Το κυβερνών ΠΑΣΟΚ υπερέβη τις προσδοκίες της Ε.Ε., υπερκέρασε το «σκληρό πακέτο» του ΔΝΤ, επιβάλλοντας ένα ακόμη σκληρότερο και έχοντας ακόμη αρκετές «εκκρεμότητες» προς ρύθμιση (απελευθέρωση των απολύσεων, «μεταρρύθμιση» του ασφαλιστικού, ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων κ.ά.). Πλέον ατενίζει τους «κερδοσκόπους» με αισιοδοξία και τους εταίρους της χώρας στην Ε.Ε. με περηφάνια. Για πολλοστή φορά στην πολυετή κυβερνητική θητεία του, το ΠΑΣΟΚ δείχνει πως έχει τον «τρόπο» να περνά τα σκληρότερα μέτρα στην κοινωνία, αυτά ακριβώς που θα έριχναν οποιαδήποτε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας τολμούσε να επιχειρήσει…
Επικοινωνιακά, αλλά και επί της ουσίας, οι Έλληνες σοσιαλιστές έχουν τον τρόπο να εισηγούνται και να εφαρμόζουν πολιτικές που κάνουν την πρώην πρωθυπουργό της Αγγλίας Μάργκαρετ Θάτσερ να μοιάζει «χαδιάρα γατούλα» μπροστά τους…
Ο Γιώργος Παπανδρέου στην εισήγησή του στο υ-
πουργικό συμβούλιο, το «πήρε» πάνω του, για ακόμη μία φορά. Τα παρουσίασε ως μέτρα έκτακτης ανάγκης και παραδέχθηκε ότι υπερβαίνουν τα ιδεολογικά όρια και τις θέσεις του ΠΑΣΟΚ, το οποίο ουδεμία σχέση θέλει να έχει με τέτοιες σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές, αλλά «όλα έγιναν από απόλυτη ανάγκη κόντρα στις αρχές και τις ιδέες μας», με στόχο να αποτραπεί η χρεοκοπία της χώρας. Το προεκλογικό «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», μετασχηματίστηκε προσωρινά για τις ανάγκες της συγκυρίας σε «ή φτωχαίνουμε ή πτωχεύουμε»… Θα αποδώσει;
Γιατί το ζητούμενο στη συγκυρία, πέρα από τις «αγωνιστικές κορόνες» της αριστερής αντιπολίτευσης, που (απουσία οποιουδήποτε εναλλακτικού κυβερνητικού σχεδίου ή έστω οικονομικής πρό-
τασης) αρκείται σε «επαναστατική γυμναστική» (κάτι που εκτονώνει τη δεδομένη στιγμή και την οργή του «λαϊκού» ΠΑΣΟΚ, καθώς ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ πρωτοστατούν σε κινητοποιήσεις), είναι η αξιοπιστία της ίδιας της κυβέρνησης. Ότι όντως είναι σε θέση και κυρίως έχει την πολιτική βούληση να βάλει τάξη στο χάος και να δημιουργήσει τις βάσεις για μια «νέα αρχή»…
Αυτό που καλείται να κάνει πάνω απ’ όλα η κυβέρνηση στο εσωτερικό μέτωπο είναι να αποκαταστήσει την αίσθηση κοινωνικής δικαιοσύνης, με σειρά παρεμβάσεων και μεταρρυθμίσεων που θα δημιουργούν την προσδοκία ότι οι «θυσίες» δεν θα πάνε χαμένες.
Η μείωση των εισοδημάτων από όλους τους μισθωτούς είτε έμμεσα και άμεσα (όπως έγινε στο Δημόσιο) είτε μόνο έμμεσα προς το παρόν, όπως συνέβη στον ιδιωτικό τομέα με την αύξηση των έμμεσων φόρων, οφείλει να εξισορροπηθεί επειγόντως, ακόμη και με κινήσεις «εντυπωσιασμού», που θα ικανοποιούν το λεγόμενο «λαϊκό αίσθημα». Αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση χρειάζεται επειγόντως μια λίστα «επίορκων δικαστικών», με καταθέσεις στην Ελβετία, μια λίστα με «φακελάκηδες» γιατρούς του ΕΣΥ, «λαδιάρηδες» εφοριακούς και τελωνειακούς, που όχι μόνο θα απολυθούν από το Δημόσιο, αλλά θα κατασχεθούν και τα περιουσιακά τους στοιχεία. Ακόμη κι αν τέτοιοι δεν υπάρχουν (που υπάρχουν άφθονοι και ανεξέλεγκτοι), έχει την «υποχρέωση» να τους «εφεύρει», καθώς ουδείς πείθεται πως τα ανακοινωθέντα μέτρα είναι προσωρινά, μόνο για το 2010, κι αργότερα θα «στρώσουν» τα πράγματα.
Η κυβέρνηση καλείται ν’ αγοράσει «χρόνο» και «συναίνεση» και στο εσωτερικό της χώρας -πλην των διεθνών αγορών και των εταίρων στην Ε.Ε.-καθώς οποιαδήποτε υποτίμηση του «εσωτερικού μετώπου» και της λαϊκής δυσφορίας θα έχει καταλυτικές συνέπειες για τη μακροημέρευσή της, αλλά και κυρίως τις ευγενείς προθέσεις της να «βγάλει τη χώρα από το τούνελ».
Μαρία Ζαρίφη
