά αναπτύξει µια ισχυρή πελατειακή κουλτούρα, όπου η πρόσβαση σε θέσεις εξουσίας συχνά συνδέεται µε διαπροσωπικές σχέσεις και κοµµατικές διασυνδέσεις. Μόλις κάποιος βρεθεί σε µια τέτοια θέση, αρχίζει να διαµορφώνεται η νοοτροπία της «αφεντιάς», του προσώπου που «κάνει χάρες» και απολαµβάνει προνόµια. Αυτό µε µαθηµατική ακρίβεια οδηγεί σε µια αίσθηση ανωτερότητας και δικαιωµατισµού, όπου ο κάτοχος της εξουσίας βλέπει τον εαυτό του ως κάποιον που βρίσκεται «πάνω» από τους άλλους, και όχι ως έναν υπηρέτη του κοινού συµφέροντος.
Λέµε ότι η Ελλάδα είναι το «λίκνο της ∆ηµοκρατίας» όµως φαίνεται να ξεχνάµε ότι σε κάθε δηµοκρατική κοινωνία, οι θέσεις εξουσίας προορίζονται να υπηρετούν το κοινό καλό, να προάγουν την εφαρµογή του νόµου, τη δικαιοσύνη και την ανάπτυξη. Αντιθέτως, στη χώρα µας µια διαχρονική παθογένεια µοιάζει να έχει ριζώσει βαθιά: οι θέσεις εξουσίας, ανεξαρτήτως επιπέδου συχνά µετατρέπονται σε βάθρα αλαζονείας, αποκόπτοντας τους κατόχους τους από την κοινωνική πραγµατικότητα και τις ανάγκες των πολιτών.
Και κάπως έτσι, η εξουσία αντιµετωπίζεται ως «προνόµιο» και όχι ως λειτούργηµα…
Οι ταγοί της εξουσίας, χτίζοντας έναν χάρτινο πύργο γεµάτο αυλοκόλακες και ψευδαισθήσεις, έχουν την αίσθηση ότι έννοιες όπως «λογοδοσία» και «διαφάνεια» δεν θα τους χτυπήσουν ποτέ την πόρτα, κάτι που είναι πρακτικά αδύνατον, όπως δείχνουν οι τελευταίες εξελίξεις στο σκάνδαλο µε τα βοσκοτόπια.
Από τη στιγµή που έγινε γνωστό ότι την υπόθεση ΟΠΕΚΕΠΕ ερευνά αποκλειστικά η νεοσύστατη Ευρωπαϊκή Εισαγγελία(EPPO), πολλοί έχασαν τον ύπνο τους, καθώς µιλάµε για ένα θεσµικό όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που λειτουργεί ανεξάρτητα και αποκεντρωµένα, έχοντας ήδη στο ενεργητικό του ακόµα και παραποµπή στη δικαιοσύνη της ίδιας της Κοµισιόν!
Να που µερικές φορές έρχεται η ώρα του λογαριασµού -ακόµα και εν µέσω θέρους- διαταράσσοντας «τα µπάνια του λαού»….
