Οι διακηρύξεις των υποψηφίων προέδρων για το ΠΑΣΟΚ του μέλλοντός τους γέννησαν προσδοκίες σε μέλη και οπαδούς, ωστόσο οι προσδοκίες αυτές ακυρώθηκαν όταν άγγιξαν το παρελθόν και τα αίτια της ήττας. Εκεί το χάσμα είναι αγεφύρωτο και τα συντροφικά μαχαιρώματα κορυφής δίνουν και παίρνουν καθημερινά.
Ο Γ. Παπανδρέου έσπευσε να αποσαφηνίσει ότι το 2004 δεν πήρε δακτυλίδι αλλά το σταυρό του μαρτυρίου. Τόνισε ότι δεν μπορεί να αποδεχτεί μια επίπλαστη ενότητα του ΠΑΣΟΚ, η οποία δεν θα βάλει ποτέ το κόμμα σε τροχιά εξουσίας. Υπογράμμισε ότι δεν θα επιτρέψει να μεταβληθεί το ΠΑΣΟΚ σε μια νέα Ένωση Κέντρου. Τάχθηκε υπέρ της πολιτικής συμμαχίας και όχι της συμμαχίας μικροσυμφερόντων. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα κλιμακώσει τη στρατηγική σύγκρουσης που έχει ξεκινήσει με το «μπλοκ» των εκσυγχρονιστών και τον Κ. Σημίτη, ως υπεύθυνο για τον κεντροδεξιό, καθεστωτικό χαρακτήρα που πήρε το ΠΑΣΟΚ. Από την πλευρά του ο Ευάγγελος Βενιζέλος καταλογίζει στον αντίπαλό του ότι καθημερινά θέτει ουσιαστικά δίλημμα «ή Παπανδρέου ή διάσπαση» και μονότονα θα επιμένει πως ο ίδιος θέλει να είναι ο ηγέτης του «όλου ΠΑΣΟΚ». Και -κυρίως- θα μεταφέρει το κέντρο βάρους της συζήτησης στο ερώτημα «ποιος μπορεί να κερδίσει τον Καραμανλή;».
Γιώργος Μπάλτας
