Της Κατερίνας Φραγκουλάκη
Στη σκηνή του θεάτρου «Χώρα», η παράσταση που συνυπογράφουν ο Γιώργος Παλούμπης και ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος: «Ανεξάρτητα Κράτη», κερδίζει δικαιολογημένα το θερμό χειροκρότημα του κοινού, κατατάσσοντάς την δικαίως ανάμεσα στις πιο δυνατές παραστάσεις των τελευταίων χρόνων.
Δεκέμβριος 1977. Ο γιατρός Βασίλης Τσιρώνης μετά από καταδίωξη της αστυνομίας, κλείνεται στο διαμέρισμά του στο Φάληρο μαζί με την οικογένειά του, αρνείται να παραδοθεί και κατόπιν τετράμηνης πολιορκίας το κηρύσσει «Ανεξάρτητο Κράτος». 11 Ιουλίου 1978. Τρίτη ξημερώματα γύρω στις 4:00. Στα γραφεία γνωστής εφημερίδας φτάνει η είδηση του θανάτου του γιατρού μετά από την εντολή του υπουργείου δημόσιας τάξης για επέμβαση και λήξη της πολιορκίας.
Τι συμβαίνει όμως στα γραφεία της εφημερίδας όταν η είδηση φτάνει; Ποια καλά κρυμμένα μυστικά αποκαλύπτονται, πίσω από τις θέσεις και τα βαριά και γνωστά ονόματα των συντακτών; Των ανθρώπων που παρουσιάζουν την είδηση αλλά και τον τρόπο με τον οποίο την διαχειρίζονται; Ποια η θέση των γυναικών μέσα σε μια αίθουσα σύνταξης και πως αλλάζει η εικόνα τους όταν αναζητούν να προβάλλουν τη δυναμική του χαρακτήρα τους, την αγάπη για την δουλειά και την αποκάλυψη της αλήθειας; Πως άραγε μπορεί να σταθεί μια γυναίκα σε έναν χώρο ανδροκρατούμενο, που οι νόμοι της φύσης, όπως ευγένεια, σεβασμός, κατανόηση δεν υφίστανται και δεν λειτουργούν μέσα στον χώρο; Και πως η Τέταρτη εξουσία εν τέλει διαχειρίζεται μια είδηση, ένα περιστατικό, ένα γεγονός που αγγίζει την κοινή γνώμη;
Σε μια παράσταση υψηλών προδιαγραφών, οι δημιουργοί τραβούν από το χέρι το κοινό κάνοντάς το, συμπρωταγωνιστή σε μια παράσταση, ένα κείμενο, ένα έργο που σίγουρα προβληματίζει και δίνει φως σε πολλά ερωτήματα.
Με έξυπνη και αιχμηρή ματιά, το αποτέλεσμα δικαιολογεί απόλυτα τα sold out που γνωρίζει η παράσταση.
Οι ηθοποιοί: Θάνος Αλεξίου, Στέλιος Δημόπουλος, Βασιλική Διαλυνά, Άλκηστις Ζιρώ, Ελεάνα Καυκαλά, Μάκης Παπαδημητράτος, Στάθης Σταμουλακάτος, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, δίνουν ένα πραγματικό ρεσιτάλ ερμηνείας.
Λάτρεψα τον τόσο φυσικό τρόπο που ενσαρκώνουν τον ρόλο τους επί σκηνής, αποτέλεσμα του υποκριτικού τους ταλέντου και της ύψιστης καλλιτεχνικής τους υπεροχής. Άνθρωποι φιλόδοξοι, άνθρωποι ερωτευμένοι με την εξουσία, νάρκισσοι, χειριστικοί και κάποιοι βαθιά επαναστάτες που όμως δεν μπορούν να ξεφύγουν από το καθεστώς που επικρατεί. Αυτά τα πρόσωπα ένιωσα να ενσαρκώνουν οι ηθοποιοί επί σκηνής.
Που φτάνει όμως- και επιτρέψτε μου την περιγραφή- η ανθρώπινη λύσσα για απόκτηση εξουσίας; Πως τα συμφέροντα κυβερνούν τον κόσμο και το ανθρώπινο μυαλό; Οι ηθοποιοί έχοντας να αναμετρηθούν λοιπόν με αυτούς τους τόσο δύσκολους ρόλους, κερδίζουν το στοίχημα προσφέροντας στο κοινό μια παράσταση που θα κουβαλάει για καιρό στο μυαλό και τη σκέψη του. Και αυτή θαρρώ πως είναι η επιτυχία του θεάτρου, να διδάσκει και να πάει την ανθρώπινη σκέψη ένα βήμα παρακάτω,
Από σκηνοθετικής απόψεως, ο Γιώργος Παλούμπης, καταθέτει επί σκηνής ένα αποτέλεσμα που θα συζητηθεί. Καθοδηγεί τους ηθοποιός με μια δυναμική που αγγίζει έντονα τα συναισθήματά μας και μιλάει με τη γλώσσα της αλήθειας. Θερμό χειροκρότημα.
Σας προτείνω χωρίς δεύτερη σκέψη την παράσταση καθώς η αλήθεια της, είμαι σίγουρη, πως θα αγγίξει και εσάς.
