Από την Αρχαιότητα υπήρχε η λέξη «κλαυσίγελως», που σήμερα εκφράζεται περιφραστικά «για γέλια και για κλάµµατα».
Γράφει ο Λεωνίδας Μαγκλής
Συμβαίνει, και ορισμένες φορές δεν ξέρεις εάν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις.
Χούντα. Έχει γίνει το δηµοψήφισµα του Παπαδόπουλου, στις 29 Ιουλίου 1973, κι έχει βγει το… αποτέλεσµα (ετυµηγορία του Ελληνικού Λαού, το λένε) µε 96,3% υπέρ της Αβασίλευτης ∆ηµοκρατίας. Για να µη φαντάζει τόσο σταλινικό το αποτέλεσµα, αναγκάστηκε η Χούντα, να υποστηρίξει ότι ψήφισαν και όλοι οι Έλληνες ναυτικοί, στα υπερπόντια εµπορικά πλοία, και ψήφισαν [όλοι(!)] υπέρ της Βασιλευόµενης ∆ηµοκρατίας. Τελική έκβαση «δηµοψηφίσµατος», κάτι σαν 91% υπέρ της Αβασίλευτης ∆ηµοκρατίας. Εξ ου και ο «κλαυσίγελως».
Το χουντικό καθεστώς συνέστησε και µια εντεκαµελή Επιτροπή [«Να κάνουµε και µια “τριµελή επιτροπή”, από “πέντε άτοµα”, όπως είχε πει ο πλακατζής ποδοσφαιριστής Νίκος Βαµβακούλας, κάποτε»], για να καταγράψει τα κινητά στοιχεία στ’ Ανάκτορα του Τατοΐου. Ετερόκλιτα µέλη για το… ακριβοδίκαιον του πράγµατος!
Ο φίλος, ∆ηµήτρης, είχε επιλεγεί απ’ το Υπουργείο Οικονοµικών κι απ’ αυτόν οι «πρώτο χέρι» πληροφορίες.
Ουδείς στην Επιτροπή είχε ειδικές γνώσεις, π.χ. αντικέρ, ζωγράφος/εικαστικός, ξυλουργός, πραγµατογνώµονας κάποιας µορφής, κ.ά. Επικεφαλής, µια κυρία από το Υπουργείο Άµυνας (Πεντάγωνο), πολιτικό προσωπικό. Είχανε δοθεί «κατόψεις» του κτιρίου, µε αριθµηµένες αίθουσες, π.χ. Αίθ. 1, Αίθ. 2,… Μπήκανε τα µέλη της Επιτροπής, στην Αίθουσα 1 και κατέγραψαν: «Ένα µεγάλο ορθογώνιο, ξύλινο, τραπέζι και γύρωθεν δεκαέξι ξύλινες καρέκλες. Ανατολικός τοίχος: Τέσσερις πίνακες ζωγραφικής. ∆υτικός τοίχος: ∆ύο πίνακες ζωγραφικής. Βόρεια πλευρά: Μικρό ξύλινο στρογγυλό τραπεζάκι· περιµετρικά, τρεις ξύλινες καρέκλες…» και, πάει λέγοντας…
Σε µια αίθουσα, μπαίνει, ξαφνικά, ένας ταγµατάρχης µε στολή και την ορντινάτσα του (φαντάρος). Κοιτάζει ένα γύρο τους τοίχους και λέει στον φαντάρο: «Αυτός ο πίνακας, µ’ αρέσει. Ξεκρέµασέ τον!». Πράγµα, που έγινε. Και η επικεφαλής της Επιτροπής έβαλε τις φωνές: «Κύριε ταγµατάρχα, αυτό είναι, πλέον, περιουσία του Κράτους και του Ελληνικού Λαού!». Το… δίδυµο, αγέρωχο, πήρε τον πίνακα κι αποχώρησε. Μετά από, περίπου, ένα τέταρτο παρουσιάστηκε, ξανά, η ορντινάτσα µε τον πίνακα στα χέρια: «Έξω, στο φως της µέρας, δεν του άρεσε, τελικά!» Ξανακρέµασε τον πίνακα κι έφυγε.
Και η «τέτοια» καταγραφή των κινητών του Παλατιού, συνεχίστηκε.
1990 ή 1991, πρωθυπουργός Κων/νος Μητσοτάκης, Υπουργός Οικονοµικών Ιωάννης Παλαιοκρασάς. Ανήµερα, Καθαρής ∆ευτέρας, µαθεύτηκε ότι τα κινητά στοιχεία απ’ το Παλάτι Τατοΐου, φυγαδεύτηκαν σε κοντέινερς. Χρόνια µετά, η ∆έσποινα (χήρα Γεωργίου) Παπαδοπούλου, πούλησε τέσσερις πίνακες επωνύµων Ελλήνων ζωγράφων (Λύτρας, Γύζης…), σε δηµοπρασία, έναντι εξακοσίων χιλιάδων ευρώ! Σε ερώτηση δηµοσιογράφου, για την προέλευση των πινάκων, η «χήρα» απάντησε: «Ε, είχε πλούσιους φίλους ο µακαρίτης. Του κάνανε τέτοια δώρα».
Και… στα δικά σας!
