Ο πρώτος που, έχοντας περιφράξει ένα κομμάτι γης, σκέφτηκε να πει: «αυτό είναι δικό μου» και βρήκε ανθρώπους αρκετά αφελείς ώστε να τον πιστέψουν, υπήρξε ο πραγματικός ιδρυτής της «κοινωνίας των πολιτών». Από πόσα εγκλήματα, πολέμους, φόνους, από πόσες αθλιότητες και αίσχη θα είχε απαλλάξει το ανθρώπινο γένος εκείνος που, σπάζοντας τους πασσάλους ή σκεπάζοντας το χαντάκι, θα φώναζε στους συνανθρώπους του: «Μην ακούτε αυτό τον αγύρτη. Χαθήκατε, αν ξεχάσετε πως οι καρποί ανήκουν σε όλους και η γη δεν ανήκει σε κανέναν».
Ζαν Ζακ Ρουσό
Λίγο μετά την πρώτη αναδάσωση στην Πεντέλη, που έγινε με πρωτοβουλία Δήμων και ΜΜΕ (μαζί και η ΑΜΑΡΥΣΙΑ), σκεφτόμουν πόσο μάταιη ήταν αυτή η προσπάθεια, μπροστά στο μέγεθος των συμφερόντων, αλλά και της γαϊδουριάς του νεοέλληνα. ´Οταν επισκέφθηκα, λίγους μήνες αργότερα, τα ασθενή δενδρύλια που είχαμε βάλει στους λάκους, είδα πολλά απ’ αυτά να έχουν πνιγεί στα γαϊδουράγκαθα ή να έχουν κιτρινίσει απ’ την έλλειψη νερού.
Τότε ήταν που αισθάνθηκα την πλήρη αδυναμία των λίγων συνειδητοποιημένων πολιτών, μπροστά στους αδίστακτους εμπόρους γης, αλλά και σε όσους γίνονται συνένοχοι στα εγκλήματα, αγοράζοντας αυτά που ανήκουν στη Φύση!
Η φωτιά έκαψε όχι μόνο το τελευταίο αττικό πράσινο, αλλά και κάθε ελπίδα για διάσωση της Αττικής. Ειδικότερα για εμάς, δεν υπάρχει πλέον τίποτε επισκέψιμο πέραν της Κηφισιάς!
´Εκλεισα τους προβληματισμούς μου με την μια και μοναδική ελπίδα, να ζήσουμε τη μέρα που η Φύση θα γίνει και πάλι σύντροφος των ανθρώπων και όχι «φιλέτο»στα πιάτα των εγκληματιών. Για να γίνει αυτό δεν υπάρχουν ημίμετρα και «εκσυγχρονισμοί», ούτε ουτοπίες που χαρίζουν άλοθι. Στη θέση του φτυαριού και της αξίνας χρειάζεται όπλο, για να αντιμετωπιστούν οι εγκληματίες.
Δεν διάβασα τίποτε πιο εύστοχο, από την περιγραφή του δράματος από έναν «ξένο», τον ανταποκριτή του BBC στην Αθήνα, Malcolm Brabant. Αν σας έχει μείνει χώρος για σοβαρές σκέψεις, είναι καιρός να τις κάνετε…
Χρήστος Φωτιάδης
Οι τύψεις κάηκαν από τις φλόγες
Του Malcolm Brabant, ανταποκριτή του BBC στην Αθήνα
Ανέκαθεν ένιωθα κάποιες ενοχές, που ζούσα στο Ντράφι. Η οικοδόμηση του μικρού σπιτιού που νοικιάζουμε στο συγκεκριμένο προάστιο κατέστη δυνατή μόνο μετά την εκδήλωση μιας τρομερής πυρκαγιάς, πριν από 10 χρόνια, η οποία κατέστρεψε το παρθένο δάσος της περιοχής. Το ίδιο ισχύει και για όλες τις υπόλοιπες οικίες που έχουν ξεπηδήσει ανάμεσα στα δέντρα στους πρόποδες της Πεντέλης.
Η αγαλλίαση που νιώθαμε μπροστά στο εκπληκτικό ορεινό τοπίο, με την πιο καθαρή ατμόσφαιρα στον ρυπαρό αττικό ουρανό και το δροσερό αεράκι, μετριαζόταν από την επίγνωση ότι επωφελούμαστε από έναν εμπρησμό, που επέτρεψε σε αδίστακτους εργολάβους να πλουτίσουν, χτίζοντας εκεί που πριν από μια δεκαετία υπήρχε δάσος.
Το Σαββατοκύριακο που πέρασε, η φύση μας εκδικήθηκε. Εγκαταλείψαμε το σπίτι μας μόλις πέντε λεπτά πριν φτάσουν σε αυτό οι φλόγες.
