Το 2004 ήταν σαν ανέκδοτο – από όποια πλευρά και αν το δει κάποιος: η Ελλάδα έπαιζε στον τελικό του Euro στη Λισαβόνα και οι κάμερες έδειχναν τον πρόεδρο της Ομοσπονδίας, Βασίλη Γκαγκάτση αντί τα φώτα να πέφτουν στον πρωθυπουργό, Κώστα Καραμανλή και τη σύζυγό του.
Τις μαγικές αυτές στιγμές και τη γενικότερη ευφορία της εποχής διαδέχθηκε η μιζέρια και η κριτική του Γεράσιμου Γιακουμάτου στον Όττο Ρεχάγκελ για την ήττα της εθνικής ομάδας σε ένα ματς με τους Τούρκους (1-4), αλλά και τα ταξίδια που έκαναν υπουργοί και βουλευτές στα επόμενα Euro και στο Μουντιάλ της μακρινής Νότιας Αφρικής, τέτοιες μέρες το 2010. «Τσάρτερ της χαράς» ονόμαζαν τότε περιπαικτικά τα εκδρομικά αεροπλάνα και οι διαγκωνισμοί για τις φωτογραφίες δίπλα στους ποδοσφαιριστές και τον προπονητή έδιναν κι έπαιρναν!
Φέτος, όμως, ουδείς ταξίδεψε στη Βραζιλία -και γι’ αυτό δεν φταίει ο ανασχηματισμός. Φταίει ότι οι εποχές άλλαξαν. Το «σεμνά και ταπεινά» που άλλος είχε κάνει σύνθημά του στις εποχές των παχιών αγελάδων έχει γίνει σήμερα αναγκαστικά πράξη. Σε καιρό Μνημονίου ζούμε ακόμα, άλλωστε. Κι ας λέει ο πρωθυπουργός ότι βγαίνουμε από την κρίση…
