Το… καυτό πολιτικό σκηνικό, που συγκροτούν οι πυρκαγιές στα δάση και η οξεία αντιπαράθεση των πολιτικών κομμάτων, κρατά σταθερά στο προσκήνιο, ως βασικό πολιτικό ερώτημα, τον χρόνο διεξαγωγής των εθνικών εκλογών.
Το μέγαρο Μαξίμου, που «κρατά και το πεπόνι και το μαχαίρι», εξακολουθεί να δείχνει ότι πορεύεται με ορίζοντα εξάντλησης της τετραετίας, χωρίς να πείθει όμως ούτε τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου, που καλλιεργούν την εκλογολογία.
Πρόσφατα ο τσάρος της οικονομίας παραδέχτηκε ότι «η χώρα έχει εισέλθει σε έντονη προεκλογική περίοδο», η οποία -όπως είπε- δεν μπορεί να είναι μακρά, ώστε να αποφευχθούν συνέπειες στην οικονομία και την ανάπτυξη. Έδωσε, με τον τρόπο αυτό, σαφές στίγμα για εκλογές το φθινόπωρο, πιθανότατα μέσα στον Σεπτέμβριο.
Αντίστοιχους προβληματισμούς διατυπώνουν και άλλα κυβερνητικά και κοινοβουλευτικά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και πολλοί που είναι… στον προθάλαμο, φιλοδοξώντας να καταλάβουν μία βουλευτική έδρα και φοβούνται μήπως εξαντληθούν με μια μακρά προεκλογική περίοδο.
Όλες οι πληροφορίες θέλουν το σενάριο του φθινοπώρου να είναι το πιθανότερο που συζητείται στο Μέγαρο Μαξίμου, εφόσον στα τέλη Αυγούστου διατηρείται η υπεροχή της Νέας Δημοκρατίας στις έρευνες της κοινής γνώμης και δεν έχει συμβεί ένα μείζον γεγονός που να ανατρέπει το πολιτικό σκηνικό.
Η πύρινη λαίλαπα που κατακαίει δάση σε όλη τη χώρα, επί του παρόντος δεν φαίνεται να αναιρεί την πολιτική κυριαρχία του πρωθυπουργού, έστω κι αν προσθέτει φθορά στο κυβερνητικό σχήμα. Η ειδοποιός διαφορά των προηγούμενων σεναρίων πρόωρων εκλογών με το κλίμα που η χώρα βιώνει τους τελευταίους μήνες εναπόκειται στα μειωμένα πλέον αποθέματα πολιτικής πρωτοβουλίας που διατηρεί η κυβέρνηση.
Στα αρχικά εκλογικά σενάρια η Νέα Δημοκρατία είχε να αντιπαραθέσει μεταρρυθμίσεις ή νομοθετικές πρωτοβουλίες. Πλέον, το μεγαλύτερο στοίχημα είναι να αφυπνιστεί το κυβερνητικό σχήμα και, σε περίπτωση εξάντλησης της τετραετίας, να διαχειριστεί τα ζητήματα της καθημερινότητας, δεδομένου ότι οι μεταρρυθμιστικές πρωτοβουλίες υποχωρούν καθ' οδόν προς τις κάλπες, υπό τον φόβο του πολιτικού κόστους.
«Από εδώ και πέρα τι;» αναρωτιούνται μέλη της κυβέρνησης, διαβλέποντας ότι βασικός λόγος για την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες δεν είναι τόσο το βάρος της απειλής του ΠΑΣΟΚ όσο ο φόβος πως η κυβέρνηση μπορεί να χάσει, μόνον, από τον ίδιο της τον εαυτό! Και δείχνουν ως διέξοδο τις κάλπες ή έστω έναν ανασχηματισμό…
Πόλωση και «μεσαίος χώρος»
Την ίδια ώρα το ερώτημα πόλωση ή προσέγγιση του μεσαίου χώρου επανέρχεται στην επικαιρότητα με τα δύο κόμματα εξουσίας να φλερτάρουν αναλόγως και με τις δύο αυτές τακτικές για να διευρύνουν τη βάση τους, επιδιώκοντας τη νίκη στις επερχόμενες εκλογές.
Σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι ο πρωθυπουργός, μετά την «εκτέλεση» από το βήμα της Βουλής ενός μεσαίου στελέχους του ΠΑΣΟΚ (του Γ. Παπακωνσταντίνου), επέλεξε στο συνέδριο της Ν.Δ. να κινηθεί σε χαμηλότερους τόνους. «Ο τόπος δεν μπορεί να αντέξει την προσφυγή στην πόλωση, τις πρακτικές που δηλητηριάζουν τη δημόσια ζωή, τις ύβρεις και τις διχαστικές αντιπαραθέσεις», τόνισε, διαγράφοντας το δικό του παρελθόν. Τότε που ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε οξύνει το κλίμα αποκαλώντας τον Κ. Σημίτη «αρχιερέα της διαπλοκής» και σηκώνοντας τη σημαία της κάθαρσης και της διαφάνειας.
Το ΠΑΣΟΚ κινήθηκε κατά καιρούς κι αυτό στους ρυθμούς του «σκληρού ροκ». Κάποιοι έμειναν με την απορία για το αν συνάδει με το ύφος της διαφορετικής πολιτικής αντιπαράθεσης, που έδειξε ότι προκρίνει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ όταν ανέλαβε την ηγεσία του κόμματος, ο χαρακτηρισμός του περί «σικελικής μαφίας» που αφορούσε την κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή. Οι τόνοι οξύνθηκαν όταν ο Γ. Παπανδρέου, αναφερόμενος στο θέμα των ομολόγων, αναρωτήθηκε αν κυβερνά αυτόν τον τόπο ο ελληνικός λαός ή ένα άθλιο κατεστημένο, μια σπείρα συμφερόντων που ιδιοποιείται την περιουσία που δεν του ανήκει.
«Πόλωση» και «μεσαίος χώρος» πρακτικά δεν αποτελούν αλληλοαποκλειόμενες έννοιες, γι' αυτό και συχνά οδηγούν σε αντιφατικές πρακτικές, εξηγούν πολιτικοί επιστήμονες και αναλυτές, που ωστόσο επισημαίνουν ότι η απουσία ουσιαστικών πολιτικών διαφορών έχει «ευτελίσει» το «πολιτικό» σε «προπολιτικές» ή και «ανορθολογικές» αναφορές, οι οποίες εξαντλούνται σε προσωπικούς χαρακτηρισμούς, σε ηθικολογίες, σε εντυπωσιασμούς λάιφ στάιλ και σε επικοινωνιακά τεχνάσματα.
