Αφήσαμε τα «πράγματα»
Η υποχώρησή μας ήταν συντεταγμένη. Η σύζυγός μου ξεδιάλεξε μόνο τα πλέον πολύτιμα οικογενειακά αντικείμενα -τις φωτογραφίες και τα βίντεο από την οικογενειακή μας ζωή, ένα δόντι που είχε αλλάξει μικρός ο γιος μας, τα εργαλεία της δουλειάς μας (φορητοί υπολογιστές, κάμερες), τον σκύλο μας τον Ντας και το δοχείο του νερού του- και τα φόρτωσε στο αμάξι. Τα υπόλοιπα θα μπορούσαν να αφεθούν στις φλόγες. Ηταν άλλωστε απλώς «πράγματα». Και τα πράγματα αντικαθίστανται.
Από την κοιλάδα όπου βρίσκεται το μοναστήρι του 11ου αιώνα, το οποίο είχε μέχρι σήμερα επιβιώσει σεισμών αλλά και Οθωμανών και ναζιστών κατακτητών, το πύρινο τείχος άρχισε να κατευθύνεται προς εμάς. Αδειάσαμε όσο νερό είχε απομείνει από την πηγή στον κήπο μας και αποχαιρετήσαμε το σπίτι μας. Γνωρίζοντας ότι πολλοί έχασαν τη ζωή τους σε αυτοκινητικά δυστυχήματα κατά τη διάρκεια των πυρκαγιών του 2007, οδηγήσαμε προσεκτικά και αργά με κατεύθυνση την πόλη.
Εμβρόντητοι μπροστά στην πύρινη λαίλαπα που κατάπινε τα δέντρα και έφτυνε τα κλαδιά σαν να πρόκειται για ελληνικό μεζέ, υποθέσαμε ότι το σπίτι μας θα παραδιδόταν στην καταστρεπτική της μανία.
Φτάνοντας στην Παλλήνη, το πιο κοντινό προάστιο στο δικό μας, συναντήσαμε μια δασκάλα στο σχολείο του γιου μας, που ζούσε εκεί κοντά. Είχε και αυτή εγκαταλείψει το σπίτι της μαζί με την οικογένειά της, πριν μία ώρα.
Πνεύμονας της Αθήνας
Μας μίλησε με πάθος για το Ντράφι, εξηγώντας μας πως ήταν ένας πνεύμονας της Αθήνας που παρείχε οξυγόνο και λειτουργούσε ως φυσικό κλιματιστικό για την πόλη, με τα δέντρα να ψυχραίνουν τους βόρειους ανέμους, πριν φτάσουν στη θάλασσα του τσιμέντου.
Ο πνεύμονας όμως καταστράφηκε!
Η δασκάλα είχε δίκιο. Οταν εντέλει καθάρισε κάπως η ατμόσφαιρα από τον καπνό και ανεβήκαμε πάλι στον λόφο, έτοιμοι να αντικρίσουμε το χειρότερο, είδαμε ότι όλα σχεδόν τα σπίτια είχαν μείνει άθικτα, όχι όμως και τα δέντρα. Το πιο πράσινο προάστιο της Αθήνας είχε αποκτήσει την όψη σεληνιακού τοπίου. Τα πλατάνια και τα πεύκα είχαν μετατραπεί σε σκελετούς.
Η φωτιά είχε σταματήσει στη μάντρα του κήπου μας. Τα δέντρα του κτήματός μας είχαν τσουρουφλιστεί, αλλά πιθανότατα θα επιβιώσουν. Πλέον δεν νιώθω ενοχές για το σπίτι μας στο Ντράφι. Οι τύψεις κάηκαν από τις φλόγες.
Ξέρουμε ότι ο λευκός δεν καταλαβαίνει τους τρόπους μας. Ένα κομμάτι γης μοιάζει γι’ αυτόν μ’ ένα οποιοδήποτε κομμάτι, γιατί είναι ένας ξένος που έρχεται μέσα στη νύχτα και παίρνει ό,τι έχει ανάγκη.
Η γη δεν είναι σύντροφός του αλλά εχθρός του.
Με την απληστία του θα την καταβροχθίσει και δε θ’ αφήσει πίσω του τίποτα παρά μόνο έρημο.
Ο τελευταίος Ινδιάνος αρχηγός!
