Από την καταστροφική πυρκαγιά στο Μάτι έως την υπογραφή της συμφωνίας με την πΓΔΜ στις Πρέσπες και από το διάγγελμα του Αλέξη Τσίπρα από την Ιθάκη έως την καθαρίστρια ως σύμβολο δικαιοσύνης, το 2018 αφήνει πίσω του σημαντικά γεγονότα, τα οποία η ΑΜΑΡΥΣΙΑ έχει καταγράψει στο δημοσιογραφικό της ημερολόγιο.
Μάτι: Η πληγή που δεν κλείνει
Είναι από τις περιπτώσεις που παγώνει το αίμα. Ακόμη και σήμερα, πέντε μήνες μετά, δύσκολα μπορεί να συλλάβει ανθρώπινος νους όχι τόσο την καταστροφή στην περιοχή που θυμίζει βομβαρδισμένο σε πόλεμο τοπίο, αλλά κυρίως την απώλεια των ανθρώπινων ζωών. Εκατό άνθρωποι, εκατό ψυχές χάθηκαν μέσα σε λίγη ώρα από μια πυρκαγιά, που στο ξέσπασμά της έμοιαζε υπόθεση ρουτίνας σ’ ένα τυπικό μεσημέρι του Ιουλίου.
Η τραγωδία της 23ης Ιουλίου στην Ανατολική Αττική γράφτηκε με τα πιο μελανά χρώματα στην ιστορία και ανέδειξε τα σφάλματα, τις παραλείψεις και τις αβελτηρίες ολόκληρων ετών. Για την τραγωδία, ωστόσο, και τους 100 θανάτους είναι προφανές ότι δεν έφταιγαν μόνο το αυθαίρετα, όπως έσπευσε να προδικάσει η κυβέρνηση, επιδιώκοντας τις πρώτες αμήχανες ώρες μετά την καταστροφή να μετριάσει τις (όποιες) δικές της ευθύνες – πολύ πριν τις παραιτήσεις υπουργών και τις «καρατομήσεις» των Αρχηγών σε ΕΛΑΣ και Πυροσβεστική. Ούτε ασφαλώς οι νεκροί «θόλωσαν την εικόνα» της κυβέρνησης, όπως είπε για μια ακόμη φορά χωρίς αιδώ ο… γνωστός υπουργός. Οι ευθύνες, στο κάτω – κάτω, πρέπει ν’ αποδοθούν από τη δικαστική έρευνα, η οποία παραμένει σε εξέλιξη.
Τώρα, οι κάτοικοι στο Μάτι έχουν μαζέψει τα συντρίμμια τους -κυριολεκτικά και μεταφορικά- και προσπαθούν να φτιάξουν ξανά τη ζωή τους. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να είσαι ξένος στον τόπο σου, λένε και ξαναλένε. Δεν έχουν άδικο. Η αλήθεια είναι πως έχουν πλέον τη συμπαράσταση της κυβέρνησης, η οποία, ακριβώς για να ξεπεράσει το σοκ της καταστροφής, έσπευσε να οργανωθεί και να οργανώσει την επόμενη μέρα. Μια επόμενη μέρα που φέρνει στο νου -εκτός από την ευχή για το «ποτέ ξανά»- αυτό που κοινότοπα λέμε πολλές φορές, αλλά στην περίπτωση αυτή μοιάζει να έχει μεγάλη και συμβολική αξία: όλα φτιάχνονται ξανά από την αρχή, εκτός από τις ζωές που χάνονται. Κι αυτό είναι που θα πληγώνει όσο τίποτε άλλο όλους. Όχι μόνο στο μαρτυρικό Μάτι – όλους μας.
Πρέσπες: Συμφωνία συμβιβασμών
Αν δεν υπήρχε η τραγωδία στο Μάτι, η υπογραφή της συμφωνίας με την πΓΔΜ στις Πρέσπες, ένα πρωινό του Ιουνίου, θα ήταν αναμφισβήτητα η είδηση της χρονιάς. Ίσως και της δεκαετίας, κατορθώνοντας να υποσκελίσει ακόμη και αυτή της εξόδου από τα μνημόνια. Αλέξης Τσίπρας και Ζόραν Ζάεφ κατάφεραν να έλθουν σε συμφωνία για το ονοματολογικό της γειτονικής χώρας υπό την πίεση και του διεθνούς παράγοντα κι έκτοτε ξεκίνησε ένας αγώνας δρόμου για την κύρωση της συμφωνίας και από τις δύο χώρες, ώστε να λήξει η εκκρεμότητα που διαρκεί από τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Με συμβιβασμούς, ωστόσο, οδυνηρούς και για τις δύο χώρες και την αποδοχή ακόμη κι από την Ελλάδα της πραγματικότητας ότι οι γείτονες θα είναι πλέον οι πολίτες της «Βόρειας Μακεδονίας».
Καμμένος – Κοτζιάς: Άλλος έφυγε πρώτος
Ο ένας δηλώνει διαρκώς ότι θ’ αποχωρήσει από την κυβέρνηση όταν η συμφωνία των Πρεσπών έλθει στη Βουλή, αλλά τελικώς αποχώρησε πρώτος… ο άλλος. Ο λόγος για τους Πάνο Καμμένο και Νίκο Κοτζιά, καθώς μια διαμάχη τους ενώπιον του υπουργικού συμβουλίου οδήγησε στην έξοδο τον υπουργό Εξωτερικών. Τον άνθρωπο που, τυπικά, έβαλε την υπογραφή του στις Πρέσπες και την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα. Όσο για τον υπουργό Άμυνας; Επιμένει ότι κι εκείνος και τα στελέχη του θα φύγουν από τα υπουργικά τους πόστα όταν η συμφωνία έλθει προς ψήφιση, αλλά θα συνεχίσουν να… κλείνουν το μάτι στην κυβέρνηση ως τις εκλογές.
Μετά τα μνημόνια: Καλύτερες(;) μέρες…
Για όσους δεν το κατάλαβαν, από τις 21 Αυγούστου η χώρα βρίσκεται εκτός μνημονίων ύστερα από 8 και πλέον χρόνια. Ο Αλέξης Τσίπρας έσπευσε να το ανακοινώσει συμβολικά από την Ιθάκη, ωστόσο σχεδόν 4 μήνες μετά παραμένει ζητούμενο αν όλοι εμείς έχουμε καταφέρει να βρούμε τη δική μας Ιθάκη. Εξακολουθώντας να στενάζουμε από τους φόρους και λίγα πράγματα να έχουν αλλάξει στην (πραγματική) οικονομία. Έρχονται, άραγε, καλύτερες μέρες;
Έλληνες Αξιωματικοί: Τέλος καλό, όλα καλά
Βρέθηκαν στις τουρκικές φυλακές είτε από λάθος δικό τους είτε από υπερβάλλοντα ζήλο -ή και άλλες τουρκικές επιδιώξεις- για περισσότερους από πέντε μήνες. Τέλος καλό, όλα καλά, όμως, για τους Μητρετώδη – Κούκλατζη, οι οποίοι επέστρεψαν στα σπίτια τους και δεν τους απαγγέλθηκαν καν κατηγορίες. Αν και το μυστήριο παραμένει τι ακριβώς επιδίωκαν οι Τούρκοι (και) με την απελευθέρωσή τους, το μόνο καλό είναι πως η υπόθεση είχε αίσιο τέλος.
Δικαιοσύνη: Καθαρίστρια – σύμβολο
Δικαιούται αναμφισβήτητα τον τίτλο του προσώπου της χρονιάς. Διότι -δυστυχώς για εκείνη- στο πρόσωπό της έγινε η αντανάκλαση όλων των παθογενειών του ελληνικού κράτους. Δούλεψε σκληρά για την οικογένειά της και κατηγορήθηκε για ένα αλλοιωμένο απολυτήριο Δημοτικού -χωρίς να είναι καν προσόν για να… καθαρίσει πατώματα- με αποτέλεσμα να βρεθεί πίσω από της φυλακής τα σίδερα. Ευτυχώς, επικράτησε η λογική, αφού όμως δημοσιοποιήθηκε πρώτα η ιστορία της.
