Κοντά σε αυτά, έχοντας και αυτοί μερίδιο ευθύνης στην ατομικότητα που τείνει να κυριαρχήσει στη ζωή μας, οι απερχόμενοι δημοτικοί άρχοντες. Που στην συντριπτική τους πλειοψηφία αντιπαλεύουν, στα λόγια, τα δημαρχοκεντρικά συστήματα διοίκησης των δήμων και δεν κάνουν τίποτα στην κατεύθυνση της παρακίνησης των πολιτών στη συμμετοχή στα κοινά, στην αναζήτηση από κοινού λύσεων στα καθημερινά τους προβλήματα. Δεν κάνουν τίποτα, εκτός ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων, για να δείξουν τον δρόμο των αγωνιστικών διεκδικήσεων προς μίμηση και παραδειγματισμό. Δεν κάνουν τίποτα… Τίποτα;
Μα ναι, πώς δεν κάνουν. Κάνουν. Μικρά θαύματα. Όπως κάθε τέσσερα χρόνια, παραμονές εκλογών, ανασκάβουν όλους τους δρόμους και τα πεζοδρόμια της πόλης τους. Κλείνουν λακκούβες, στρώνουν πλάκες, διορθώνουν οδοστρώματα, στήνουν παιδικές χαρές, εγκαινιάζουν πλατείες. Με ζηλευτή ταχύτητα και αποδοτικότητα. Και τσιμπιέται ο δημότης. Για να διαπιστώσει, αν είναι αληθινά αυτά που βλέπει ή ονειρεύεται. Για τη διεκπεραίωση έργων που τέσσερα χρόνια πριν «δεν ήταν ώριμα» να γίνουν. Ποιος κουμπαράς ανοίγει, αυτές ακριβώς τις μέρες, για να βρεθούν οι αναγκαίοι πόροι γι’ αυτά τα έργα, ποτέ δεν κατάλαβα.
Μελαγχολικές σκέψεις για μια ζοφερή πραγματικότητα που θεωρώ πως δεν μας αξίζει.
Είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε τα πράγματα. Είμαστε οι πολλοί και μπορούμε να επιβάλλουμε τη θέλησή μας. Αρκεί να το πιστέψουμε, ότι μπορούμε. Και να δράσουμε. Μέσα από συλλογικότητες. Με αλτρουϊσμό, προεξάρχοντος του «εμείς» και όχι του «εγώ». Ας είναι οι επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές η αρχή μιας προσπάθειας αντίδρασης και αντίστασης σε όσα μας επιφυλάσσουν οι λογής εξουσίες. Για εμάς και χωρίς εμάς. Ας επιλέξουμε τους «διαφορετικούς» δημοτικούς άρχοντες. Έχοντας τον νου μας και απαιτώντας να αποδείξουν αυτή τους τη διαφορετικότητα.
Κι αν δεν το κάνουν, να τους το επιβάλλουμε. Ίσως έτσι να λογαριάσει λίγο το θολό τοπίο. Και ν’ ανασάνουμε. Και να «δούμε τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο, τη θάλασσα να κυματίζει, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα», όπως λέει και ο ποιητής.
