Στον τομέα των δικαιωμάτων τα δείγματα γραφής είναι αρκετά ανησυχητικά, με κυριότερη εξαίρεση τα θέματα των μεταναστών.
• Οι μαζικές προσαγωγές, οι επιδείξεις ισχύος της αστυνομίας και η επικοινωνιακή τους προβολή από τον αρμόδιο υπουργό, δείχνουν ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι κατά περίπτωση αναλώσιμα.
• Θετική είναι αντίθετα κατά βάση η πρόταση για ψήφο των μεταναστών στην αυτοδιοίκηση, και για ιθαγένεια στους μετανάστες δεύτερης γενιάς.
• Παραμένει παράλληλα το έλλειμμα στις υπόλοιπες πολιτικές ενσωμάτωσης των μεταναστών, πέρα από την ιθαγένεια, ενώ και οι βελτιώσεις στην πολιτική ασύλου απέχουν πολύ από τις σύγχρονες ανάγκες.
• Στα θέματα των ναρκωτικών τα μέχρι στιγμής μέτρα αντιμετωπίζουν προς το παρόν ελάχιστα από τα καίρια προβλήματα.
Στο τομέα της διαφάνειας και της διαβούλευσης, υπάρχουν ενδιαφέροντα βήματα που θα κριθούν στη συνέχεια:
• Η σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών για τη διαφάνεια έδειξε τη σοβαρότητα του προβλήματος, μένει όμως να δείξει και πρακτικά αποτελέσματα.
• Μέτρα ελέγχου της σπατάλης στα νοσοκομεία και τα φάρμακα κινούνται σε θετική κατεύθυνση. Το ίδιο ισχύει για την ανάρτηση των αποφάσεων στο διαδίκτυο, αν τελικά υλοποιηθεί, και τη μείωση των κρατικών αυτοκινήτων.
• Η ανοικτή προκήρυξη για τις θέσεις των Γενικών Γραμματέων Υπουργείων κινήθηκε σε επικοινωνιακή κυρίως βάση.
• Η ανεξαρτησία της Στατιστικής Υπηρεσίας κατοχυρώνεται μόνο τυπικά, χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα στη λειτουργία της.
• Στο Σχέδιο Καλλικράτης, η αυτοδιοίκηση των περιφερειών αποτελεί καθυστερημένο θετικό βήμα (παρόλες τις θολές αρμοδιότητες, τον κρατικό εναγκαλισμό και τις παθογένειες των δήμων και των νομαρχιών που μεταφέρονται αυτούσιες και εκεί). Όμως οι σαρωτικές συγχωνεύσεις δήμων απομακρύνουν κι άλλο την αυτοδιοίκηση από τον πολίτη.
• Στο μέτωπο, τέλος, του εκλογικού νόμου, αποτελεί πραγματικό «επίτευγμα» ότι η συζήτηση για το γερμανικό σύστημα απλής αναλογικής εκφυλίζεται ήδη σε διάλογο για το πώς θα έχουμε και πάλι αυτοδύναμες κυβερνήσεις.
Κεντρικό ερώτημα από όλο αυτό το παζλ, είναι κατά πόσο αρκούν οι επιμέρους καλές προθέσεις για να βγούμε από τα σημερινά αδιέξοδα. Η απάντηση φαίνεται δυστυχώς ότι είναι αρνητική: η κυβέρνηση αρνείται να καταλάβει ότι δε διαχειρίζεται μόνο τη δημοσιονομική αποτυχία της προκατόχου της, αλλά και τη συνολική κατάρρευση του οικονομικού μοντέλου της τελευταίας 15ετίας, που βάσιζε την οικονομία στην αέναη μεγέθυνση της ιδιωτικής κατανάλωσης.
Τώρα που δεν υπάρχει πια ούτε εύκολο χρήμα ούτε εύκολη υπερχρέωση στις τράπεζες, μόνη διέξοδος είναι να θέσουμε την οικονομία σε άλλες βάσεις, βιώσιμες αυτή τη φορά. Χρειαζόμαστε ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, προσανατολισμένο σε ταυτόχρονες απαντήσεις στην οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική κρίση.
Η Εκτελεστική Γραμματεία των Οικολόγων Πράσινων
